انجمن شعر و ادب رها (میخانه)

درباره بلاگ
انجمن شعر و ادب رها (میخانه)
بایگانی
آخرین نظرات
نویسندگان

۲۱۹۰ مطلب توسط «زانا کوردستانی» ثبت شده است

۳۰ شهریور ۰۴ ، ۰۷:۴۶

احمد وثوق احمدی

استاد "احمد وثوق احمدی، شاعر و نقاش قزوینی، ملقب به "نقاش شعر، آسمان و دریاها"، زاده‌ی دهم دی‌ماه ۱۳۲۶ خورشیدی، در تاکستان بود.

 

احمد وثوق احمدی

استاد "احمد وثوق احمدی، شاعر و نقاش قزوینی، ملقب به "نقاش شعر، آسمان و دریاها"، زاده‌ی دهم دی‌ماه ۱۳۲۶ خورشیدی، در تاکستان بود.
در ایام نوجوانی بود که با نقاشی آشنا شد. استاد "احمد کامکاری"، از خوشنویسان و نقاشان آبرنگ قزوین، بیشترین تأثیر را در انتخاب نقاشی آبرنگ در وی داشت.
همچنین در این مسیر از رهنمودهای اساتید بزرگی چون "علی اشراقی" (از شاگردان مکتب کمال‌الملک) و استاد "علی‌اکبرخان صنعتی" بهره گرفت.
وی تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته‌ی حقوق قضائی گذراند و سال‌ها به عنوان وکیل دادگستری فعالیت می‌کرد.  
او که دارای مدرک درجه یک هنری بود، و نخستین نمایشگاه انفرادی خود را در تالار اجتماعات کارمندان (انکس) آبادان در سال ۱۳۵۳ خورشیدی، برپا کرد، و بعد از آن بیش از ۷۰ نمایشگاه جمعی و انفرادی در ایران و کشورهای دیگر برگزار کرده بود.
از وی که خالق بیش از هزار تابلوی نقاشی آبرنگ است، کتاب‌های «برگزیده‌ آثار نقاشی احمد وثوق احمدی» (۱۳۸۶) و «رنگاژین» (۱۳۹۳) منتشر شده است.
همچنین اشعار زنده یاد وثوق احمدی در شماره‌های مختلف نشریه‌ی بخارا به چاپ رسیده است.
وی روز چهارشنبه یکم مرداد ماه ۱۴۰۴ خورشیدی، در ۷۸ سالگی و در پی یک دوره‌ی بیماری درگذشت.

 

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

◇ نمونه‌ی شعر:
(۱)
[طلوع]
در افق‌ سردِ بی‌ترانه‌ی پائیز
سوسوی چشمِ چراغِ پنجره‌ایی نیست‌
در شبِ خاموشِ باغکوچه‌ی اندوه‌
زمزمه‌ای یا صدای زنجره‌ای نیست‌
می‌رسد از پشتِ ابر گیرِ نگاهت‌
بوی نسیمی ز خیسی باران‌
در شب‌ پائیز عمر چه‌ می‌بینم‌؟
شبنم‌ گلبرگه‌ها، طلوع‌ بهاران‌!

(۲)
[خزانی]
مثل تنهایی باغی در پاییز
مثل باران دم صبح
دلاویزست
رنگ در رنگ
در آیینه‌ی جوباره روان
پاییز است.

(۳)
[طرح]
پشت پرچین زمستانه‌ی باغ
مرغ تنها که پرید از سر شاخ
شاخه لرزید و
تکانید تن از سردی برف
مرغ
در خاطره‌ی برفی بهمن گم شد
باغ
در خواب زمستان
تنهاست.

(۴)
[از هجرانی‌ها]
امشب ببین که بی‌تو در این شام بی‌طرب
غمگین‌ترین ترانه‌ی بی‌صبری‌ام هنوز
چون چشم گریه‌دار غروب خزان سرد
یک آسمان ستاره‌ام و ابری‌ام هنوز.
 

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی

 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄
 

سرچشمه‌ها
https://newsnetworkraha.blogfa.com
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
www.bukharamag.com
www.mehrnews.com
www.artibition.net
www.noormags.ir
@ahmad.vosough.ahmadi
و...
 

زانا کوردستانی
۲۸ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۲۷

مارف ئاغایی

شاعیری نه‌مری کورد "مارف ئاغایی"، کوڕی حاجی "محەمەدی ئاغایی"، لە بنەماڵەی "پاشایی"یە. 

 

مارف ئاغایی

شاعیری نه‌مری کورد "مارف ئاغایی"، کوڕی حاجی "محەمەدی ئاغایی"، لە بنەماڵەی "پاشایی"یە. خوێندنی سەرەتایی و ناوەندی لە شاری نەغەدە تەواو کرد. لە گەرمەی خوێندنی ناوەندیدا لەگەڵ بنەماڵەکەی چوونەتە شنۆ. لەوێش لە قۆناغی ئامادەییدا کە تێیدا ساڵێک زیندانی کراوە، لە خوێندن دابڕاوە.
ساڵی ١٩٨٥ ھاوکات لەگەڵ دامەزرانی بنکەی ئەدەبی و فەرھەنگی گۆڤاری سروە دەستی بە بڵاو کردنەوەی شێعر و بەرھەم کرد و دوو ساڵ دواتریش لە ھەمان گۆڤاردا بۆتە ئەندامی دەستەی نووسەران. ئاکامی تەقەلاکانی بوووە مایەی بەرفراوان بوونی جوگرافیا و خوێنەری گۆڤاری سروە. ساڵی ١٩٨٨ لەگەڵ "ئازەری سەمسامی" ژیانی ھاوبەشی دەست پێکرد و کچ و کوڕێک بە نێوی "شەونم" و "پەیام" بەرھەمی ژیانی ھاوبەشیان بوو. لە ساڵانی دوواییدا بەتاسەوە ھەوڵی خۆفێر کردنی زاراوەکانی زمانی کوردی دەدا و ھاوکاتیش لە ماوەیەکی کورتدا فێری زمانی ئینگلیزی دەبێ و ئاکامی ئەو تەقەلایەش وەرگێڕانی کتێبی "ناسیۆنالیستی کورد" بوو بۆ سەر زمانی کوردی. مارف جگەلە وەرگێڕانی کتێبی "ناسیۆنالیزمی کورد" کتێبی شێعر و چێرۆکەکانی بە نێوی "زەوی سەخت و ئاسمانی دور" پاش مەرگی بڵاو بۆتەوە کە لەلایەن رەخنەگر و شارەزیانی شێعری ھاوچەرخی کوردی لە کوردستانی ئێران بە کارێکی گرینگ و جۆرێک شێعری جیاواز لە قەڵەم داوە و چەندین لێکۆڵینەوەی لەبارەوە نووسراوە.
پاش خزمەت و ھەوڵ و تەقەلایەکی زۆر و ئەنجامدانی گەلێک کاری بەنرخ و پڕۆژەی نوێ لە ناوەندی بڵاو کردنەوەی فەرھەنگ و ئەدەبی کوردی و گۆڤاری سروە، وەک رێکخستنی کۆنگرە، کۆنفراننسی ئەدەبی و فەرھەنگی ھەر لە ئیلامەوە بگرە ھەتا دەگاتە شاری ورمێ و دامەزراندنی پێوەندییەکی زۆر لەگەڵ ئەدیب و نووسەرانی ناوچە جیاجیاکانی کوردستان بۆ کاری ھاوبەشی فەرھەنگی، رۆژی ٢٥ ڕێبەندانی ١٣٧٦، دوای گەڕانەوەیان لە پرسەی "مینا خانم"ی خێزانی "پێشەوا قازی"، لەگەڵ دەستەی نووسەرانی گۆڤاری سروە، لە مەھابادەو بەرەو ورمێ، لە کاتێکدا لەگەڵ ھاوڕێکانی لە رەوتی پەنجاساڵەی ئەدەبی کوردی دەدوا، بە کارەساتی دڵتەزێنی ئۆتۆمۆبیل، لەگەڵ دوو ھاوڕێی تری، کاک جەعفەری قازی و کاک سەرتیپ مەنسووری، دڵە سەوز و پڕ ئەوینەکەیان لە لێدان کەوت.


┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄


(۱)
نا، نامەوێ ئەمشەو بگریم، بەڵام چ بکەم؟
خۆ فرمێسک پرسم پێ ناکا!
نامەوێ شیعر بنووسم،
وشە تەگبیرم پێ ناکا!
شیعر بۆ هەتاو دەنووسم،
سێبەر وڵام دەداتەوە،
شیعر بۆ ئاگر دەنووسم،
دووکەڵ وڵام دەداتەوە؛
شیعر بۆ باران دەنووسم،
تفەنگ وڵام دەداتەوە.

خۆ من ناڵێم، شیعر دەڵێ:
چەکی نێو دەستی پێشمەرگە
ئێستا ئیتر تفەنگ نییە، بابۆڵەیە
گەر داینێ لە برسان دەمرێ.

خۆ من ناڵیم، شیعر دەڵێ:
فیشەکی نێو خەشابەکەی، فیشەک نییە
-کاکڵەگوێزە-
فڕێی دا، بێ پێخۆر دەبێ.
خۆ من تاوانێکم نییە
شیعر پرسیارم لێ دەکا:
ماڵ، زیندانی تاکەکەسی،
نیشتمان، زیندانی گشتی،
ڕۆژاوا، تاراوگەیەکی هەمیشەیی
ئەتۆ کامیان هەڵدەبژێری؟

ئێمە گەڵاین
هەر بە سەوزی هەڵدەوەرین؛
مناڵین و
هەر لە لاویدا پیر دەبین.

جاران خەڵکی وڵاتێک بووم
پاشان بووم بە خەڵکی شارێک،
دواتر گوندێک، پاشان ئەشکەوت
ئێستا خەڵکی قوژبنێکم کە لەشم بشارێتەوە.

جاران عاشقی فێعلێک بووم بە ناو «بارین»
کاتێ دەمبیست بەتاو هەڵدەهاتمە شەقام،
یا بەفر بوو یانیش باران
بەڵام ئێستا کە بارینم گوێ لێ دەبێ
سام دەمگرێ،
چونکە نازانم گوللەیە یا تۆپباران!


(۲)
[مانه‌وه]
ئه‌م خۆشه‌ویسته دڵره‌قه عیشق په‌ره‌وه‌ی
نه ده‌توانم وه‌کوو کیژێک بیخه‌مه پاشته‌رکی ئه‌سپ و
له ژێر سایه‌ی زێڕوه‌شانی تریفه‌ی مانگه‌شه‌وێکدا
هه‌ڵیگرم،
… نه‌ ده‌شتوانم هه‌رگیز دڵی لێ به‌رده‌م و
خۆم گیرۆده‌ی کۆلکه زێرینه‌ی شوێنێکی دیکه بکه‌م
ناوی: خاکه
ئه‌م ده‌یایه‌ی
نه ده‌توانم له جامی چاوه‌کانمدا ڕایگوێزم و
نه ده‌شتوانم له دووری ئه‌و
له ئوقیانووسی هیچ شوێنێکی دیکه‌دا قومه ئاوێک بخۆمه‌وه
ناوی:خه‌ڵکه
من ده‌زانم دارستانی هه‌موو شوێنێک 
جریوه‌ی گه‌رمی چۆله‌که‌‌ و
ڕووباری هه‌موو وڵاتێک
ده‌نگی تاڤگه و ڕه‌نگی که‌ف و پێچ و په‌نای ڕێگه‌ی به‌رد و
ده‌ریای هه‌یه
به‌ڵام چ بکه‌م لێره نه‌بێ
نه گوێم چاکیان ده‌بیسێت و
نه‌ چاوم چاکیان ده‌بینێ و
نه‌ گیانم چاکیان هه‌ست ده‌کا


(۳)
[خه‌و]
ئه‌ی -چاو- ه‌کانم،
من بێشکه‌ی سه‌رم
تاکه‌ی راژێنم؟
سواری سه‌ربا‌ڵی کام خه‌یاڵتان که‌م
ئێوه بنوێنم؟
هه‌رچه‌ند ‌ئه‌زانم
که بای هه‌ناسه‌م
تۆزی خه‌رمانی خه‌می ده‌روونم
بۆ ئێوه دێنێ،
به‌ڵام گوێ  بده‌نه
ئاهه‌نگی دڵی ماندووم که ده‌ڵێ:
"هه‌ی لایه لایه، رۆڵه لای لایه
ده بنوون دره‌نگه، بوچ خه‌وتان نایه"


(۴)
[ئاویلکه]
گۆڕستانی وڵاتی من
سه‌دان گۆڕی
چاوه‌ڕوانی ته‌رمی لێیه،
زیندوو بوونتان بسه‌لمێنن
ده‌نا لێره
وه‌نه‌وزیش هه‌ر
ئاویلکه‌یه.


(۵)
[گڵکۆ]
مه‌رگی شه‌هید
وه‌کوو مه‌رگی خۆره‌تاوه
ده‌مه‌و ئێوارێکی دره‌نگ
که په‌نجه‌ی چڵکنی هه‌ور
خوێنی هه‌تاوی لێ ده‌تکێ
ته‌رمی له خوێن گه‌وزاوی خۆر
بۆ باوه‌شی گڵکۆ ده‌خوشێ.
به‌ر به‌یانی
له سه‌ر کێلی رۆژهه‌ڵاتی ئه‌م گڵکۆیه
هه‌ر دڵۆپێک
ده‌بێته په‌یکی گزینگ و تاریکایی ده‌شواته‌وه
مه‌رگی شه‌هید
وه‌کوو مه‌رگی خۆره‌تاوه.


(۶)
چۆن کۆڵه‌که‌ی ساوای به‌ژنم
ئه‌م ئاسمانه‌ی غه‌می تۆی پێ راده‌گیرێ؟
کوا به کانیاوی چاوانم
ده‌ریای فرمێسکی غه‌می تۆ
هه‌ڵده‌گیرێ؟


(۷)
شووشه‌ی په‌نجه‌ره‌ی ژووره‌که‌م
بوغ گرتبووی،
ئه‌منیش وێنه‌ی روخساری تۆم لێ کێشاوه.
ئێسته ئیتر
هه‌ر چی رۆژه ئه‌م په‌نجه‌ره هه‌ڵم ده‌گرێ و
وه‌ک قابێکی که تابڵۆکه‌ی لێ دزرابێ
بۆ وێنه‌ی رووی تۆ مان ده‌گرێ.


(۸)
[هاوار]
ئه‌نگوستم له سه‌ر
ماشه‌ی تفه‌نگی هاوار داناوه
هه‌تا له گه‌رووی
ئه‌م بیده‌نگیه‌دا
بیته‌قینمه‌وه


(۹)
ئه‌ی خونچه‌ی ده‌مت
تاقانه خونچه:
له پاییزیشا شکۆفه ده‌کا.
ئه‌ی گوڵی کوڵمت
تاقانه گوڵێک:
له زستانیشا
سووری شه‌ڕابی.
ئێستا چ وه‌رزه؟
لێم نادیاره
هه‌ر کات که خونچه‌ی ده‌می تۆ پشکووت
بۆ من به‌هاره.


(۱۰)
هه‌ور: کامێرا
بروسکه‌: فلاش
نم نمه‌ی باران:
بۆ شوشتنه‌وه‌ و
دڵی منیش: قاپ.
ئای نیشتمانم 
هه‌تا یه‌ک چرکه‌
بۆ لێوه‌کانت
بزه‌ قه‌رز که‌.


(۱۱)
لای مرۆڤ هیچ
لای باڵندەش ئابڕوومان چوو
کاتێک حاجیلەی میوانی پەنا قەڵای هەولێرمان کوشت
لای زیندوو هیچ،
لای کۆچکردووش ئابڕوومان چوو
کاتێک پەیکەری «حاجی»مان
دا بەر گوللە.
لای خەڵک هیچ
لەلای خۆشمان ئابڕوومان چوو؛
کاتێک بە دەستی خوێناوی،
خۆمان پێشانی یەکەمین ئاوێنە دا.
لای ئەمڕۆ هیچ،
لای سبەینێش ئابڕوومان چوو
کاتێک نیشانمان دا شەهید
قەدری ژیانی نەزانی و
خۆی بە کوشت دا.


(۱۲)
ئەم ئاسمانە بۆ هێندە بێ باڵندەیە! ؟
نەکا فڕین لەم وڵاتە کۆچی کردبێ!
ئەم باغە بۆ هیچ گوڵێکی لێ ناپشکوێ! ؟
نەکا بەهار ئەو وڵاتەی جێ هێشتبێ!
ئەوە چەند ساڵە ئەم شارە لە جێی باران
خۆڵی بەسەردا باریوە،
ئەی ئەم شآرە بۆ ئەوەندە تۆزاوییە؟
ئەم شەقامە چەند لە مێژە بریندارە
ئەم کۆڵانە چەند لە مێژە گوێی بۆ سرتەی
کوڕ و کیژە دڵدارەکان هەڵنەخستووە،
ئێمە بۆ هێندە پێک نامۆین؟
ئەگەر ڕۆژێک ئاشتی بێ و بمانپشکنێ بڵێین بۆ چی؟


(۱۳)
چاومان پڕە لە کەلاک و دەستمان پڕە لە تاوان و
دڵمان پڕە لە کەمین و
گوێمان پڕە لە ڕەمزی شەڕ
هەر کەس لە دەروونی خۆیدا ڕووخاو،
سەیرترین کەلاوەی سەر ئەم جیهانەین.
حاکمی یەک دەست و یەک لاق،
دوژمنی دەست و قاچێکی دیکەمانین.
ئێمە سەیرترین حاکم، سەیرترین دوژمنی سەر ئەم دونیایەین.
هەر کەس لە تابووتە لەشی خۆیدا نێژراو،
ئێمە سەیرترین مردووی ئەم جیهانەین.
فیفتی هابیل، فیفتی قابیل

ئێمە دوژمنترین برای ئەم دونیایەین.
ئێمە بێکەس و بێ‌پەناین،
تازە بادی خۆش مرووریش
بە شارەزووردا ڕانابڕێ
تا «نالی» خۆی بە قوربانی تۆزی پێی کا؛
تازە «شێخ»یش ناچێتە نێو خەونی موریدەکانیەوە و
چاپخانەکەی«پیرەمێرد»یش لە ڕووی نایە
تاقە یەک وشە بنووسێ.


(۱۴)
بمبوورە ئەمشەو برینت دەکولێنمەوە هەڵەبجە گیان!
ئەرێ زامی پێنج هەزار شەهیدی یازدەی ئازار
پڕئێشتر بوو
یا یەک کەسی براکوژی؟
ئەرێ دووکەڵی کیمیاوی هەڵمژین ناخۆشتر بوو
یا هەوای ئێستای شارەزوور؟
هەڵوەرینی هەموو چرۆی «باغی میر» و دار هەناری
ئەو سەردەمی ناخۆشتر بوو
یا ژاکانی تاقە یەک گوڵی ئێستاکە؟

من لەمڕۆوە گوێ بۆ ڕادیۆکان هەڵناخەم
با هەواڵی شەڕ نەبیسم؛
هیچ ڕۆژنامەیەک وەرناگرم
با باسی شەڕ نەخوێنمەوە؛
چاو لە تەلەویزیون ناکەم
با مەیدانی شەڕ نەبینم؛
من لەمڕۆوە
دەڕۆمەوە بۆ چەند سەدەی بەر لە ئێستام؛
بۆچی نەڕۆم؟
هەرچی گوڵ و پەپوولە و کیژ و جوانییە
دونیا بردی بۆ شێعری خۆی،
تەنیا خوێن و شەڕ و مەرگ و گریان ماوە
بۆ شێعری من


(۱۵)
هەور هەموو بارانی ئاسمانی هێنا،
گوڵێک نەبوو پێشکەشی کەین؛
تازە چۆن هەور
باران بۆم وڵاتە دێنێ؟
شنە هەموو بۆنی خۆشی دونیای هێنا،
پەنجەرێکمان نەکردەوە تاوێک تیا بحەسێتەوە؛
تازە چۆن شنە بۆنی خۆش
بۆ ئێمە بە دیاری دێنێ؟
ئێمە نەبووین لە جێی گەنم، فیشەکمان چاند؟ !
لە جێی کێڵان، تۆپمان لێ دا
بە جێگای ئاو، خوێنمان پێ دا؟
ئێستا مناڵانی ئێمە هیچیان نانی گەنم ناخۆن،
دەبێ هەویری باڕووتیان بۆ بشێلین.


(۱۶)
ئێمە مەلین:
بە قەفەسەوە هەڵدەفڕین،
مرۆڤین و
بە زەنجیرەوە ڕێ دەبڕین،
شاعیرین و
بە چەکەوە گوڵ دەنووسین.
شەڕ نەیهێشتووە بە لاوی دڵداری بکەین،
ڕەنگە لە سەردەمی پیری
لە پیرێژنێکی جیرانمان، ماچێکی حەرام بفڕێنین؛
گوللە نەیهێشتووە چریکەی بولبولێکمان گوێ لێ ببێ،
ڕەنگە لە ئاگربەسێکدا بۆ نەواری دەنگی بولبولێک
گوێ هەڵخەین؛
دووکەڵ نەیهێشتووە گوڵ بۆن کەین
ڕەنگە بەناچاری، عەتر
بەسەر گوڵە نایلۆنییەکاندا بپژێنین.


(۱۷)
من ڕاگەیەنراوێکم دی لێی نووسرابوو:
ئێمە کۆمەڵێک ڕووناکبیر، بڕیارمان دا حیزبێکی نوێ دامەزرێنین،
بەڵام تا ئێستا نەکراوە هیچ ڕەنگێ بدۆزینەوە، کە پێش ئێمە حیزبێک نەیکردبێتە ئاڵا،
داوا لە خەڵکی کورد دەکەین، 
ئەگەر کەسێ ڕەنگێکی تازەی پێ شک دێ پێوەندیمان پێوە بگرێ!


(۱۸)
ڕەش ڕەش، ڕەش ڕەش،
ئەوە ڕەنگێکی لە بیرچووی ئاڵایەکی هەڵنەدراوە.
سوور سوور، سوور سوور،
ئەوە چۆمێکی نەسرەوتووی
لە کێوی لەش هەڵبڕاوە.


(۱۹)
من لەتەنیشت گۆلی ورمێ
هەست ڕادەگرم،
لە جیاتی گوێ
هەموو جارێ کە گوللەیەک پێک وەدەنێن، ڕادەچەنم،
کە لەشی یەکترتان پێکا
ترپە لە گیانم هەڵدەستێ؛
کە دڵۆپێک خوێنیان ڕژا
«دڵ وەختە بێ بە ئاو و بە چاوا بکا عوبوور.»


(۲۰)
خوایە تۆ لە گشت شوێنێک هەی،
بمانبوورە؛ ئێمە میوانداری چاک نین.
فریشتەکان! بمانبوورن؛
بمانبوورن مناڵانی نوتفەبەستووی شەوانی پڕ ترس و شەهوەت؛
بمانبوورن مناڵانی لە منداڵدانی دایکدا
باوک کوژراو؛
بمانبوورن مناڵانی پاکی ئەمڕۆ و
براکوژانی سبەینێ؛
ماچی ئەمڕۆ و تفی سبەی؛
بمانبوورن دڵۆپ دڵۆپ خوێنی ڕژاو؛
مسقاڵ مسقاڵ
گۆشتی لە ئێسقان جیاوە بووی
لەشی شەهیدی نەناسراو!
***
خۆ ئێوە دوو وەرزی ساڵ نین
کە زەرد و سەوز، هەرگیز بە یەکتری نەگەن
ڕۆژ و شەو نین
نوور و تاریکی نەتوانن پێک هەڵبکەن
مار و پنگ نین
نەتوانن جیرانی یەک بن.
نا ببورن،
کورد و کوردن
کە ناتوانن، بە بێ مەرگی یەکتر بژین!
هەر کێلە و کێلە و کێل دەڕوێ -لە جیاتی گوڵ-
من دەترسێم کە گۆڕستان
هەموو خاکمان لێ داگیر کا
هەر خوێنە و خوێنە و خوێن دەڕژێ –لە جیاتی ئاو-
من دەترسێم خوێن ڕووبارمان لێ داگیر کا
هەر ڕۆحە و ڕۆحە و ڕۆح دەفڕێ -لە جیاتی مەل-
من دەترسێم کە باڵی ڕۆح
سێبەر لەسەر ژینمان بکا
***
ئەم ئێوارە پەپوولە سولەیمانەیەک دەیخوێند:
بۆ ئاگاداری:
حاجیلەیەکی نێو شاری هەولێر شەهید کراوە، کۆڕێکی پرسەی بۆ دانراوە.
تکایە هەموو مەلانی گەرمێن بەشداری بکەن.
هەر مەلەش، ئاگای لە گیانی خۆی بێ. بولبول بێ چریکە، کۆتر بێ تەقڵە و کەو بێ قاسپە بێ.
شوێن: هێلانەکەی حاجیلەی شەهید
کات: دوای خەوتنی هەموو خەڵکی شار.
***
ئێمە هێندەمان ئەم خاکە ئازار داوە
تازە خەڵکی وڵاتی دیش وەرمان ناگرن
Where are you from?
I’m from Kurdistan
تۆ کوێندەرێی؟
کوردستانیم.
من لە چاویدا هەست دەکەم
یەکدابەدوو دەنگ و باسی ڕادیۆکانی بیر دێتەوە،
ئەو دەبێتە کاریلەیەکی سەر زەرد و
ئەمن دەبمە گورگی سەر ڕەش؛
خۆی لە نیگام دەدزێتەوە!
***
ئێمە بەتەمای ژیان بووین
گەرچی تووشی مەرگێکی بەسپایی هاتین:
–ئەوەندەش بەختەوەر نەبووین
لە کورتە کاتێکدا بمرین.
من دەترسێم ڕۆژێک پیرەمەگروونەکان
سیروان و تانجەڕۆ بکەن بە دوو باڵ و
وەک سیمورغ بە جێمان بێڵن؛
ئەودەم ئێمە بۆ پەناگا و بۆ ئەشکەوت و
بۆ لێقەومان ڕوو لە کوێ کەین؟
دەترسێم ڕۆژێک دارستان
پەنجە دە پەنجەی هەورەکان بهاڵێنێ و
ئێرە چۆل کا؛
ئەو دەم دەبێ،
بۆ میوە و بۆ ژوان و سێبەر
دڵ بە چ شوێنێک خۆش بکەین؟
دەترسێم ڕۆژێک خوداوەند
فریشتەکانی ڕابگوێزێ و فەرمان بدا:
نابێ هیچتان لە مەداری ٣٦ دەرەجە نزیک بن
ئەودەم ئێمە بەبێ خودا و بێ فریشتە
چۆن بوێرین بچینەوە بەر ئاوێنە؟
***
ها خاڵۆ سپی‌پۆشەکەم!
تۆ چت دەوێ
ئەمشەو لە خەونەکانی من؟
سڵاو ڕۆڵە شاعیرەکەم،
–من ئەو کەسەم بۆ یەکەم جار
وشەی پێشمەرگەم بۆ چەکدار
پێشنیار کرد.
هاتووم، هەتا وشەکەم وەرنەگرمەوە
ناڕۆمەوە.
ها دایکە پرچ کوێستانییەکەم!
تۆ بۆ ئاوا غەریبانە
لە بەردەرگای خەونەکانی من وێستاوی؟
–من ئەو کەسەم کە یەکەم جار، وشەی شەهید
لەسەر ڕۆڵە کوژراوەکەی من دانرا
هاتووم هەتاکوو ئەم ناوە
لەسەر ڕۆڵەم نەسڕمەوە، ناڕۆمەوە.
ئەی ئێوە بۆ چی وێستاون هاوڕێیانم؟ !
–کۆڕی زکری دەروێشانە ئەمشەو، بەڵام
مانگ هەر تەنیا یەک دەفەیە و بەشمان ناکا.
هاتووین بچینە سەر سیروان
تا هەر دەروێشەی دەفی خۆی لێ وەربگرێ.
ئەی ئێوە بۆ کۆبوونەوە مناڵەکان؟ !
–ئەمشەو مەیلی پاکبوونەوەی ژێر بارانمان هەیە بەڵام
دڵۆپ دڵۆپەی بارانە تەڕمان ناکا
هاتووین بچینە ژێر تاڤگە
گوناهەکان بشۆینەوە.

جارانی زوو
لە سەر گردی مامەیارە دارێک هەبوو
کە پاییزان گەڵاکانی هەڵدەوەری،
پۆل پۆل چۆڵەکەی لێ دەڕوا؛
لەسەر کێوی پیرەمەگروون دوندێک هەبوو
کە هاوینان کچی بەفری، ڕەدووی ڕووبارێک دەکەوت،
پۆل پۆل کەوی لەسەر دەنیشت؛
لە داوێنی شنروێشدا شاعیرێک بوو
گەر مناڵێکی پێخواسی چاو پێ کەوتبا
شێعرێکی بۆ دەکرد بە کەوش؛
گەر دایکێکی ڕۆڵە کوژراوی دیتبا
شێعرێکی بۆ دەکرد بە کوڕ؛
گەر وەنەوشە لەژێر تووتڕکا خامۆش با
شێعرێکی بۆ دەکرد بە دەنگ؛
بەڵام ئێستا لە گشت شوێنێک
هەر شیوەنە و هەر واوەیلا
منی شاعیر، یەک شێعریشم بۆ نانووسرێ
دەزانی بۆ؟
«مەزاجی کوردەواریم تێک چووە، دەروێش عەبدوڵڵا»

ئێمە لەنێو تابڵۆیەکی پیکاسۆئاسادا دەژین:
سەرمان بۆتە لاقی کەسێکی نەناسراو،
هەر بە شەق تێمان هەڵدەدا.
دەستمان بۆتە دارەدەستی کەسێکی تر،
هەر کۆترێک بە لایدا بڕوا تێی هەڵدەکا؛
دڵ بۆتە زەبتی جاسووسی،
هەر خەیاڵێ بە دەروونماندا تێپەرێ
بۆ نەیارانی باس دەکا.
ئێمە لەنێو تابڵۆیەکی پیکاسۆئاسادا دەژین:
مەمکی دایکان وشک بووە و
مناڵ گوانی مانگا دەمژن.
سفرەی ماڵان بەتاڵ بووە و
مناڵ لەگەڵ باڵندەکان چینە دەکەن؛
شەو بەشی خەویان ناکات و
بۆخەوی دووری زستانی تەمرین دەکەن.

مناڵەکان! کە بەیانان لە خەو هەستان،
هەتاو بۆ نێو دەروونتان بانگێشتن بکەن
کە خەوتان هات،
سەر بنێنە سەر کەروێشکەی گەنمەکان و
مانگ بێننە نێو خەونەکانتان؛
ئەگەر بۆ شوێنێک ڕۆیشتن،
پێ لە ڕووبار قەرز بکەن، دەنگ لە تاڤگە،
ڕەنگ لە بەهار.

ئەگەر لە شوێنێک دا ون بوون،
لە پەپوولە پرسیار بکەن.
مناڵەکان ئێوە هەر زوو
ڕەنگ لە ئاڵا وەرگرنەوە و
بیدەنەوە بە وەرزەکان.
دەنگ لە تفەنگ وەرگرنەوە و
بیدەنەوە باڵندەکان.
هەر لە پێش چاوی ئاسمان
هەموو چەترەکان بشکێنن؛
بەڵکوو هەور ئاشت بێتەوە و
تینوایەتیمان بشکێنێ.
هەر کەسێکتان چاو پێ کەوت
نیگایەکی مناڵانەی پێ ببەخشن،
خۆی لەبەر گەرم دابێنێ.
کۆڵان بە کۆڵان ڕاکەن و
لە دەرگای هەموو ماڵێک دەن
بڵێن فەرموون:
وشەی ون بووی برایەتیمان دۆزییەوە
تکایە چاک بیپارێزن،
با ئەمجار لێتان ون نەبێ!
بە شەقامەکاندا ڕاکەن،
هەر کیژێکتان چاو پێ کەوت
چەپکێک گوڵی ڕەنگاوڕەنگی
لە کراسە ڕەنگ مردووەکەی دەن.
مناڵەکان! ئەمشەو بۆ ئێوە دڵپرم.
***
نا، نامەوێ ئەمشەو بگریم، بەڵام چ بکەم؟
خۆ فرمێسک پرسم پێ ناکا!
نامەوێ شێعر بنووسم،
وشە تەگبیرم پێ ناکا!
شێعر بۆ هەتاو دەنووسم،
سێبەر وڵام دەداتەوە،
شێعر بۆ ئاگر دەنووسم،
دووکەڵ وڵام دەداتەوە؛
شێعر بۆ باران دەنووسم،
تفەنگ وڵام دەداتەوە.

خۆ من ناڵێم، شێعر دەڵێ:
چەکی نێو دەستی پێشمەرگە
ئێستا ئیتر تفەنگ نییە، بابۆڵەیە
گەر داینێ لە برسان دەمرێ.

خۆ من ناڵیم، شێعر دەڵێ:
فیشەکی نێو خەشابەکەی، فیشەک نییە
-کاکڵە گوێزە-
فڕێی دا، بێ پێخۆر دەبێ.
خۆ من تاوانێکم نییە
شێعر پرسیارم لێ دەکا:
ماڵ، زیندانی تاکەکەسی،
نیشتمان، زیندانی گشتی،
ڕۆژئاوا، تاراوگەیەکی هەمیشەیی
ئەتۆ کامیان هەڵدەبژێری؟

ئێمە گەڵاین
هەر بە سەوزی هەڵدەوەرین؛
مناڵین و
هەر لە لاویدا پیر دەبین.

جاران خەڵکی وڵاتێک بووم
پاشان بووم بە خەڵکی شارێک،
دواتر گوندێک، پاشان ئەشکەوت
ئێستا خەڵکی قوژبنێکم کە لەشم بشارێتەوە.

جاران عاشقی فێعلێک بووم بە ناو «بارین»
کاتێ دەمبیست بەتاو هەڵدەهاتمە شەقام،
یا بەفر بوو یانیش باران
بەڵام ئێستا کە بارینم گوێ لێ دەبێ
سام دەمگرێ،
چونکە نازانم گوللەیە یا تۆپباران!


(۲۱)
ماڵ، زیندانی تاکەکەسی، 
نیشتمان، زیندانی گشتی، 
ڕۆژئاوا، تاراوگەیەکی ھەمیشەیی 
ئەتۆ کامیان ھەڵدەبژێری؟
ئێمە گەڵاین
ھەر بە سەوزی ھەڵدەوەرین؛
مناڵین و
ھەر لە لاویدا پیر دەبین.
جاران خەڵکی وڵاتێک بووم 
پاشان بووم بە خەڵکی شارێک،
دواتر گوندێک، پاشان ئەشکەوت
ئێستا خەڵکی قوژبنێکم کە لەشم بشارێتەوە.
جاران عاشقی فێعلێک بووم بە ناو «بارین» 
کاتێ دەمبیست بەتاو ھەڵدەھاتمە شەقام، 
یا بەفر بوو یانیش باران 
بەڵام ئێستا کە بارینم گوێ لێ دەبێ 
سام دەمگرێ،
چونکە نازانم گوللەیە یا تۆپباران!


(۲۲)
[مانه‌وه]
ئه‌م خۆشه‌ویسته دڵره‌قه عیشق په‌ره‌وه‌ی
نه ده‌توانم وه‌کوو کیژێک بیخه‌مه پاشته‌رکی ئه‌سپ و
له ژێر سایه‌ی زێڕوه‌شانی تریفه‌ی مانگه‌شه‌وێکدا
هه‌ڵیگرم،
… نه‌ ده‌شتوانم هه‌رگیز دڵی لێ به‌رده‌م و
خۆم گیرۆده‌ی کۆلکه زێرینه‌ی شوێنێکی دیکه بکه‌م
ناوی: خاکه
ئه‌م ده‌یایه‌ی
نه ده‌توانم له جامی چاوه‌کانمدا ڕایگوێزم و
نه ده‌شتوانم له دووری ئه‌و
له ئوقیانووسی هیچ شوێنێکی دیکه‌دا قومه ئاوێک بخۆمه‌وه
ناوی:خه‌ڵکه
من ده‌زانم دارستانی هه‌موو شوێنێک
جریوه‌ی گه‌رمی چۆله‌که‌‌ و
ڕووباری هه‌موو وڵاتێک
ده‌نگی تاڤگه و ڕه‌نگی که‌ف و پێچ و په‌نای ڕێگه‌ی به‌رد و
ده‌ریای هه‌یه
به‌ڵام چ بکه‌م لێره نه‌بێ
نه گوێم چاکیان ده‌بیسێت و
نه‌ چاوم چاکیان ده‌بینێ و
نه‌ گیانم چاکیان هه‌ست ده‌کا


(۲۳)
[ته‌نیا]
چه‌ند ڕۆژێکه کوڵی گریانێکی خه‌ستم هه‌ڵگرتووه و
هیچ دڵپڕێک 
چه‌ند مانگێکه گه‌رووم پڕه له ئاواز و
هیچ بیسه‌رێک 
چه‌ند ساڵێکه دیوانم پڕه له شیعر و
هیچ خوێنه‌رێک،
نادۆزمه‌وه
که فرمێسک و ئاواز و شیعرم جێ بێڵم


(۲۴)
[داوا]
کاتێک شیعری خۆشه‌ویستی تۆ ده‌نووسم
_ده‌ست به تکا_
وشه دوای وشه چاوه‌ڕێن
ده پێم بڵێ ئه‌من کامیان هه‌ڵبژێرم
خاک، نیشتمان ، وڵات یا زێد؟
کاتێک فکری دوور بوون له باڵای تۆ ده‌که‌م
_ده‌ست به تکا_
یه‌ک به دوای یه‌کدا چاوه‌رێن
ده‌ پێم بڵێ ئه‌من کامیان به جێ بێڵم
ژان و ئازار یا ده‌رد و ئێش؟


(۲۵)
[گومان]
دار ڕه‌نگه بتوانێ بڵێ
چه‌ند فرمێکسی زه‌ردی گه‌ڵا
له چاوانی هه‌ڵوه‌ریون
هه‌ور ڕه‌نگه بتوانێ بڵێ
چه‌ند په‌پووله‌ی سپی به‌فر
له چاوه‌کانی فڕیون
نا، نا، تۆ ناتوانی بڵێی
که چه‌نده داری ئاواتت
گه‌ڵایان لێ هه‌ڵوه‌ریوه
چه‌نده هه‌وری چاوه‌روانیت
فرمێسکیان لێ باریوه.


(۲۶)
[به‌ڵێن]
ئه‌گه‌ر ڕووبار،
گه‌ڵای ته‌رمم هه‌تاکوو نێوه ده‌ریا ببا
من ئاماده‌ی هه‌ڵوه‌رینم.
ئه‌گه‌ر ئاسمان،
مه‌لی ڕۆحم تا ئه‌و په‌ری بێ کۆتایی ڕێگا بدا،
من ئاماده‌ی هه‌ڵفڕینم.
من ئاماده‌ی تووانه‌وه‌م
هه‌ڵمی له‌شم ده‌باوه‌شی دا ڕاگوێزێ:
ئه‌گه‌ر هه‌ور


(۲۷)
[خه‌ون]
له‌م مێژووه پڕ دووکه‌ڵه
چۆن دووکه‌ڵی ماڵ سووتان و تۆپ باران و کیمیاباران
له نێو ئه‌م ڕووباره ڵێڵه
چلۆن ئاو و فرمێسک و خوێن
له یه‌ک جیا ده‌کرێته‌وه؟
تۆ له نێو خه‌ونی ژیاندا ده‌خولێیته‌وه!


(۲۸)
[ناسنامه]
ڕه‌شترین قوله‌ی ئه‌فریقام 
بۆچی به من پێده‌که‌نی خۆ ڕه‌نگم نا:
باسی به‌ختم ده‌که‌م به‌ختم.
ته‌نیاترین مروڤی نێو قه‌ڕه‌باڵغی ئه‌م دونیایه‌م
باسی ڕٶحم ده‌که‌م ڕٶحم
بێکه‌سترین له دایک بووی سه‌ر ئه‌م خاکه‌م.
ده به‌س قاقام بۆ بکێشه:
باسی شیعرم ده‌که‌م شیعرم،


(۲۹)
[تینوو]
چۆن به‌و شه‌پۆله ویشکانه‌ی
ڕۆحی ئاویان لێ دزراوه
تینوایه‌تیمان بشکێنین؟
چۆن به‌و ئاوره بێ گرفانه‌ی
که گه‌رمایان پێ نه‌ماوه
له‌م قالبه سه‌هۆڵینه بێینه ده‌رێ؟
ئه‌رێ دایه
بۆچی هه‌موو ئاوه‌کانی ئه‌م دونیایه
به قه‌د ماچێکی سه‌رده‌می منداڵی تۆ
تینوایه‌تیم ناشکێنن؟
بۆچی ئاوره‌کانی ئیمرۆ
گه‌رمایی دوێنێی ده‌سته‌کانی تۆێان نییه؟
دایه دایه سه‌ر هه‌ڵده‌گرم
مه‌ڵێ بۆ کوێ
سه‌ر هه‌ڵگرتن شوێنێکی تایبه‌تی نییه.
هه‌ر دێمه‌وه
مه‌ڵێ که‌نگێ
گه‌رانه‌وه
کاتێکی تایبه‌تی نییه


(۳۰)
[تراویلکه]
به تینوایه‌تی خۆم ڕادێم
ئه‌گه‌ر سه‌مای بریقه‌داری تراویلکه‌کان لێم گه‌ڕێن.
له ته‌نیاییمدا ده‌پشکوێم
ئه‌گه‌ر هه‌ناسه‌ی پاییزی ئه‌م ئاشنا نامۆیانه‌م
لێ دوور که‌وێ.
هه‌ر به یادی تۆوه ده‌ژیم ئه‌ی ئازادی
ئه‌گه‌ر یاده‌ تاڵه‌کانی ڕۆژانی نێو زیندانه‌کان
ده‌ست له ئازارم هه‌ڵگرن!


(۳۱)
[پۆڵا]
پۆڵایه پۆڵا
_به‌رز و یه‌کپارچه_
ئه‌م داره ناسک و
کورت و ڕاڕایه
له پێش چاوانی بێ گوناهی تۆ
مه‌لی نێو قه‌فه‌س.


(۳۲)
[پرسیار]
ئه‌وه کێ بوو
به‌ردی گرته ئاوێنه‌ی نێو چاوانی من
چڕژی تێ خست؟
ئه‌وه که‌نگێ وه‌رز گۆڕا
تووکی سه‌رم
له داری به‌ژنم هه‌ڵوه‌ری
گه‌ڵا، گه‌ڵا؟
ئه‌وه له کوێ
زه‌ریا دڵی وه‌کوڵ هات و
ڵێره هه‌ور به سه‌ر باڵای منا گریا؟


(۳۳)
[خه‌و]
ئه‌ی_ چاو_ه کانم
من بێشکه‌ی سه‌رم
تاکه‌ی ڕاژێنم؟
سواری سه‌رباڵی کام خه‌یاڵتان که‌م
ئێوه بنوێنم؟
هه‌رچه‌ند ئه‌زانم
که بای هه‌ناسه‌م
تۆزی خه‌رمانی خه‌می ده‌روونم
بۆ ئێوه دێنێ،
به‌ڵام گوێ بده‌نه
ئاهه‌نگی دڵی ماندووم که ده‌ڵێ:
هه‌ی لایه لایه ، ڕۆڵه لای لایه
ده‌ بنوون دره‌نگه، بۆچ خه‌وتان نایه 


(۳۴)
[دڕدۆنگ]
هه‌وره‌کان به یه‌کدا نادا:
نه‌ک برووسکه بیسوتێینێ
بێ بارانه‌ش:
تینوایه‌تی ده‌یخنکێنێ!


(۳۵)
[به‌هار]
ئه‌ی خونچه‌ی ده‌مت
تاقانه خونچه:
له پاییزیشا شکۆفه ده‌کا.
ئه‌ی گوڵی کوڵمت
تاقانه گوڵێک:
له زستانیشا
سووری شه‌ڕابی
ئێستا چ وه‌رزه؟
لێم نادیاره
هه‌رکات که خونچه‌ی ده‌می تۆ پشکووت
بۆ من به‌هاره.


(۳۶)
[خۆشه‌ویست]
ئاسمان به قه‌د من ئه‌ستیره‌کانی خۆش ویستبایه
هیچ ئه‌ستێره‌یه‌ک دانه‌ده‌ڕژا
زه‌ریا به قه‌د من
ماسی یه‌کانی خۆش ویستبایه
هه‌رگیز ده‌نووکی ماسیگره کان
نه ده‌بوونه تابووت.
چیا به قه‌د من به‌فری خۆش ویستبا
یا هه‌ر چوار وه‌رزان به‌فری ده‌ماوه
یا خۆیشی له گه‌ڵ ئه‌وا ده‌تواوه،
به‌ڵام داخه‌که‌م
ئاواتم: ئاسمان، زه‌ریا و چیایه
خۆیشم: ئه‌ستێره و ماسی و به‌فرم.


(۳۷)
[وێنه]
هه‌ور: کامێرا
برووسکه: فلاش
نم نمه‌ی باران:
بۆ شوشتنه‌وه‌ و
دڵی منیش: قاپ
ئاااااای نیشتمانم
هه‌تا یه‌ک چرکه
بۆ لێوه‌کانت
بزه قه‌رز که


(۳۸)
[نامۆ]
مه‌له‌ی زه‌ریا
ژیانی نێو دارستان و
هه‌ڵگه‌ڕانی قه‌دی چیا
چه‌نده سه‌خته
زه‌ریا، دڵۆپ
دارستان، دار
چیا، گاشه
ده‌بوغزێنێ.


(۳۹)
[شۆڕه‌بی]
ڕووبارێک بوو… 
ساڵیانی ساڵ… 
له ئاوێنه‌ی ڕوخساریدا بسکی شۆڕه بییه‌کی ده‌شوشت.
ڕۆژێک ڕووبار،
له شۆڕه‌بی به ڕقدا چوو،
تووڕه‌ییه‌که‌ی بوو به لێڵاوێکی سوور و
ره‌نگی سه‌وزی بسکه‌کانی له خۆی هاڵاند
که شۆڕه‌بی پرسیاری کرد:
بۆ لێم تووڕه‌ی؟!
وتی کاتێ قامچییه‌که‌ی ڕه‌شه‌بای دڕ
له به‌ژنی دارستان هاڵا
تۆ له ترسا
به سه‌ر شۆڕی دوش دامابووی
که ئه‌مه‌ی وت… 
گه‌رده لوولێک هه‌ڵیکرد و
شۆڕه بییه‌که خۆی وێک هێنا
له ناکاو دا
وه‌ک ده‌روێشێکی جه‌زم بوو
پرچی به سه‌ر شانی دا دا
ڕووباره‌که که‌وته له‌رزه:
کاتێ دیتی که نێو دڵی شۆڕه بییه‌که
لانی شێرێکی سه‌ربه‌رزه


(۴۰)
سێ هه‌نگاو تا مه‌رگ
خه‌ونووچکه کایه‌ی پێده‌کا:
وه‌ک چۆن ڕێبوار
لکی دارێ
به‌ره‌و زه‌وی ڕاده‌کێشت و
له ناکاوا به‌ری ده‌دا.
شه‌و قاقا به‌م پێده‌که‌نێ:
وه‌ک چۆن لمی قه‌راغ زه‌ریا
به دوا په‌له قاژه‌ی شه‌پۆل.
مردن ده‌رگای ده‌کاته‌وه:
وه‌ک چۆن گورگێکی برسی
بۆ نێچیرێ
زار له به‌ریه‌ک ده‌باته‌وه


(۴۱)
ئێمه گه‌لاین، هه‌ر به‌ سه‌وزی هه‌ڵده‌وه‌رین
مناڵین و هه‌ر له‌ لاویدا پیر ده‌بین
جاران خه‌ڵکی وڵاتێک بووم
پاشان بووم به خه‌ڵکی شارێک
و دواتر گوندێک، پاشان ئه‌شکه‌وت
ئێستا خه‌ڵکی قوژبنێکم که له‌شم بشارێته‌وه‌
جاران عاشقی فێعلێک بووم به ناو -بارین-
کاتێ ده‌مبیست به تاو هه‌ڵده‌هاتمه شه قام
یا به فر بوو یانیش باران
به‌ڵام ئێستا که بارینم گوێ لێ ده‌بێ
سام ده‌مگرێ
چونکه نازانم گول له‌یه یا تۆپ باران


(۴۲)
کاتێک شیعری خۆشه‌ویستی تۆ ده‌نووسم
ـ ده‌ست به‌ تکا ـ
وشه‌ دوای وشه‌ چاوه‌ڕێن
ده‌ پێم بڵێ ئه‌من کامیان هه‌ڵبژێرم:
خاک ، نیشتمان، وڵات یا زێد؟
کاتێک فکری دوور بوون له‌ باڵای تۆ ده‌که‌م
ـ ده‌ست به‌ تکا ـ
یه‌ک به‌ دوای یه‌کدا چاوه‌ڕێن
ده‌ پێم بڵێ ئه‌من کامیان به‌جێ بێڵم:
ژان و ئازار یا ده‌رد و ئێش؟


(۴۳)
ئاسمان به‌ قه‌د من
ئه‌ستیره‌کانی خۆش ویستبایه‌
هیچ ئه‌ستێره‌یه‌ک
دانه‌ده‌ڕژا.
زه‌ریا به‌ قه‌د من
ماسی یه‌کانی خۆش ویستبایه‌
هه‌رگیز ده‌نووکی ماسیگره‌کان
نه‌ده‌بوونه‌ تابووت.
چیا به‌ قه‌د من به‌فری خۆش ویستبا
یا هه‌ر چوار وه‌رزان به‌فری ده‌ماوه‌
یا خۆیشی له‌گه‌ڵ ئه‌وا ده‌تواوه‌.
به‌ڵام داخه‌که‌م
ئاواتم: ئاسمان، زه‌ریا و چیایه‌
خویشم: ئه‌ستێره‌ و ماسی و به‌فرم


(۴۴)
[بێ‌ تۆیی‌]
شه‌وه‌کانم پڕن له‌ ته‌نیایی‌ من‌و بێ‌تۆیی‌ تۆ.
شه‌وێک دووری‌ له‌گه‌ڵدا بێ‌
درێژتره‌ له‌ سه‌خته‌ڕێی‌ له‌دایکبوون هه‌تا مردن.
ئه‌وه‌ چرام کوژانده‌وه‌، چاوم وێک نا، هه‌موو دونیام فه‌رامۆش کرد، ئه‌وه‌ خه‌وتم.
به‌ڵام چ بکه‌م خۆ هه‌ر شه‌و نا
خه‌وه‌کانم پڕن له‌ ته‌نیایی‌ من‌و بێ‌تۆیی‌ تۆ.
ته‌نیا
چه‌ند رۆژێکه‌ کوڵی‌ گریانێکی‌ خه‌ستم هه‌ڵگرتووه‌‌و
هیچ دڵپڕێک،
چه‌ند مانگێکه‌ گه‌رووم پڕه‌ له‌ ئاواز‌و
هیچ بیسه‌رێک،
چه‌ند ساڵێکه‌ دیوانم پڕه‌ له‌ شێعر‌و
هیچ خوێنه‌رێک،
نادۆزمه‌وه‌
که‌ فرمێسک‌و ئاواز‌و شێعرم جێ‌بێڵم. 


(۴۵)
[مانه‌وه‌]
ئه‌م خۆشه‌وه‌یسته‌ دڵڕه‌قه‌ عیشق په‌روه‌ره‌ی‌
نه‌ ده‌توانم وه‌کوو کیژێک بیخه‌مه‌ پاشته‌رکی‌ ئه‌سپ‌و
له‌ ژێر سایه‌ی‌ زێڕه‌وشانی‌ تریفه‌ی‌ مانگه‌شه‌وێکدا
هه‌ڵیگرم،
نه‌ ده‌شتوانم هه‌رگیز دڵی‌ لێ‌ به‌رده‌م‌و
خۆم گیرۆده‌ی‌ کۆڵکه‌زێڕینه‌ی‌ شوێنێکی‌ دیکه‌ بکه‌م
ناوی‌: خاکه‌.
ئه‌م ده‌ریایه‌ی‌
نه‌ ده‌توانم له‌ جامی‌ چاوه‌کانمدا رایگوێزم‌و
نه‌ ده‌شتوانم له‌ دووری‌ ئه‌و
له‌ ئوقیانووسی‌ هیچ شوێنێکی‌ دیکه‌دا قومه‌ ئاوێک
بخۆمه‌وه‌
ناوی‌: خه‌ڵکه‌.
من ده‌زانم دارستانی‌ هه‌موو شوێنێک
جریوه‌ی‌ گه‌رمی‌ چۆله‌که‌‌و
رووباری‌ هه‌موو وڵاتێک
ده‌نگی‌ تاڤگه‌‌و ره‌نگی‌ که‌ف‌و پێچ‌و په‌نای‌ رێگه‌ی‌ به‌ره‌‌و ده‌ریای‌ هه‌یه‌
به‌ڵام چ بکه‌م لێره‌ نه‌بێ‌
نه‌ گوێم چاکیان ده‌بیسێت‌و
نه‌ چاوم چاکیان ده‌بینێ‌‌و
نه‌ گیانم چاکیان هه‌ست ده‌کا.


(۴۶)
[گه‌ڕان]
له‌ نێو هه‌ورا خۆت وه‌شێری، ده‌یبارێنم
له‌ گه‌رده‌لوولدا لوول بخۆی، ده‌یوه‌ستێنم
له‌ ژێر باڵای شه‌پۆلێکدا ماسی ئاسا په‌نابگری
                                            ده‌یڕوخێنم
ته‌نیا ئه‌گه‌ر له‌ ئاوێنه‌ی دڵێکی تردا بتبینم،
ناتوانم نا بیشکێنم.

 

 

گڵاڵەکردنی ئەم بابەتە: #زانا_کوردستانی

زانا کوردستانی
۲۸ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۱۸

معروف آقایی

زنده‌یاد "معروف آقایی"، روز دوم بهمن ماه ۱۳۴۴ خورشیدی، در روستای وه‌زنی شهرستان نقده دیده به جهان گشود. 

 

 

معروف آقایی


زنده‌یاد "معروف آقایی"، روز دوم بهمن ماه ۱۳۴۴ خورشیدی، در روستای وه‌زنی شهرستان نقده دیده به جهان گشود. 
وی در زادگاهش تحصیلات را تا پایان دوره‌ی متوسطه ادامه داد، و بعد به همراه خانواده به شهر اشنویه نقل مکان نمود. 
با تأسیس انشارات صلاح‌الدین ایوبی و آغاز به کار ماهنامه‌ی سروه، در این نشریە، شروع به چاپ و نشر اشعار و مقالات خود نمود، تا اینکە در سال ۱۳۶۷ رسماً به عضویت شورای نویسندگان این نشریە در آمد.
این شاعر  محبوب، در آبان ماه سال ۱۳۷۷، در مسیر بازگشت از مراسم تشیع جنازه "مینا خانم"، همسر "قاضی محمد"، در مهاباد، در اثر سانحه‌ی رانندگی درگذشت. 
پیکر این شاعر گرانقدر در مقبرةالشعرای مهاباد به خاک سپرده شد.
از مارف آقایی، دفتر شعری بنام «زمین سخت و آسمان دور» چاپ و منتشر شده است.


┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄


◇ نمونه‌ی شعر:
(۱)
نمی‌دانم که چاله‌ی تنهایی چه اندازه عمیق است 
ولی هرچه بیشتر فرو می‌روم 
بیشتر به اوج می‌رسم!
خدایا! تو تنهای آسمانی و 
من تنهای زمین،
کجایی که به دیدنت بیایم؟!


(۲)
[برف]
آدمی که بمیرد 
در کفنی سپید می‌پیچندش.
طبیعت که بمیرد 
زیر برفی زمستانی،
پنهانش می‌کنند.


(۳)
برگ،
تنها یک‌بار پرواز را می‌چشد 
در پاییز،
از شاخه تا زمین...
من هم تنها یک‌بار زندگی خواهم کرد
از گریه‌های هنگام تولد 
تا
گریه‌های بستر مرگ.


(۴)
خاک،
قدرت کوچ را ندارد،
این است، راز ماندن دائمی من،
در این سرزمین!
من و تو، زمین سبز و آسمان آبی هستیم
تو مست و خرامان در میانه‌ی زمین و آسمانی 
زمین سخت و آسمان دور!
و من گرفتار 
مابین سنگ و بارانم.


(۵)
گونه‌هایم،
برگ‌های زرد پاییزی‌اند 
از شاخسار درخت زندگی ریخته‌اند!
لب‌هایت،
دو لاله‌ی واژگونند 
و بر روی برگ پاییزی خم نمی‌شوند.


(۶)
در میان ابرها پنهان شوی، چون باران می‌بارانمت!
به میانه گردباد بچرخی، متوقفش خواهم کرد
ماهی‌وار، در پناه امواج قرار بگیری،
بیرونت می‌کشم.
فقط اگر در آیینه قلب دیگری ببینمت 
هیچ از دستم ساخته نیست،
نمی‌توانم بشکنمش...


(۷)
وقتی پدر شدم 
و همسرم اسم دختر را "شبنم" نهاد 
من در دفتر اشعارم،
نام شعر "شبنم‌"م را عوض کردم،
مگر می‌شود،
اسم دو فرزندت یکی باشد؟!


(۸)
کو چراغی،
که باد نتواند خاموشش کند؟!
کو شکوفه‌ای،
که هرگز خزان نبیند؟!
کجاست انسانی،
که سرنوشت نتواند به کام مرگ بفرستند؟!


(۱۰)
آن هوا نیست،
این آخرین نفس‌های گل سرخ است!
آن باران نیست،
این اشک‌های در هم آمیخته‌ی کودکی خوابیده در گهواره و 
پیری نشسته بر لب قبر است.
این برف نیست،
آن بال پروانه‌های پر کنده شده است!
این تگرگ نیست،
آن سر سپید کبوتری‌ست 
که سرزمین تنش را رها کرده است.
این شعر نیست،
آن روح و جان و روان شاعری‌ست 
که تک تک و چکه چکه می‌ریزد و 
هیچکس احساسش نمی‌کند. 


(۱۲)
دیدار تو چه سخت است
حتا وقتی که با منی.
گم کردنت چه دشوار،
حتا وقتی 
که از منی دوری...


(۱۳)
نمی‌دانم که گودال تنهایی چقدر عمیق است!
لیکن، هر چه بیشتر فرو می‌روم،
سقوطم بیشتر است.
خداوندا!
تو تنهای تنهایان آسمانی و 
من تنهای روی زمین!
به کجایی که به دیدارت بیایم؟!

 

گردآوری و نگارش و ترجمه‌ی اشعار:
#زانا_کوردستانی

زانا کوردستانی
۲۷ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۴۸

ابراهیم روزبهانی (آه)

زنده‌یاد "ابراهیم روزبهانی"، متخلص به "آه"، شاعر جوان ایرانی بود که در آبان‌ماه ۱۴۰۲ خورشیدی، بر اثر سکته‌ی قلبی درگذشت.

 

 

ابراهیم روزبهانی

زنده‌یاد "ابراهیم روزبهانی"، متخلص به "آه"، شاعر جوان ایرانی بود که در آبان‌ماه ۱۴۰۲ خورشیدی، بر اثر سکته‌ی قلبی درگذشت.
در میان اشعار وی، اشعار آیینی زیبایی را می‌توان مشاهده کرد.

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

◇ نمونه‌ی شعر:
(۱)
[ای وای]
خستند پرت را و شکستند سرت را
ای وای که کشتند حسودان پسرت را
پشت در آن خانه چه گویم که چه‌ها شد
با ضرب لگد چید حرامی ثمرت را
فریاد زدی فضه بیا بال و پرم سوخت
جز اشک چه سازد شرر بال و پرت را
باید که به گوش همه عالم برسانم
غمنامه‌ی پهلوی به خون غوطه ورت را
ای مادر غم دیده که در اوج شقاوت
بردند به یغما همه ارث پدرت را
پنهان شدی از ظلمت این عالم خاکی
حاشا که بیابند خلایق اثرت را
مردانه چو زن‌ها به غمت اشک بریزم
ای وای که کشتند حسودان پسرت را.

(۲)
[تو کشته‌ی اشکی]
عقیده‌ی همه یاران به اتفاق این است
که اشک شور بیاد حسین شیرین است
کنار قتلگه تو به گریه جان دادن
ز وعده‌ها که به خود داده‌ام یکی این است
تو سیدالشهدایی، تو کشته‌ی اشکی
منم که مذهبم عشق تو گریه‌ام دین است
سلام حضرت صادق به هر که از داغت
همیشه سفره‌ی چشمش به اشک رنگین است
ز اشک دیده جهان را به آب خواهم بست
کنون که مرهم تو گریه‌ی محبین است
گرفتم اینکه سرت را به دیر راهب شست
ز تشنگی لب پاکت هنوز پر چین است
لبی که بر سر نی آیه‌ها تلاوت کرد
لبی که از ضربات یزید خونین است
جبین شکسته به سنگ و لبت نشسته به خون
بمیرم این که سرت مجمع‌المضامین است
سرم فدای سرت کان سر منور تو
گهی میان تنور و گهی به خرجین است
شکست پشت فلک خواهرت اسارت رفت
شکست پشت فلک بس که داغ سنگین است
به آب دیده‌ی خود غرق می‌شوم نه عجب
شنیدم اینکه به زخم تو اشک تسکین است
عقیده‌ی همه یاران به اتفاق این است
که شور گریه بیاد حسین شیرین است.

(۳)
[ممسوس ذات‌الله]
مواجب می‌برد خورشید از انوار ایوانش
فلک نان می‌خورد از سفره‌ی احسان سلمانش
نرفته دست خالی از درش حتی یهودی هم
به هر کس می‌رسم نَقلی‌ست از لطف فراوانش
پناه آوردم از آتش به زیر سایه‌ی حیدر
که می‌بارد تمام لحظه‌های سال بارانش
کدامین حیدر کرار فرزند ابوطالب
که شأن خاندانش گفته حق در آل‌عمرانش
شهنشاهی که ممسوس است در ذات‌الوهیت
نگیرم عیب بر قومی که می‌خوانند یزدانش
به شأن ذوالفقارش عرشیان لاسیف می‌خوانند
برادر هست با صدیقه آن شمشیر برانش
رسیدی تا به ایوان نجف تعظیم کن کانجا
به چشم خویش دیدم من خدا را ظل ایوانش
به روز حشر خندان است آن شاعر که مصراعی
به مدح شاه مردان مرتضی دارد به دیوانش
پناه آوردگان کشتی شاه شهیدانیم
همان کشتی که در دستان اصغر هست سکانش.

(۴)
زیر نور مهربانِ آفتاب
با نسیمِ بوی تلخ پوست مرکبات
من صدای سایه را
گوش می‌کنم
سیل واژه از دهان من روانه می‌شود
شعر تازه‌ای برای چشم‌های روشنت سروده‌ام
شعر بی‌کلک، شعر بی‌ادا
بی‌دروغ و ادعا
با درود و با دعا
چشم‌های روشن تو آیه‌های محکم خدا...

(۵)
زرد است
زردی که در قابی غم‌انگیز است
خونریز و حیرت ساز و غم‌خیز است
از درد، از اندوه، از شب‌گریه لبریز است
دیوانه پاییز است...

(۶)
بر سینه غمی نشسته چون کوه
بی‌یار
بهار
آه
اندوه...

(۷)
نامم را دوست ندارم
اگر صدایم نمی‌کنی
چشمانم را اگر بروی تو باز نمی‌شوند
دستانم را اگر در دستان تو نیست
قدم‌هایم را اگر بسمت تو نیست
بعد از تو خودم را دوست ندارم
جهان را
زمان را
آسمان را
بعد از تو گریه‌ می‌کنم زیبایی تمام زنان را...

(۸)
خنده‌ی ملیح تو
آه
این زن از کدام قوم کولیان کوچه‌های عشق و آتش است
نازک و نجیب و دلربا
کاشکی نگاه تو برای بی‌نهایت جهان
کاشکی نگاه تو برای بی‌نهایت زمان
کاشکی نگاه تو
آه...
امان امان...

(۹)
پیک دوم که دست جام افتاد
طشت رسوایی‌ام زبام افتاد
دوش لیلی به خواب مجنون رفت
خواب مجنون به احتلام افتاد

(۱۰)
[بیدلانه]
اسیرِ نیمه جانِ خسته حالِ رفته از یادم
به حیرت گاه نازت غرق در خون، بسمل افتادم
خوش آهنگی‌ست؛ شورِ نغمه‌یِ غمدیده‌یِ هجران
که من از ضجه‌های نیمه شب در ماتمت شادم
درون آینه تا چشم چرخاندم، عدم دیدم
همان خاکستر عشقم که دلبر داد بر بادم
شکار رام چون من کی تواند یافت آن قاتل
شهید نشئه از دردم، خمار تیغ صیادم
لباس عافیت بر تن ندیدم لب فرو بستم
هجوم درد سوزاندم ز دودش سرمه فریادم

(۱۱)
نه نماز و روزه از سر صداقت است
نه جهاد و زهد مایه‌‌ی سعادت است
شاعری کن رفیق
در یقین من فقط
شاعری عبادت است!

(۱۲)
خسته از اجتماع یک‌نفره
با خودم در نزاع یک‌نفره
با هجوم سپاه غم چکنم
مانده‌ام در دفاع یک‌نفره
کاشتم یأس و غم درو کردم
منفعل از زراع یک‌نفره
رفتم از خویش و بر نمی‌گردم
سرخوش از انقطاع یک‌نفره
سرخوشم سرخوشم که تنهایم
مستم از این سماع یک‌نفره
من و رویای گرم آغوشت
مثل هر شب جماع یک‌نفره.


 

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی
 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄
 

سرچشمه‌ها
https://newsnetworkraha.blogfa.com
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
www.hadithashk.com
@Ebrahim_rouzbehani
و...

 

زانا کوردستانی
۲۶ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۲۴

ابراهیم روزبهانی

استاد "ابراهیم روزبهانی"، شاعر لرستانی، زاده‌ی ۵ شهریور ماه سال ۱۳۴۴ خورشیدی، در روستای ده‌ترکان شهرستان بروجرد است.

 

ابراهیم روزبهانی

استاد "ابراهیم روزبهانی"، شاعر لرستانی، زاده‌ی ۵ شهریور ماه سال ۱۳۴۴ خورشیدی، در روستای ده‌ترکان شهرستان بروجرد است.
ایشان در دوران کودکی و نوجوانی به کارهای هنری با چوب علاقمند گردید، که این علاقه تا به امروز نیز ادامه دارد و در کار ساخت ضریح چوبی امامزادگان، درهای سنتی و... فعالیت میـنماید. سپس با علاقه به اشعار خیام و شهریار وارد دنیای شعر و ادب گردید و در سال ۱۳۷۲ خورشیدی، با بهره‌گیری از محضر شاعران معاصر شروع به سرودن شعر نمود.
آقای روزبهانی سالیانی زیادی است که از بروجرد مهاجرت کرده و در الموت قزوین ساکن گردیده است.

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

◇ کتاب‌شناسی:
- برگ زرد، مجموعه شعر
- فانوس، مجموعه شعر
- غروب پر ز درد
- ره توشه، مجموعه شعر

┄┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

◇ نمونه‌ی شعر:
(۱)
[برای گونگادین بهشت نیست]
به وجد آمد وجودم از وجودت
تمام قد ایستم و سازم سجودت
چنان تو در جهان انگشت شمارند
همه زیبا نگارانت خمارند
قلم‌ها شاهد آن ذهن مست است
چهان سرمست آن جام الست است
فقیرانه سپر کردی زمان را
نهادی بهر ما تیر  کمان را
چه کس باور کند آن ذهن خلاق
چشد از روزگاران طعم شلاق
تو را این گونه بازی کار دهر است
یکی دلداده و گمنام شهر است
چه آثاری ز عشقت جا نهادی
نشان دادی لری و پاکزادی
سخن از شخص بی‌نام و نشان است
که نامش از زمین تا کهکشان است
علی میر دریکوند را بگویم
چنان او در کجا باید بجویم
سر تعظیم فرود آریم به نامش
که دنیا کامروا گردد ز کامش
دریغا نام خود نشنید و بگذشت
چو بذری در خفا پاشید و بگذشت
شنو نام کتاب پر بهایش
که بنوشت و ز خود بنمود رهایش
برای گونگادین بهشت نیست
عجیب‌تر از جفای سرنوشت نیست
به سال چهل و سه عزم سفر کرد
اجل را بهر مهمانی خبر کرد
برفت و آرزوهایش ثمر داد
نهال پر بهایش بار و بر داد
غریبانه ز دنیا دیده بر بست
چنان مرغ سحر از لانه برجست
به تنهایی بزد پیمانه خود
بروجرد را گزیده خانه خود.

(۲)
خوش‌ به‌ حالم دعوتم بنموده یار
تا رها گردم از این جور دیار
دست گیرد دست بی‌سامان من
تا کند با لطف خود درمان من
در کنار خود نشاند چون پدر
غصه‌ها را از دلم راند به در
گوید ای زیباسرشت و بنده‌ام
بنده‌ی همچون مه تابنده‌ام
هر کجا بودی من آنجا بوده‌ام
بر سرت دست‌ محبت سوده‌ام
بی‌خبر بودی و من صدها خبر
بر تو می‌دادم که تا آیی به بر
گفتمت برخیز و بر دستت قلم
گیر و خود را با بیانی کن عَلم
قدر دانستی تو این لطف مرا
غرق عشقت کرده با این ماجرا
گفتی و گفتم بگو ای جان من
می‌نوازی با دو بیتی کان من
اشرف مخلوق دنیا بوده‌ای
اینک اینجا در برم آسوده‌ای.

(۳)
دانی منم و تو و سرایی چو بهشت
دانم که حکیم گفت و کاتب بنوشت
برخیز و به خود بناز که بر خود بالم
داند که تو را برای این دل بسرشت.

(۴)
برگیر نقاب و رُخ بر این دیده گشا
بر آن‌که گل ازچهره‌ی تو چیده گشا
جویند همگان نشان عطر تن من
خود پرده از آن شمیم پاشیده گشا.

(۵)
آمدی بردی ز یادم خویش را
رفتی و بردی ز یادت پیش را
بین این دو دفتری کردی سیاه
که‌از غمش بر باد دادی کیش را
بی‌خبر بودی که داغ سرنوشت
تا ابد سوزد چو تب درویش را
گرچه ماران می‌کنند وحشت به‌ پا
عقربان بر دل فشارند نیش را
در نبود شیرهای بیشه زار
حیف روبه خورده نای میش را.

(۶)
شما گم کرده راهان حُسینید
به جا مانده ز پیمان حُنینید
شماها شهر او آباد کردید
عراقی را ز غم آزاد کردید
شماها راه او از یاد بردید
غم ناخورده با فریاد خوردید
شماها یک به صد در راه اویید
خود گم‌ کرده را در جستجویید
شماها عادت این راه دارید
به سوی کربلا صد آه دارید
شماها راهتان را دور کردید
غذای موکبان را شور کردید
حسین و کربلا اندر دل ماست
تمام حاصل آب و گِل ماست
نگر کرب‌وبلاهای وطن را
بلوچستان و ملک بی‌کفن را
چراغ خانه‌ها را کور کردید
حقیقت را ز دل‌ها دور کردید
هزاران همچو اصغر تشنه کامند
پدرهای زمانه دشنه جامند
حسین مولای عشق‌ و مهربانی‌ است
ندایش تا ابد شعر جهانی‌ است.

(۷)
ای نخورده سهم دل از مال خود
داده بر باد اجل آمال خود
خود نخوردی و بخوردند حاصلت
بعد آن‌که خود سپردند در گِلت
می‌زنند قهقه به این اموال مفت
خوش بخوابند وارثان با حال‌ و جفت
تا چهلم صبر تقسیم می‌کنند
بعد از آن سهم تو ترسیم می‌کنند
آن یکی در خانه‌ات گم می‌شود
وآن دگر چون ساقی خُم می‌شود
جمع در جنگ و شکایت می‌کنند
از غریبی‌ات حکایت می‌کنند
غافلند از این‌که هستی در حضور
گشته‌ای آگه به پستی و نذور
می‌زنی در قبر و حسرت دست و پا
گشته‌ای خاموش از آن جست و نوا.

(۸)
ای دل و جان و جهانم گشته تو
عشق و یار مهربانم گشته تو
خسته‌اند یاران از این مُهر سکوت
شاهد و ورد زبانم گشته تو
در شب تاریک پنهان گشتگان
حجت عین و عیانم گشته تو
تلخ‌کامند مردم از این روزگار
لطف خوش طعم دهانم گشته تو
خسته گردیده همه پیر و جوان
قدرت و تاب و توانم گشته تو
جملگی در خواب و هنگام سحر
صوت اعجاز اذانم گشته تو

(۹)
یکی گیرد خبر از شام فانی
یکی ز آن رهبر ناکام جانی
یکی جوید طلاهای حرم را
یکی صاحب بلاهای کرم را
یکی در روسیه جوید اسد را
یکی افشا کند گوید رسد را
یکی گوید شهیدان را جوابی
یکی آن نوجوانان را ثوابی
یکی گوید جوابم تا بدانم
یکی خط خرابم تا بخوانم
یکی از آن همه مرد مدافع
یکی از صاحب درد و مرافع
یکی گیرد سراغ مال ما را
یکی محبوب ماه و سال ما را
یکی پرسد چه شد فرزند ایران
یکی زآن ناخلف دلبند میران
یکی بردارد از سر این کلاه را
یکی یک آب قند بخشد گواه را
یکی این یک‌ به‌ یک‌ها را شمارد
یکی یک روضه ماها را نگارد.

(۱۰)
بیگانه‌ مخوان‌ این‌ من‌ در دام‌ خودت را
این‌ عاشق بیچاره و ناکام‌ خودت را
گویند همگان‌ چون‌ دگران‌ مست‌ خیالم
مشهور مکن همدم گمنام خودت را
گر قافیه‌ها را چو خَم موی تو بافم
خوانند همگان‌ خوانش‌ و پیغام‌ خودت‌ را
ای‌ دوست‌ خُمارم به می‌ و گوشه چشمت
سرمست کن و نه به لبم جام‌ خودت را
همرنگ‌ مشو جز به‌ شب و هاله‌‌ی ماهش
جویم ز گذرگاه جهان فام خودت را
شهری‌ که‌ نشانش‌چُدن‌ و آهن‌ و سنگ‌ است
کن بندگی آن کاه گِل بام خودت را.
 

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

سرچشمه‌ها
https://newsnetworkraha.blogfa.com
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
https://www.instagram.com/ebrahim_roozbhani44
https://eitaa.com/brjfarhang
https://boroujerd.farhang.gov.ir
@Shoridehrozegar
@sher_sara_nab
و...

زانا کوردستانی
۲۵ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۰۷

کتاب یک فرار آشغالانه

کتاب "یک فرار آشغالانه" نوشته‌ی آقای "پیام ابراهیمی"‌ست که با تصویرکری خانم "فاطمه رحمانی"، توسط انتشارات نردبان در ۶۴ صفحه، چاپ و منتشر شده است.

 

 

کتاب یک فرار آشغالانه

کتاب "یک فرار آشغالانه" نوشته‌ی آقای "پیام ابراهیمی"‌ست که با تصویرکری خانم "فاطمه رحمانی"، توسط انتشارات نردبان در ۶۴ صفحه، چاپ و منتشر شده است.

آقای "پیام ابراهیمی" نویسنده و مترجم، سرویراستار و مدرس داستان‌نویسی کتاب‌های کودک و نوجوان است.
وی زاده‌ی ۵ آذر ۱۳۶۷ خورشیدی، است و فعالیت حرفه‌ای خود را با نوشتن طنز مطبوعاتی و فیلمنامه‌ی انیمیشن آغاز کرد. مجموعه‌ انیمیشن‌های بسیاری نوشت که از آن‌ها می‌توان به شکرستان، تاریخ از اون‌ور، قصه‌های ریرا، قصه‌های هوشان، کلان‌آباد و... اشاره کرد.

نخستین کتاب او «فرودگاه، لطفاً!» در سال ۱۳۹۰ توسط نشر پایان منتشر شد که مخاطب جوان و بزرگسال داشت. اما پس از آن به نویسندگی و‌ترجمه برای کودکان و نوجوانان روآورد.

بخشی از کارنامه‌ی او به کتاب‌های محیط‌زیستی او برمی‌گردد. ۴ جلد از مجموعه‌ی ۸ جلدی «گودی موفرفری»، و همچنین کتاب‌های «توتیوشا و جاده‌ی پر پیچ‌وخم»، «دزدهای ساحلی»، «کادوی عجیب‌وغریب تولد لونا»، «اشباح جنگلی» و رمان «یک فرار آشغالانه» آثار این نویسنده با محوریت محیط زیست هستند که انتشارات نردبان آن‌ها را چاپ کرده است.

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

کتاب "یک فرار آشغالانه"، یک داستان تخیلی با موضوعیت، حفاظت محیط زیست، زباله و جنبه‌های زیست محیطی است.
این کتاب با شماره شابک 978-964-389-016-3 در کتابخانه‌ی ملی و خانه‌ی کتاب ایران ثبت شده است.

«یک فرار آشغالانه» مجموعه داستان طنزآمیز است، که در سیزده فصل داستان زندگی، روزمرگی‌ها و گذشته‌ی زباله‌هایی را روایت می‌کند، که در یک محل بازیافت زباله با عنوان «خانه‌ی زباله» زندگی می‌کنند.

خود عنوان کتاب نمایانگر بازی طنازانه نویسنده با کلمات است. داستانی طنز با درونمایه حفظ محیط‌زیست و مدیریت پسماند. به نظر برای درک کردن و لذت بردن از این بازی کلمات باید حداقل بالای دوازده سال داشته باشید.

شاید تنها نکته‌ی منفی کتاب، تصاویر تیره است، که احتمالن به خاطر کیفیت چاپ به این صورت در آمده است.

این مجموعه داستان، با زبان طنز به موضوعاتی چون تفکیک زباله، لزوم استفاده از دورریختنی‌ها و... می‌پردازد و مخاطبان ۶ تا ۱۲ ساله را با خطراتی که در کمین محیط‌زیست است، آشنا می‌کند.

«یک فرار آشغالانه» از زمانه‌ای می‌گوید، که «نه شیشه‌ای بود و نه پلاستیکی و نه کاغذی. آن موقع، موجوداتی روی زمین زندگی می‌کردند که به آن‌ها انسان‌های اولیه می‌گفتند. انسان‌های اولیه نمی‌دانستند زباله چیست. آن‌ها هر وقت دلشان می‌خواست می‌پریدند روی درخت و دو تا موز بر می‌داشتند و می‌خوردند ولی داستان به همین جا ختم نمی‌شد...»

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

◇ بخش‌هایی از متن کتاب:

(۱)
خیلی وقت پیش، آن موقع که نه شیشه‌ای بود و نه پلاستیکی و نه کاغذی، آن موقع که حتی من هم نبودم موجوداتی روی زمین زندگی می‌کردند که به آن‌ها انسان‌های اولیه می‌گفتند. انسان‌های اولیه نمی‌دانستند زباله چیست. آن‌ها هر وقت دلشان می‌خواست می‌پریدند روی درخت و دو تا موز بر می‌داشتند و می‌خوردند. (ص ۶)

(۲)
قلم باطزی همیشه فکر می‌کرد گربه‌های خیابانی موجودات خوشبختی هستند. می‌روند بالای سطل‌های زباله و یک منوی واقعی و کامل غذا را جلوی خودشان می‌بینند. (ص ۲۵)

(۳)
زباله‌ها دو دسته هستند. یک دسته آن‌هایی که برنامه‌ی سفرشان را از قبل می‌چینند و یک دسته آن‌هایی که پا می‌گذارند به سفر و با جریان زندگی سفر می‌کنند. مقصد برایشان مهم نیست. می‌روند که رفته باشند. دسته سومی هم هستند که هیچ وقت سفر نمی‌کنند و برای همین آن‌ها را جزو دسته‌ها قرار نمی‌دهیم. (ص ۲۹)

(۴)
در میان زباله‌های عاشق رسم بر این است که با اولین قطره‌ی باران یاد یارشان بیفتند. (ص ۳۴)

(۵)
اگر زیاد شام بخورید، خواب‌های عجیب و غریب می‌بینید. اگر شام نخورید باز هم خواب‌های عجیب و غریب می‌بینید. اگر به اندازه‌ی همیشه شام بخورید هم باز ممکن است خواب‌های عجیب و غریب ببینید. اصلأ خوبی خواب به عجیب و غریب بودنش هست. (ص ۳۴)

(۶)
تحقیقات نشان می‌دهد اکثر زباله‌ها در طول زندگی‌شان هرگز با کسی هم‌فکری نمی‌کنند. برای همین اگر بخواهید با یک زباله حرف بزنید، عکس‌العملش طوری است که انگار می‌خواهید خدای ناکرده او را کمپوست کنید. (ص ۵۳)

(۷)
زباله‌ها ممکن است موجوداتی خیلی قوی نباشند. ممکن است زورشان زیاد نباشد، ممکن است سر و صدا کنند و هزار ممکن است دیگر. اما چیزی در موردشان هست که نمی‌شود به سادگی از آن گذشت. وقتی بخواهند کاری کنند؛ تا وقتی آن را انجام ندهند، سرجایشان نمی‌نشینند.
 

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی

زانا کوردستانی
۲۴ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۴۸

کاکه فلاحی

استاد زنده‌یاد "محمد" فرزند "محمد امین" پسر "قادر"، مشهور به "کاکه فلاحی" (به کُردی: کاکه‌ی فه‌لاحی)، شاعر انقلابی، مترجم و روزنامه‌نویس شایسته‌ی کُرد، زاده‌ی سال ۱۹۲۸ میلادی، در شهر چوارتای استان سلیمانیه است.

 

 

کاکه فلاحی

استاد زنده‌یاد "محمد" فرزند "محمد امین" پسر "قادر"، مشهور به "کاکه فلاحی" (به کُردی: کاکه‌ی فه‌لاحی)، شاعر انقلابی، مترجم و روزنامه‌نویس شایسته‌ی کُرد، زاده‌ی سال ۱۹۲۸ میلادی، در شهر چوارتای استان سلیمانیه است.
وی سرانجام، در روز ۹ اوت ۱۹۹۰ میلادی، در ۶۲ سالگی، در شهر سلیمانیه، درگذشت.

□■□

ماموستای نەمر "محەممەد" کوڕی "محەممەد ئەمین" کوڕی "قادر"، ناسراو بە "کاکەی فەلاحی" شاعیری شۆڕشگێڕ، وەرگێڕ و ڕۆژنامەنوسی لێھاتووی کورد، له ساڵی ١٩٢٨ زایەنی، لە چوارتا سەر بە پارێزگای سلێمانی، له دایک بوو.
ئاقیبەت "کاکەی فەلاحی"، لەڕۆژی ٩ی تشرینی یەکەمی ١٩٩٠ زایه‌نی‌دا، لە تەمەنی ۶۲ ساڵیدا، لە شاری سلێمانیدا مرد.
 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄
 

(۱)
گوڵی ژاڵە! بڕۆ بمرە هەتا جاو مفت و هەرزانە
ئەوەی دەستی بە زاخاچوو لەسەرتۆ ماڵی وێرانە
بەسە زوخاوی دەستی تۆ! بنۆشە زەهری دەستی من
هەتاکەی خوێنی گەش بتکێ لەجەرگی ئەم بەسزمانە
جەفا نۆشی بە من تاکەی، وەفا بەخشی بە تۆ تاکەی،
ڕەوشتی تۆ لە ڕاستم کەی نیشانەی وەعد و پەیمانە؟
گەلێ قوربانی گەورەم دا، بە قوربان؟ من لەڕێی تۆدا
وەرە سەیری ژیانم کە هەموی هەر قۆچی قوربانە
بەبێ پەروا ملم نا بوو گڕی تۆ، دەک ملم بشکێ
هەتا سووتا پەڕ و باڵی فڕینم چەشنی پەروانە
بە تەفرەی تو خەڕو بوو ئەو کەسەی وا تۆی بە کەس دانا
هەتا خزمی نزیکیشی لەبەر تۆ بونە بێگانە
دەبا کاسەی ئەم و ئەو پڕ لە بادەی کەیف و خۆشی بێ
ئەنۆشم هەر لەکاسەی خۆم لەبادەی خەم کەلێوانە
ئەگەر تۆ شک نەبەم ئەی دڵ! ژیانی خۆم بە شا نادەم
بەڵام داخی بەجەرگم وا لەگەڵ تۆ بوومە دێوانە
لەپێشا لایەنی تۆم گرت، بەرم دا لایەنی هۆشم
ئەوەی ئەم ڕێگەیەش بگرێ، وەکوو حاڵم پەرێشانە
دەسا تۆش بلبلی هۆشم، هەتا ماوی بناڵێنە
لەتاو باڵی شکاوی خۆت، لەتاو شێواوی هێلانە

(۲)
مژدە بێ ئەی خوشک و برا
ئاڵای ئازادی هەڵکرا
دەزگای جمهوری دانرا
پاشایەتی پێشێل کرا
ئۆخەی، ئۆخەی گەلم شادە
لە تەوقی دیلی ئازادە
هێزی مەرد هاتە کایەوە
بارەگای شای پێچایەوە
تەختەکەی هەڵگیڕایەوە
سەرکەوتن دەنگی دایەوە
چواردەی تەموز هاوار ئەکا
لە لای ئێمەش باستێڵ شکا
جەژنی ئازادی ئەمڕۆیە
گزنگی خۆری ئاسۆیە
ڕووناکی بۆ من و تۆیە
بۆ جەرگی ناحەز پشکۆیە
شەمشەمەکوێرە دەرکەوێ
چۆن بە شەوارە ناکەوێ
ئۆخەی کورد و عەرەب شادە
لە تەوقی دیلی ئازادە
زنجیر و کۆتی بەر بادە
هاودەمی ڕۆژی مرادە
ئیمپریالیست و نۆکەری
وەک گەڵای پاییز هەڵوەری
سەرکەوتن هەر بۆ هەق بووە
دوای شەوەزەنگ شەبەق بووە
جێ بە ئیستعمار لەق بووە
نۆکەری شەق و پەق بووە
ئەمڕۆ هاتە دی ئەو خەوە
کە ئاواتی ئەم و ئەوە
ئۆخەی کە دڵ کرایەوە
گیانی شەهید ژیانەوە
تۆڵەی خوێنی درایەوە
خونچەی هیوای گەشایەوە
بۆ مزگێنی ئەم سەردەمە
هەر ئۆخەیە و لەسەر دەمە
هاتۆتە دی خەوی خۆشم
بۆیە وا شاد و دڵخۆشم
هەرتێر نابێ هەست و هۆشم
ئای چەن بەتاسە و پەرۆشم
دڵم شادە، لەخەم دوورم
پەپوولەی سەرگوڵی سوورم.

(۳)
ئەو گەلەی کەوا ساڵەهای ساڵ بوو
ڕێگای خەباتی پڕ دڕک و داڵ بوو
لەبۆتەی سزا و متەینەتا قاڵ بوو
لە ناکاو بەسەر دوژمنا زاڵ بوو
تازە چۆن دیل و دەست بەسەر ئەبێ
ڕۆڵەی وەک جاران دەربەدەر ئەبێ
ئەو گەلەی کەوا دوێنێ ژێر دەست بوو
شەوی ژیانی تاریک و پەست بوو
هۆی ئیستعمار و کۆنەپەرست بوو
ئەودیلەی دوێنێ ئەمڕۆ سەربەست بوو
تازە چۆن زنجیر لە گەردن ئەبێ
نیشتمانەکەی بۆ دوژمن ئەبێ
ئەوگەلەی کەوا خوێنی ڕژاوە
بەگوللە کەللەی ڕۆڵەی پژاوە
هەرگیزوهەرگیز ڕانەوەستاوە
بەرەوپێشەوە تەکانی داوە
تازە چۆن گەلی وەها قارەمان
خۆی بەخت ناکا لەسەر نیشتمان؟
ئەو گەلەی شەوی دوور و درێژ بوو
ڕێی ڕزگار بوونی هەوراز و لێژ بوو
بەرەو شەبەقی وەک «گەلاوێژ» بوو
یەک یەک برینی دڵی ساڕێژ بوو
هەرکەسێ ئەڵێ گەلی وانەبەرد
دیل ئەکرێتەوە سەری دالەبەرد
ئەو گەلەی دەردی دیلی چەشتووە
خوێن و ئارەقی زۆری ڕشتووە
دەستەی ناپاکی بێ گۆڕ ناشتووە
هەتا بەم ڕۆژەی خۆی گەیشتووە
چۆن نەڵێ خاکم کرد بە گۆڕستان
بۆ پیلان گێڕ و کۆنەپەرستان

(۴)
ئەی کامەرانی! گەشە و ڕووناکی هیوای ژیانی
بۆ شەو شەبەقی، گزنگی خۆری دەمەو بەیانی
تریفەی مانگی، جریوەی خۆشی ئەستێرەی گەشی
ڕۆشن کەرەوەی دڵ و دەروونی تاریک و ڕەشی
تۆ ئەو مەبەستە پیرۆزەی بەرەو قۆناخی شادی
یەکەم ڕابەری کاروانە گەورەی ئادەمیزادی
تۆ چارەسەریی دەردی گرانی گیانی کۆمەڵی
بۆ دۆزینەوەی ڕێ لە ژیانا گڕ و مەشخەڵی
وێرانە گەر تۆ بچیتە ناوی، خۆشە، ئاوایە
تۆ هەبێ خەم و پەژارە و سزاکەی لە ناوایە؟
تۆ هەبی ئەوەی کەوا هەژار و دیل و کڵۆڵە،
بەخت و ناوچاوی ڕەشی لە تاوا ئاوارەی چۆڵە
تۆ کلیلێکی زنجیر و کۆتی پێ ئەکەیتەوە
جەرگ و هەناوی ڕەشی بەدبەختی بەر ئەدەیتەوە
ئەوەش ئەزانم کە تۆ نە بەهرەی، تۆ نە خەڵاتی
بەڵکوو بەروبووی بەپیت و فەڕی تۆوی خەباتی
چەن لافاوی خوێن، خوێنی گەش و ئاڵ بۆ تۆ ڕژاوە
چەن کەللەی سەر و مێشکی بلیمەت بۆ تۆ پژاوە
چەن پێ هەڵوەری بەدەم زنجیر و کۆتی سزاوە
چەن دەست و مەچەک لەناو ئاسنا بۆ تۆ ڕزاوە
چەن مل لەسەر تۆ، بە ڕۆژی ڕووناک، کرا بە پەتا
چەن جەستە، چەن گیان، سووتا لە بۆتەی جەور و مەینەتا
چەن دڵی ناکام، ئێستا لە سەر تۆ، ئەسپەردەی گڵە
گلێنەی چاوی چەن گوڵی نازدار زەدەی چقڵە
چەن گیانی نەبەز بۆ تۆ، لەسەر تۆ، گیرۆدەی بەندە
دیلی زیندانی تەنگ و تاریک و ئەڵقەی پێوەندە
چەن جوانەمەرگی خێر لەخۆنەدیو کە گیانی دەرچوو
بەستە و گۆرانیی ئاوات و هیوای تۆی لەسەر دەم بوو
بە کورتی ماک و هەوێنی شادی و خۆشیی ژیانیت
بەنرخی بۆیە وەها گرانە قۆچی قوربانیت.

(۵)
نازانم بۆ لەناکاوا جار جار تەمێ، تەمێکی ڕەش
لەو دیو ئاسۆی دەروونەوە دێ دڵم ئەگرێتە باوەش
کە ئەو تەمە سەرهەڵ ئەدا، دڵم وەکوو ساوا ئەگری
لەقاقای پێکەنینا بێ، وەک پاییز لەتاوا ئەگری
دەستم ئەنێمە بەر ئەژنۆی خەفەت و دۆش دائەمێنم
یان هەرکەسێ خەمی لابێ ئەچم هەمووی لێ ئەسێنم
ماتەمینی بزەی لێوی هیوای گەشم ئەتاسێنێ
وەک هەڵۆ، مەلی هێمنی باخی خۆشیم ئەتارێنێ
شەپۆلی خەم گێژم ئەدا لەدەریایەکی بێ بنا
هەرگەردەلوولەوهەڵ ئەکا لە دنیای دەروونی منا
ئەوسەردەمەی کە ئەم تەمی خەمە یەخەی دڵم ئەگرێ
هەرچی گەشەی پێ ئەبەخشێ ون ئەبێ، نامێنێ، ئەمرێ
ڕۆژی ڕووناک ئاوا ئەبێ، ئەبێتە یەک تاریکە شەو
ئەگەرچی چاو تینووی خەوە، کەچی لەچاو بێزارە خەو
هەر کەبادەی ئەو خەمە نۆش ئەکا دەروونم، پەست ئەبم
دەم و دەست گێژ و وڕ ئەبم، بێ نۆشی بادە مەست ئەبم
ئەی تەمی ڕەش! ئەی بادەی خەم! نازانم بۆ، نازانم بۆ
وا دام ئەگری دێ یت و ئەچی ناگەم لەتۆ، ناگەم لە تۆ؟
سەردەمێکی باش ون ئەبی، دەروونم تاسەی تۆ ئەکا
جار جار گوڵی بەهارە کەم یادی هەناسەی تۆ ئەکا.

(۶)
سەر و دڵ ئێستە ئاسوودەی تەریک و گۆشە گیریمە
ئەمەم پێ خۆشە نازانم لە شێتی یا لە ژیریمە؟
لە دنیای ڕۆشنا چاکە بنێرم خۆم لە کونجێکا،
لە ساغی وا ئەڵێم، یاخو وڕێنەی دەم نەخۆشیمە؟
کەمن ژینم لەمەولاوە لەتاوا چۆڵ پەرستی بێ،
ئەپرسم ئاخۆ بەختم باشە، یا بەڵگەی کڵۆڵیمە؟
گەلێ شت دێتە بەرچاوم، بەوەی لێم دیارە تێ ناگەم،
لەبەر وردیمە ئاخۆ وای ئەبینم، یاخو کویریمە؟
زمان و دڵ ئەبینم بەینی وەک ئاسمان و ڕیسمانە،
لەپەستی وا ئەڵێم یاخو قسەی توغیانی خۆشیمە؟
گەلێ ناحەز ئەبینم وا لە بەرگی دۆستی دیرینا،
لە مەستی وائەڵێم، یاخو قسەی کاتی بەهۆشیمە؟
گەلێ کەس دێتە بەرچاوم کە شیتی شۆرەت و ناوە،
بەخیلی پێ ئەبەم، یاخو قسەی پڕ سۆزی مەردیمە؟
کەسانی ساغ و دڵسۆزیش هەیە خزمەت بکا بێ دەنگ
ڕیا وام پێ ئەڵێ، یاخو قسەی ڕاست و دروستیمە؟
وتوومە و هەر ئەڵێم دەرمانی دەردی ئێمە یەکبوونە،
قسەی هیوامە ئاخۆ، یاخو نووزەی نائومێدیمە؟
ئەگەرچی گۆشەگیرم فەخر و شانازی ئەکەم کوردم
کە زیندوو بوونەوەی گۆڕم لەبەر تەلقینی کوردیمە.

(۷)
زمانم با نەجوڵێنم، کە جوڵانم قسەی پێیە
لە گوللەی خۆت بپارێزە، تفەنگێکە و لەسەر پێیە
دەبا تیری قسەی ناخی دەروونی خۆم بهاوێژم
بەری و جێی تێ ئەگەم، تۆش هەر بڵێ چەند بێ سەروپێیە
بە سەربەرزی بژی تاماوی، مردوو پیاوی سەرشۆڕە
ئەگەرچی نرخەکەی باسی سەرە ژینێکی بەم پێیە
مەڵێ حەیفە مەرگ جەستەم ئەکاتە خاک و خۆڵی ڕێ
سەری سەردارەهای دوینێیە وا ئەمڕۆ لەژێر پێیە
ئەوی نازانێ ژیری بێ هونەر، تیغێکە بێ جەوهەر
لە دوو پێ زیاترە، هەرچەن بە ناهەق ناوی دووپێیە
برا پێ هەڵگرە و توێشوو نەبەردی باب و باپیرە
بەسەر ڕێگەی ژیانا کردەوەی مەردانە جی پێیە
سەرنجی پەندی کۆنت بە برای کوردم کە کون نابێ
کە مردن مردنە ئیتر چییە ئەم لنگە فرتێیە
کە ئازا جاری ئەمرێ ترسنۆکیش ڕۆژی دووسەد جار
لەژین و مردنی مەردی دڵی تۆ بۆچی کرمێیە؟
ئەوی شوێنی نەوی شایانی شانی خۆی ئەبینێ وا
لە جێگەی گەردی ژێر پێیە، سەرانسەر ژینی بێ جێیە
ئەوەش مەرگی لە ڕێگەی ژینی سەربەرزا ڕەوا دیوە
شەهادەت بەن شەهیدی باوەڕی بەرز و بەڕێ و جێیە.

(۸)
برا! با من بچرپێنم بە گوێی تۆدا بە ئاسایی
نەبی مەستی شەرابی پێی ئەڵێن: بادەی لەخۆ بایی
نەچێژی تامی بادەی وا نەکەی ڕەنجت بە بادەی تۆ
نەچیتە ژێری با ژیری نەدۆڕێنی بە خۆڕایی
ژیانی ڕاستەقینەی تۆ بە هاشەوهووشە پێک نایە
حسابی بۆشە بایی بوو بناغەی وا لەبۆشایی
ئەگەرچی ڕیوی بایی بوو لە شێر ترسی نییە ئەمڕۆ
بەیانی هات و لێی قەوما ئەبێ سڵ کا لە تارمایی
لەخۆت بایی نەبی ئەم بایە با دوری هەناسەت بێ
ئەبێ تەقڵەی بەرەو نزمی ببینێ چاوی بەرزایی
ئەوەی سەرخۆشی مەی بێ شەو، سبەینێ زوو لەسەر خۆیە
ئەوەی مەستی غرورە، چاوی گومی خوێنە تا دوایی
مناڵیش تێ ئەگا چاو: ئەرکی بینینی لەسەر شانە
کەچی پیاوێ کە بایی بوو بە جارێ کوێرە بینایی
ئەوەش وا کەوتە بە زەللەی غرور و پێ لەقە و زللەی
ئەبێ ناوی بەدی بزڕێ لەناو بازاڕی ڕسوایی
بەسەرهاتی مریشکێکە کە هێلکەی قازی پێ نەکرا
ئەزانی چی بەسەر هێنا غرور و دەردی لاسایی؟
بەڵێ ئەم دەردە داخی نا بەسەر جەرگی هەزارانا
ئەوەی دوچارە چارەی وا لەکن پارێز و وریایی
جڵەو بۆ نەفسی سەرکێشە لە هەر دوو دەستی ئالێنە
ملی ئەشکێ ئەوەی بگرێ ملی ڕێگەی بەڕەڵڵایی
ئەوەی لوتی لەئاسمانە، کەچی پێی هەر لەسەر خاکە
بەوەی ئەمری، ئەبێ دەرکا لە کەللەی بوشی غەرایی
بەرەو دەریای دەروونی خۆت بڕۆ، پشتێ لەدنیاکە
ڕەگی ئەو دەردە بن بڕ کە هەتا سەربێخی قوڵایی
زمانی حاڵی تۆش ئەم دەردە پیسە با بە لەعنەت کا
نەخۆشی وا بە چاوی سووک تەماشاکە من ئاسایی.

(۹)
ئەی کرێکاری نەبەردوو کاکی جوتیاری هەژار
ئەی زەلیلانی چەپۆکی خوێن مژانی شەرمەزار
ماوەیەکە شێخ و ئاغا و میر و ئیستعماری پیس
لاشەتان ئەدڕن بە کەڵبە وەک سەگی هەوشاری پیس
ماوەیەکە بەش خوراون، سا بەسی بێ کۆششێ
بۆ نەجات و بەختیاری، ڕاپەڕینێ، شۆڕشێ
ئەی برام، کاکی فەلاحم، شێری دەشت و چاڵ و کۆ
پێم بڵێ بۆچ وا زەعیفە باوەڕ و ئیمانی تۆ
میر لەناو کۆشک و تەلارا بەش بکا خەرمانی تۆ
ئەو بخوا گۆشتی مریشک و تۆش نەخۆی تێر نانی جۆ
ئافرەتانی شار و لادێ هەروەها ئێوەش هەموو
ئاشکرایە بەش خوراون هەر وەکوو جارانی زوو.

(۱۰)
ئەگەرچی مات و بێ دەنگم، دەمم پڕهات و هاوارە
دڵیشم گەرچی ڕووناکە، دەروونم پڕ لە ئازارە
برینی سەخت و ناسۆری هەناو قەتماخە نابەستێ؟
سەرم سوڕماوە، تێ ناگەم هەتاکەی خوێنی ناوەستێ؟
هەتاکەی داخی جێ ماوی نەوەی ئەم کوردە داماوە؟
لەتەختی سینەما ئاخ و هەناسەی پڕ لە زووخاوە
هەتاکەی دەردی ناکۆکی لەناو ئەم قەومەدا باوە
هەزاران داخی ناسۆری بەسەر جەرگ و دڵا ناوە
هەتاکەی بۆیە یەک ئەگرین کە ئیتر پشتی یەک نەگرین
هەتاکەی پڕبەدڵ تواخوا بەدڵ بۆ حاڵی یەک نەگرین؟
هەتاکەی کردەوەی چاکە بە واتەی بەد بفەوتێنین؟
هەتاکەی تەڕ لەگەڵ وشکا بەبێ تاوان بسووتێنین؟
هەتاکەی زۆر دلێ گەورە بە چاوی کەم تەماشا کەین؟
لەڕەنجی پاک وپیرۆزی هونەرمەندانە حاشا کەین؟
هەتاکەی گیانی خەمخۆری کز و لاواز و بێ ڕەنگ بێ
وەکوو پەیکەر لە کونجێکی دەروونا مات و بێ دەنگ بێ؟
هەتاکەی بێخ و بنچینەی وەفا و ڕاست گۆیی بن کەن بێ؟
لەناو پەیوەندیی کۆمەڵدا وەفاداری بە دەگمەن بێ؟
هەتاکەی زۆر ڕەوشت و خوو نەچەسپێ شوێنەکەی لەق بێ؟
شکاتی گەردن و ئەستۆ لەسەر ئۆباڵی ناهەق بێ؟
هەتاکەی ژینی پیرۆز و تەمەن بدرێ بە دەم باوە
بەدەم بای عادەتی پووچ و قسە و ڕەفتاری بێ جاوە؟
***
کەس نەڵێ: گەورەم، تۆزە گەردێکە
ژاکاوی دەستی سووکە دەردێکە
خەزانی مردن کە گەڵای وەران
ون بووی ژێر خاکی پەنا بەردێکە

(۱۱)
ئەوی ئازاری دڕکی دی ئەڵێ تا ماوی وەک گوڵ بە
ئەگەر بەرزیت ئەوێ وەک ئەو هەمیشە هەر لەسەر چڵ بە
ئەگەر خۆ ناتەوێ بەرزی بەنزمی شاد و دڵ خۆشی
بڕۆ هەر دڕکی ژێر پێ بە بڕۆ هەر بەردی سەر دڵ بە

■◇■

◇ سروودی ئەنتەرناسیوناڵ کە کاکەی فەلاحی، لە ساڵی ١٩٦۹ تەرجەمەی کردووە.

[سروودی ئەنتەرناسیوناڵ]
هەڵسن لە خەو، زۆرلێکراوی ئەم جیهانە
ئەی ئەوانەی ساڵ دوانزەی مانگ برسیتانە
مافی ئێوە وەکوو پشکۆی دەم بورکانە
بەهۆی هەوڵ و کۆششەوە سەرئەکەوێ
سفرە و خوانی ڕازاو بەزۆر دەست ئەکەوێ
هەڵسن لەخەو، ئەی لەشکری بەشخوراوان
پێشێل ئەبێ شتی پووچ و بۆش و تاوان
سەر هەڵ ئەدا بە کۆمەکی گشت لایە
ئەوەی خۆزگە و خەوی خۆش و هیوایە
تۆش شائەی گەل! گوێ ڕاگرە بێ وچان
بۆ بانگەکەی دوا شۆڕشی میللەتان
مافی مرۆڤ،سەرئەکەوێ، نییە هێزێ
لەژوور سەرمان بێت و ئێمە بپارێزێ
نە قەیسەرە و نە کەس ئیتر گەورەمانە
کە ڕزگاربوون لە خوێن مژین هیوامانە
ئەرکی پیرۆز لەسەر شانی هەموومانە
ئەڵێن گوایە بۆشە مافی هەژاران
بۆشە ئەرکی گران و سەروسامان
ناومان ئەبەن کە بێ نرخ و نۆکەرین
لەمە زیاتر سەرشۆڕیی هەڵناگەین
تۆش شائەی گەل! گوێ ڕاگرە بێ وچان
بۆ بانگەکەی دوا شۆڕشی میللەتان
ئەی ڕەنجدەران! لە شار و دێ، لە کوێ بین
ئێمە لەگشت پارتێکی تر بەهێز ترین
با تەممەڵ و بێ کارەکان ڕابماڵین
تاکەی بە خوێن هەر نێچیری قەڵ و داڵین
وەک پێویستە با هی ئێمە بێ جیهان
با خۆراکی بەردەمی ئەوان بێ گیان
تا ئەوکاتەی کە ئەیان کەین سەرنگوون
ڕۆژی ئێمە هەڵدێ بەبێ ئاوابوون
تۆش شائەی گەل! گوێ ڕاگرە بێ وچان.
 

گڵاڵەکردنی ئەم بابەتە:
#زانا_کوردستانی

زانا کوردستانی
۲۴ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۳۵

کتاب تارا و سارا در خانه

کتاب تارا و سارا در خانه منتشر شد

کتاب تارا و سارا در خانه، کتابی مصور رنگی، برای کودکان منتشر شد.

نویینده و تصویرگر این کتاب خانم "پَخشان گَلالی"، نویسنده‌ی کُرد ‌عراقی‌ست، که با ترجمه‌ی فارسی "سعید فلاحی" (زانا کوردستانی) به فارسی ترجمه شده است.

داستان کتاب درباره‌ی دو دختر به نام تارا و سارا است، که برای پایان کسالت بیکاری در خانه، دست به کارهای جالبی می‌زنند که سرگرم شده و حوصله‌شان سر نرود.

این کتاب به صورت pdf توسط انتشارات کتاب‌های الکترونیک زیتون در ۱۲ صفحه منتشر شده است.

زانا کوردستانی
۲۳ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۳۸

نصرالله نیکفر

آقای "نصرالله نیکفر"، شاعر افغانستانی، زاده‌ی روز چهارشنبه ۶ آذر ماه ۱۳۶۴ خورشیدی، در استان بدخشان است.

 

نصرالله نیکفر

آقای "نصرالله نیکفر"، شاعر افغانستانی، زاده‌ی روز چهارشنبه ۶ آذر ماه ۱۳۶۴ خورشیدی، در استان بدخشان است.

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

◇ نمونه‌ی شعر:
(۱)
پروانه‌ای از لبت برخواست
چین‌های زمین‌گیر‌ شده از پیشانی سال‌ها
هیچ‌گاهی به‌ بهاری نه
به رهایی نه
به باز دمی نرسیدند

چه‌گویم از آن آواز
از آشنایی‌ که رفته‌ است و
دست زمین به‌ پای پروازی نرسیده‌ است

آب‌های تشنه را
تا باغ‌های بلور کی می‌رساند؟!
من چوبی در خیال همه گورستان‌های شهر
درفش‌های خونین را
در همه ابعاد بادها
می‌چرخانم و در بوی جنگ‌ها می‌وزم زندگی را
مرده‌ها زنده بادم می‌گویند
و از پله‌های افتخار به تنهایی می‌گذرم.

(۲)
[پارینه‌ها]
حس گندم‌زارهای روستا
و مورچه‌های پر کارش
اندک اندکی
پارینه‌ها را
سبز می‌کند در زمینِ پندارم
تو، تا چشم‌های آفتاب
سر می‌کشیدی
و سرچشمه‌های مهر را می‌خندیدی
نمک نبود
نکمستان بود
گریبانت.
ساده بود همه چیز
تنها پیچیده‌ترین چیز
پیچیدگی‌های زلفان تو بود
و مهتابی که زیر آن پنهان می‌ماند
آری
گندم‌زارها
و گنجشک‌های پر چشم که
گاهی شیر رویت را
هاشور می‌زدند
و تو سراسر تبسم ساده و سبز خدا بودی
تو خود مهر بودی
و آیین یک شهر- زندگی
یک گیتی تبسم و ترور دل‌ها
و دریاها
برگشت‌گاه می‌خواهم
برگشت به نخستین روزهای
که زندگی در آن، زنده بود
و تو تبسم بودی و ترانه
و من وامانده‌
میان خنده‌های تو.

(۳)
آیتی از شب قرائت کرد و
خورشید را به ما آویخته داشت
دیگر ستاره نچید
مه را بی‌خِشاوه سرود
و پایان هر روز را نقطه‌ی سیاه گذاشت

ماندیم که
آخرین پرنده بپرد و
شاخه دست بلندکند.

(۴)
چشمان ترا برگردان می‌کنم
کمی جاری باش
تا دفتر زندگی‌ام در خط سبز لبانت
منتشر شود

تو که آغاز آفتابی،
بر گام‌هایت لختی درنگ کن
و سرخ‌تر بکش خط تبسم را
روی برگ لبانت

این‌جا کسی نمی‌بیند که
ترانه‌های نیمه جانِ این پرنده را
بر منقار سوخته‌اند.

(۵)
با زخم‌های دلت بی‌گانه‌ست
آهسته دامنِ شب را برچین
ستاره‌ها عاشق نمی‌شوند.
 

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄
 

سرچشمه‌ها
https://newsnetworkraha.blogfa.com
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
www.sherenab.com
www.shereno.com
- کانال ادبیات معاصر ایران
و...
 

زانا کوردستانی
۲۱ شهریور ۰۴ ، ۰۵:۰۵

چیمن قره‌داغی

خانم "چیمن قره‌داغی" (به کُردی: چیمەن قەرەداغی) شاعر کُرد زبان در اقلیم کردستان است.

 

چیمن قره‌داغی

 

خانم "چیمن قره‌داغی" (به کُردی: چیمەن قەرەداغی) شاعر کُرد زبان در اقلیم کردستان است.

 

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

 

(۱)
جنگ از هم می‌پاشاندشان
ما جمعشان می‌کنیم.
جنگ زخمی‌شان می‌کند
ما درمانشان می‌کنیم.
جنگ همیشگی‌ست و نفس‌گیر
جنگ بدهکار پستانک کودکان و خانه‌هاست
من هم در پی یافتن، گمشده‌هایت
زمین و زمان را جستجو می‌کنم
تا مبدلت کنم، به همان آدم پیش از جنگ...
 

(۲)
با خانمی آشنا شدم 
که با خنده می‌گفت:
-- همسرم مأموریت رفته و تا هفته‌ای دیگر بر نمی‌گردد!
پرسیدم: ملوان است؟!
گفت: نه! خلبان!
ناخودآگاه سرم را میان دستانم گرفتم و
روی زمین خم شدم
او قاه قاه به من می‌خندید و
من ۱۶ سه ۱۹۸۸* در مغزم ویراژ می‌رفت.
--------
* سالگرد عملیات اَنفال، عملیاتی که در جریان آن نیروهای رژیم بعث عراق که به طور مستقیم از صدام حسین تکریتی فرمان می‌گرفتند، و بیش از ۱۸۰٬۰۰۰ نفر (بە نقل از بعضی منابع بیش از ۲۰۰٬۰۰۰ نفر) کُرد کردستان عراق را قتل‌عام کردند.
 

(۳)
غنچه و محمود
هیچگاه عضو کتابخانه‌ای نبودند
و هرگز از فلسفه و سیاست هم سر در نیاوردند
نه کتاب می‌خواندند
نه به رادیو گوش می‌دادند
و نه از عطری استفاده می‌کردند
اما آنها چون آب چشمه‌ساران
صاف و پاک و روان بودند
نگاه‌های پر مهرشان را با هم معاوضه می‌کردند
و ترانه‌ی عشق را سر می‌دادند.
---------
* خوله: مخفف محمود
 

(۴)
وقتی به اشتباه نامت را صدا می‌زنند
گویی به خورشید سنگ می‌پراکنند و
سر آسمان را می‌شکنند!
انگار روزنه‌های تاریخ را کور می‌کنند و
اتومبیل را تبدیل به الاغ
و تونل‌ها را به غار
و مینی‌ژوب را به عبا
و شهر را به ده...
 

(۵)
چیزی برای گفتن باقی نمانده است
عزیز من هیچی نمانده، هیچ!
از امروز
باید دیواری بسازیم
همچون مردم چین
به بلندای انفال...
 

نگارش و ترجمه‌ی اشعار:
#زانا_کوردستانی

 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄


 

چیمەن قەرەداغی

خاتوون "چیمەن قەرەداغی"، شاعیری هاوچەرخی کورد لە باشوری کوردستانە.

 

 

(۱)
ئاخۆ وەک دنیای منداڵیم
لە پێوەری چاوما گەورەی
وەک ماڵی پاشا باستیلی  
بە پلەی پەنجەی ڕۆحما
سەرئەکەوی!
ئاخۆ باڵای ترسەکانم
لە باڵەخانەی پەنجەرەی
دیوانەکەی تایەربەگ و
خوێندنەوەی
میرزا غوڵام
باڵاترە

(۲)
ئه‌و ئه‌ڵێ
منی پیاو
بیری ژنێک ئه‌که‌م
ئه‌شێ ئه‌و ژنه‌ خودا بێت؟
یان زاده‌ی نووری ئاسمان
یاخود
له‌ نه‌وه‌ی بارانه‌؟
له‌منداڵانی هه‌ورێکا
نۆ مانگی تر
به‌سه‌ر کێڵگه‌ی
گوڵزاری خه‌مدا ئه‌بارێ
من ئه‌مه‌وێ
سه‌رتاپای مه‌ستی مانگرتووم
ته‌ڕبکات
پرژه‌یه‌ک
بخزێته‌ شه‌وگاری ته‌مه‌نم
نه‌فره‌ت له‌و به‌ربانگه‌ی
به‌بێ ئه‌و نمه‌یه‌
تینوویه‌تیم ئه‌شکێنێ

(۳)
بەفر پروش پروش ڕووناکی کردمەوە!
لە بەر ئاگردانی چاوەکانتا هیچ نیە بۆ وتن،
پیاڵەیەک چای سەوز و
پەرداخێک لە مێوژی گەڕاوە
شک دەبەم!
ئەمشەوە ساردە گەرمکەینەوە
درەکەم
لە ئامێزی ئەم دارستانە سپی پۆشەدا
تەنیا ئاسکەکان سەرمایاننیە...

(۴)
دان مرواری!
خەندەی سەر لێوەکانت
هەزاران جار
دەبنە ئاوازی پێکەنینی لێوەکانم!
ویقارم لەنێو ماش و برنجی ڕیش
و قژتا سەمادەکات،
من قەرزاری ئەو پێکەنینە درێژەم،
کە لە هێڵی شەمەندەفەرەکەی هەورامان دەچێت*
هەر نەبڕایەوە و نەگەیشت،
تا لە فارگۆنی کۆتاییدا بە پەنهانی
ماچێکی مێژوویی بکەین...
------------
* شەمەندەفەرەکەی(ئەحمەد موختار جاف)

(۵)
لەکەناری شیعرێکی سەرمابردەڵەدا!
کراسێکم کردەبەری
شیعرێکی ناسکۆڵەو رووتم
شیفۆنەکەی
لەوشەکانی تەنکتر بوو
کاتێک ڕەشبەڵەکی دەگرت
پەنجەکانی
لەنێوپەنجەی
کوڕە لاوێکی شاڵ لەبەر
دەتوانەوە
ئالەوێدا
هەڵوێستەی باوەڕ ڕاچنی
گوشینی دەست
لەتەک
چاوداگرتنی شان
کەلتووری کوردەوارییە
هیندە جوان بوون
کۆپلەکانی لەیەک دەخشاند
لە سەمای ڕۆژ ئاوا دەچوو
نە پۆشتە بوو
نە ڕووتوقوت
وشەکان لەسەر یەک ڕیتم
دەستی چەپیان لە ناوقەدی
یەک دەئاڵاند
...
کە سپیدە ئەڵقەڕێزەکەی ڕاوەشاند

(۶)
ڕۆحم لەناو سەگێکی ڕەشی ماڵیدایە!
ئەو سەگەی،
لەبەر لێزمە بارانی نەفرەتتاندا
تەڕ دەلەرزێت!
من لە ماڵێکی کۆنی مێژوویدا
ژیان دەکەم.
لولە منی زۆر خۆشدەوێت،
ئێمە هاوڕێین لەم ماڵەدا.
من نە خواردنی تایبەتی
نە کولانە
نە هاوڕێی جیاوازم هەیە،
نەکەس بەردم بۆ دەهاوێت
نە بەچکەکانم دەکوژن!
ڕۆحم لەناو سەگێکی ماڵی ڕەشدایە!

(۷)
من یەشتا لە هێلکەدام
ئەوان یاسا هەموار دەکەن
پێش بەرە ژانی دایکم
دەمدەنە شوو
بە نۆساڵی مارەم دەکەن لە مەلایەک.
باوکم لەجەنگ نەگەڕایەوە
بەپێی یاسا
دایکم بەزۆر دەدەن بەشوو
گوناهە ژنێک بەتەنها بێت
پیاوانی گەڕەک وایان گوت!
دایگم گریا
موختار وتی، ئەگەر پیاوەکەت هاتەوە
موعجیزەیە و خەمت نەبێ
بەپێ یاسا
سێبەسێ تەڵاقت ئەیەم!

(۸)
لەحزوری شیعرێکی هەناسە سواردا
تاو تاو لەماش و برنجی
ڕۆحی سڕی هەڵدەکێشێت
لەژێر لێوی وشەیەکی خوازراودا
خانمەکەم
ئای چەند سەختە
خۆشەویستی لە بوخچەیەکی گوماندا
گرێبدەیت
لەوەتەی هەین
لە یەغانەکەی نەنەوە
تا فەیس بووک
عیشق
ڕاستی
خۆشەویستی
لە کتێبە گەورەکاندا
یاداشت دەکەین
خانمەکەم
زمانم تەتەڵە دەکات
کەپێتبڵێم
خ
ۆ
ش
م
ئە
ووووێ
یت.

(۹)
ئێرە ئیتر چۆڵە لە تۆ!
ئەوکاتانە دووبارە نابێتەوە
تۆش گەڵاکانت زوو هەڵوەری
لە بن شاتووەکەی باوکمدا
کە ساڵانە
دەنکە ڕۆمانی سووری دەگرت.

(۱۰)
ئه‌وان
هه‌ناری ماچیان نه‌چه‌شتووه‌
له‌ پارکی خۆشه‌ویستیدا
سه‌رخه‌وێکیان نه‌شکاندووه‌
له‌ناو چیغی پڕله‌چپه‌ی به‌رمانگه‌شه‌و
له‌ لێفه‌ی سارد
نه‌ئاڵاون
نه‌ دۆستن له‌گه‌ڵ قاقادا
نه‌ خه‌نده‌ی چاو
لێیان گه‌ڕێ
باژن به‌تاوان بزانن
لێیان گه‌ڕێ

(۱۱)
هانێ په‌نجه‌یه‌ک له‌ ڕۆحم
ئه‌ڵقه‌ی ڕۆحتی لێبپێچه‌
شۆڕشی عیشق
له‌دژی زێڕ، به‌رپا بکه‌ین

(۱۲)
بۆ ئاکتەرێک کە لە نمایشیدا شازە
بۆ نووسەرێک کە بە سواری قەڵەمەکەی
بەرەو دنیایەکی باشترمان دەبات.
بۆ شێوەکارێک کە تابڵۆیەکی گوزارشت
لە لێدانی دڵی
مندالێک دەکات بۆ ژیان.
بۆ نوسەرێکی شێوەکار کە
لە کونجی فەرامۆشیدا بوو،
دوای مەرگی منداڵانی دنیا لەبری ئەو بەسەریدا تێپەڕین
فەرشی سوور!

(۱۳)
له‌ باخچه‌ی گه‌ڕانه‌وه‌ی نمه‌یه‌کدا
ئاخۆ چی ڕووبدات
ته‌ڕبوونی سه‌وزه‌گیا
شاد بوونه‌وه‌ی باوه‌شی خونچه‌
ماچی لێوی گه‌ڵا وه‌ریوه‌کان
سه‌ردانێکی (گۆمه‌ لیخن)
ئاوڕێک له‌ چه‌می چه‌قان
ڕاوه‌شانی دره‌ختی پیاوه‌تی پایز
شکانی ده‌ستنوێژی بکوژ
به‌رده‌بارانی نه‌فره‌ت
پشویه‌کی سێبه‌ری ئه‌رخه‌وان
وێنه‌یه‌کی بێ کامێرا
گوڕی هه‌نگاوێک به‌ره‌و دوا
تێکه‌ڵه‌یه‌ک له‌ شیکورد گۆ!
سوتانی نهێنی کتێبه‌کان
سڕینه‌وه‌ی ماچه‌ ژه‌نگاویه‌کان
مارشی هه‌شتی مارس
به‌ ڕوتی!!
بنبڕکردنی فایرۆسی ژینگه‌!
شکۆیی تیغی ئازادی،
له‌ بڕینی فه‌قیانه‌دا

(۱۴)
پارچه‌یه‌کی بلورینی
له‌دیواری،
دڵه‌ کریستاڵیه‌که‌م
ئه‌ی پروشه،
به‌رده‌وامی ژین ئه‌ژه‌نی
شه‌وانه‌ باخی ته‌نیایم،
زیوین ئه‌که‌یت
په‌پوله‌که‌م،
تۆ مشتێکی
له‌ جگه‌ره‌ بڵاوه‌که‌م

(۱۵)
ئه‌گه‌ر هاتن ڕۆحێک بێت
له‌پاکی و بێده‌نگی پروشه‌کان
ئه‌وا
شه‌مه‌نده‌فه‌ری شاری سپیمان
له‌سه‌ر هێڵی خۆشه‌ویستی
به‌ڕێ ده‌خست...
 

(۱۶)
تۆلەوەرزی باران ئەچیت
نم نم گۆمی مەنگ ئەژەنیت
لە زستاندا،
کە پەنجەرەکە تەڕئەکەیت
لەسەرتابلۆی هەڵمی ڕۆحم
نیگایەکت بەجێدێڵیت
چەند جوانە ئەوسەرنجە
لە سەمای تابۆکراو
ماچەکەی پارکی ئازادی
ماڵێکی بێ پەرژین ئەچێت

(۱۷)
ئەمڕۆ لێرە
هەواڵنیرێک
زوڵاڵ گۆبوو!
گێژەلوکە، لە گەروی وشەکانیا بوو
بەڕێزینە
بەداخەوە، چەند هەزار ماڵ بێکارەبان
ئەم بەیانیە قاوەی گەرم ناخۆنەوە.
ئەمڕۆ لەوێ!
لە لە چادری هەناومدا
منداڵ بە باراناو ئەشۆن،
جەستەی تەزیو
بەردەوام لەمژیندایە
بۆ قومێک شیر!

(۱۸)
ڕۆژانێکە کاڵ ئەتبینم
زۆر ئەترسم
لەوە زیاتر کاڵبیتەوە
ڕەنگت وەک ڕەنگی بای لێبیت
لەناوتابم و نەتبینم
وەک پروشە
بەپریشکی بیرچوونەوە
تنۆک تنۆک
بتوێمەوە.

(۱۹)
ترسی دوعا
ئه‌م مه‌غریبه‌، با زامه‌کان خۆڵه‌مێش که‌ین
ترسی دوعا!
له‌ بلۆکی قورقوشمی تواوه‌دا
له‌بان سه‌ری
له‌جامۆڵکه‌ی ئاوی مه‌غریبدا نخوون که‌ین
دایه‌ دایه‌ ئه‌وه‌ چی ئه‌که‌یت؟
ترسی دوعا ده‌رئه‌که‌م
ته‌ماشاکه‌
نخونیکه‌
وه‌ی ڕۆڵه‌ چه‌ن ترسناکه‌
بلۆک له‌ باڵای خاچ دایه‌
خه‌نجه‌ر له‌ دڵی جامانه‌
شه‌ره‌ف له‌ گیرفانی پیاودا
ته‌ماشاکه‌
پیاوگه‌لی دێ
به‌به‌رد ڕاوی شه‌ره‌ف ده‌که‌ن
ته‌ماشاکه‌
له‌نێوانی دوو ڕێیاندا
موبایل وێنه‌ ئه‌گرێت
بلۆک په‌راسوم ده‌هاڕێ
ته‌ماشاکه‌

دایه‌ دایه‌ ئه‌وه‌ چی ئه‌که‌یت؟
به‌م مه‌غریبه‌ پڕله‌ پیاوه‌
له‌به‌رده‌رکی بێهانادا
ترسی دوعا ده‌رئه‌که‌م...

(۲۰)
تۆ منت خۆش دەویست
من لە باخی ئەوینداریدا نەبووم
تۆهەرچەند کوڕبوویت
چاشیرینەکەی خۆتت دەرخوارد دەدام
پێش من  لێوت شەکراوی دەبوو
دایکت مۆڕەیەکی لێدەکردیت
لەژێر لێووەوە دەیوت
کوڕم پیاوبە پیاو
ئەم چەتیوە شەرمنۆکە چیە
کە گیرۆدەی بوویت
تۆش تنۆک تنۆک
بە خاکی شەرمدا ڕۆدەچویت

(۲۱)
شاڵفرۆش!
گەرچی دوورم لە دووریت دوورترم،
چاکبزانە هێمایەکی، نێو سێبەرە درێژیەکەی بەردەممی.
جیابونەوە لەیادگار بوونی نیە بزانە،
گرفتی لەبیرچوونەوە گەڕانەوەی دووری یادە.
ئەزانی کە سبەینان فنجانێک قاوە نۆش ئەکەم،
ئەتهۆنمەوە ئەتچنم تاشاڵێک درووستدەکەم،
لەگەردنمت دەپێچم تا گەرمم دەکەیتەوە،
هێندەم چنی کەس نایکڕێت
ئەمڕۆ دەیان بەخشمەوە!

(۲۲)
شارێکی بچووک ئامێزی ئارام
ژیان بە چپە ئەدوێ
ئەتوانیت ببیتە هاوڕێی دەریا و ئاوابوون
هاوڕێی ماسی و سمۆرە
دۆستی مێروولە و هەنگ
ئەتوانیت خەمەکان بکەیتە گۆرانی
لەگەڵ نەوڕەسەکاندا دابەشی کەیت
لەگەڵ ئەو مشتە گەنمەی
کە بووەتە خووی ئێوارانێ
پێش زەردەپەڕ.

(۲۳)
ئه‌و ساته‌ی په‌ریزاد
ده‌ستی له‌خه‌نابوو
مناڵان له‌ده‌وری ئاگردان
سارا له‌سه‌ر کاسه‌، به‌ره‌ژانی هه‌بوو
کچگه‌لی ئاوایی
سورمه‌پۆش
له‌ماڵی شاسوار
ده‌هۆڵ و زوڕنابوو
ڕۆژ له‌نیوه‌دابوو
ئه‌نفالێک له‌ئاسمان دابه‌زی
به‌ فه‌رموده‌ی ئه‌وان
پرچی په‌ریزاد و
کلکی ماینه‌ بۆر و
فه‌قیانه‌ی کاکل و
سه‌ری شاسواریان
بێ پرس
له‌ پێشچاوی هه‌مواندا
بڕی...
 

گڵاڵەکردنی ئەم بابەتە:
#زانا_کوردستانی

زانا کوردستانی
۱۲ شهریور ۰۴ ، ۰۳:۰۲

کتاب رهایی در تبعید

کتابی از دوست شاعر و هنرمندم آقای "حمید تیموری‌فرد" به دستم رسید به نام "رهایی در تبعید"...

 

 

رهایی در تبعید

کتابی از دوست شاعر و هنرمندم آقای "حمید تیموری‌فرد" به دستم رسید به نام "رهایی در تبعید"...

سر فرصت شعرهای زیبایش را خواندم. یک‌بار نقدی نگاشتم و مرتبه دوم که باز کتاب را خواندم فهمیدم که وسعت ناب و کرانه‌های بی‌پایان دریای این مجموعه چه وسیع و بی‌پایان است، و همین سبب شد که مجددأ دست به قلم شدم و نگاشتم.

با دستی لرزان و قلمی ناتوانم نگاشته‌ام، امید که سراینده و خوانندگان نواقص را بر حقیر ببخشایند.

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

کتاب "رهایی در تبعید"، مجموعه اشعاری از آقای "حمید تیموری‌فرد" است، که در ۱۵۴ صفحه، و شمارگان ۵۰۰ نسخه، توسط انتشارات سولار در سال ۱۳۹۹ خورشیدی، چاپ و منتشر شده است.

کتاب شامل دو دفتر به نام‌های "ارتش پرندگان مهاجر" و "چمدان‌های معطل" است.

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

آقای “حمید تیموری‌فرد” شاعر مازنی، زاده‌ی سال ۱۳۵۴ خورشیدی، در شهرستان نوشهر است.
ایشان دانش آموخته‌ی ادبیات و سینما است، و تاکنون کتاب‌های زیر از ایشان چاپ و منتشر شده است:

- کنار همین روزها (مجموعه شعر) – انتشارات وارش‌وا – ۱۳۸۸
- رهایی در تبعید (مجموعه شعر) – انتشارات سولار – ۱۳۹۹
- خزه بر دار قالی (مجموعه شعر) – انتشارات هرمز – ۱۴۰۱
و…

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

با کوچکترین آشنایی به آرایه‌های ادبی، و خواندن اشعار این مجموعه می‌توان پی برد که شاعر، به هنر واج‌آرایی و نغمه‌ی حروف، به خوبی آشناست و همین باعث بکارگیری ظریفانه‌ی آن در شعرهایش شده است.
گرچه سپید می‌سراید، ولی ادبیات کلاسیک را هم آشناست، و در شعرهایش رد پای سجع‌هایی ناب را می‌توان پیدا کرد.
طنازانه کلمات را به بازی می‌گیرد و همانند استادکاری ماهر، کلمه بر کلمه و سطر بر سطر می‌نهد، تا کاخ با شکوه شعرش را برپا دارد.

شعر حمید تیموری‌فرد، شعر دغدغه‌مندی‌ست، دغدغه‌ی عشق و وفا، دغدغه‌ی کشتار نادرست پرندگان مهاجر، دغدغه‌ی تغییرات اقلیمی و سوراخ لایه‌ی ازون، دغدغه‌ی بریدن درخت‌های جنگل و مشکلات زیست محیطی و ده‌ها و صدها دغدغه‌ی دیگر در شعرهای وی نمود و عینیت پیدا کرده است.

گاهی هم خوب که به شعرهایش می‌اندیشی، می‌توان او را شاعری طبیعت‌گرا و طبیعت‌دوست نام نهاد، این همه کلمات و سطرهای مقدس: رودخانه، جنگل، پرنده، ماهی، دریا، پلنگ، گنجشک، اقیانوس، فصل، بهار، تابستان و... کتاب او را کتاب مقدس طبیعت کرده است.

جسارت در ترکیب واژگان و شکستن قواعد سنتی و دست‌ و پا گیر، از خصیصه‌های بارز زیبایی‌شناسی پست‌مدرن است، که در سروده‌های آقای تیموری‌فرد، محسوس و ملموس است.

من کل‌الوجوه اگر شعر تیموری‌فرد را بخواهیم بررسی کنیم، می‌توان گفت که نوعی خودنگاری عاطفی‌ست، که شاعر از خود و دغدغه‌هایش با بیانی شاعرانه و از میل به بازگشت به خویشتن سخن می‌راند.
شعرهایی که در ظاهر ساده و بدون بودن و نبودن‌های شعراست، لیکن در بطن و لایه‌های زیرینش، پرسش‌هایی بنیادی و جهان‌شمول، درباره‌ی بودن و زیستن و زندگی و جهان و هستی و آدمی را مطرح می‌کند.

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

بد نیست که با هم چند قطعه از اشعار این کتاب را بخوانیم:

(۱)
و پدر
که بین خدا و خستگی
به خانه ایمان داشت
به چای زغالی مادربزرگ. (ص ۱۸)

(۲)
پیراهنت
در باد
تکان می‌خورد
قلب من
در سینه. (ص ۲۱)

(۳)
و من
مدام
مدادم را می‌تراشم
تا از درختان بنویسم! (ص ۳۳)

(۴)
چه هذیان تلخی
باید رویای دیگری می‌داشتم
کاش می‌توانستم
یک لحظه
انسان را زندگی کنم. (ص ۳۷)

(۵)
تو در هیچ کجای جهانی
برای همین
شاعــــرم. (ص ۴۹)

(۶)
این شهر
با آن همه روستایی که بلعید
لاغر نمی‌شود! (ص ۹۰)
 

✍ #زانا_کوردستانی
 

زانا کوردستانی
۱۲ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۵۳

فاتح سعیدی

استاد "فاتح سعیدی" شاعر هورامانی، زاده‌ی سوم تیر ماه ۱۳۳۹ خورشیدی، در روستای شرکان از توابع  بخش نوسود شهرستان پاوه است. 

 

 

فاتح سعیدی 


استاد "فاتح سعیدی" شاعر هورامانی، زاده‌ی سوم تیر ماه ۱۳۳۹ خورشیدی، در روستای شرکان از توابع  بخش نوسود شهرستان پاوه است. 
ایشان تحصیلات ابتدایی را در شرکان گذراند و سپس دوره‌ی راهنمایی و دبیرستان را در نوسود و پاوه  سپری کرد، و در خرداد ۱۳۶۱ دیپلم علوم انسانی را اخذ نمود. پس از آن عازم خدمت سربازی شد و پس از هشت ماه خدمت در ایام جنگ ایران و عراق، در آزمون تربیت معلم در رشته‌ی آموزش ابتدایی، مقطع کاردانی پذیرفته شده و در تربیت معلم صدوقی کرمانشاه مشغول به تحصیل شد. بعد از مدتی، به دلیل ناامنی کرمانشاه از موشک پرانی و بمباران  توسط عراق، آنها را به تربیت معلم رجایی بابل انتقال دادند.
پس از پایان دوره‌ی تربیت معلم در سال ۱۳۶۴، و با شروع سال تحصیلی در مهر همان سال، رسما در منطقه‌ی ثلاث باباجانی شروع به خدمت نمود. 
ایشان مدت ۲۵ سال کار تدریس و پرورش دانش‌آموزان را تلاش خستگی ناپذیر، در روستا‌های تابع ثلاث و پاوه و مریوان ادامه داد و سرانجام در سال ۱۳۸۷، بازنشسته شد.
وی در همان سال اول تدریس، شروع به نوشتن اشعار کودکانه در قالب‌های (مه‌ته‌ل، چیستان، سرود، شعر) و به زبان سورانی و هورامی نمود. 
علاوه بر سروده‌های کودکانه، شعر هم می‌سراید و مجموعه‌ای شعر در قالب‌های غزل، تضمین شعر شعرا، چهار پاره، شعر نو، مسمط بر غزل سرایان فارسی و... نوشته است. 
ایشان در اشعارش به "خه‌لات" تخلص می‌نماید. خه‌لات به معنی هدیه است، که شاید این واژه را به امید تأثیر بار مثبت آن بر مخاطبان برگزیده باشد.

 

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─


◇ نمونه‌ی شعر هورامی:
(۱)
دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا
په‌نه‌م که‌تمان مه‌کریۆ نک و ناڵه‌ی ده‌روونم
دڵ جه‌ قه فه‌سه‌ی سینه‌ بێ سه‌بر و بێ  قه‌رارا
کشتی شکستگانیم ای باد شرطه بر خیز
باشد که باز بینیم، دیدار آشنا را
به‌له‌می زێنده‌گانیم گرفتاری تووفانه‌ن
چه‌مه‌ڕانا په‌ی نه‌جات وه‌لێم دۆس نادیارا
ده روز مهر گردون، افسانه است و افسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا
جه‌ڕای یاری گیانی ڕه‌سمی وه‌فات جه‌ ویر بۆ
تێغی جه‌فای زه‌مانه‌ ،شمشێری زۆلفه‌قارا
در حلقه‌ی گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح، هبوا، یا ایهاالسکارا
ئه‌ژنه‌ویم بانگه‌وازت بۆلبۆلی وه‌ش که‌لامم
گیرۆده‌ی دڵی وێڵم که‌ سه‌رمه‌ست و خۆمارا
ای صاحب کرامت، شکرانه‌ی سلامت
روزی تفقدی کن، درویش بینوا را
گه‌دای نه‌دار و فه‌قیر ئامانێ ئاسانه‌که‌ت
خاترجه‌می خه‌ڵاتم، که‌ره‌مت بێشمارا
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارا
دۆس و دژمه‌ن نمه‌ژناسوو جه‌حاڵی په‌ریشانم
مه‌گه‌ر حه‌کیم بزانۆ به‌ده‌رده‌ۆ ده‌رده‌دارا
در کوی نیکنامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی‌پسندی، تغییر کن قضا را
به‌دنامی شه‌رمه‌زارم وه‌یلانی کووچه‌و کۆڵان
قه‌زا و ته‌قدیری وێته‌ن یا به‌ختم ناله‌بارا؟
سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد
دلبر که در کف او، موم است سنگ خارا
فێراقش گڕش وسته‌ن ئه‌و سه‌رتاپای حه‌یاتم
جه‌ کۆره‌ی ئاسنگه‌ری مووم که‌ی هه‌نش مه‌دارا
خوبان پارسی‌گو، بخشندگان عمرند
ساقی بده بشارت رندان پارسا را
فارسی شیرینی حافێز تێکه‌ڵاڤی هه‌ورامی
کریۆ به‌ریش دیاری که‌ریش سه‌وقاتوو شارا
حافظ بخود نپوشید این خرقه‌ی می آلود
ای شیخ پاکدامن، معذور دار ما را
تۆ سه‌تاپای دامانت حه‌ریری تڵا ڕێزه‌ن
مه‌دیه‌ لێباسی خه‌ڵات جل و به‌رگی هه‌ژارا.


(۲)
[ئاسمانوو شه‌وێ]
شه‌وێ جه‌ سه‌روو بانی                دیانێ په‌ی ئاسمانی
ئه‌جێ بـه‌حرێوی پانا               چڵۆسکێش په‌ی مشانا
هه‌سارێ هه‌زار هه‌زار                  زیاذ بێ حه‌د و شمار
برووسکیا جه‌ دووره‌ۆ            به‌ ورچه‌ ورچی نووره‌ۆ
جارجارێو  دانه‌ دانه‌                      یۆشا کێشۆ که‌مانه‌
من ئه‌ویشا مژماروو                       به‌ قه‌تارشا وناروو
واتم جه‌مێشا که‌روو                 په‌ڕوو کیسه‌کام به‌روو
ناگا مانگه‌ زیاوه‌                    ئه‌یزه‌ن خه‌رمانه‌ش داوه‌
ئاسمانش ڕۆشن که‌رذ            په‌رذه‌ی سیاوش لا به‌رذ
گرذ هه‌ساره‌کێش به‌رذێ    جه‌ لاشه‌ۆ جه‌مێش که‌رذێ
جا قه‌ۆڵ و قه‌رارشا دا              پێڤه‌ۆ چه‌نی مانگێ با
منیچ چا واق بیانێ                        ته‌نیا په‌یشا دیانێ

 

(۳)
[موونه‌ۆ خۆرمه‌کا]
جانه‌وه‌رێوا باڵ دار و سووکا
هه‌م بێ په‌ل و پۆپ هه‌م بێ ده‌نووکا
دلێ مه‌ڕانه‌ لیانی بینۆ
شه‌وێنه‌ گێڵۆ ڕۆنه‌ مه‌وینۆ
ده م و دذانش ماچی ڕواسه‌
به‌ذه‌ن پڕجه‌ موو خاسش بژناسه‌
شۆت مذۆ به‌چه‌ێش ئی جانه‌وه‌ره‌
مزانی چێشا دا نامێش به‌ره


(۴)
په‌له‌وه‌ری ده‌نووک سوور
چه‌م نه‌خشینی بێ سنوور
خاڵ و میلش قه‌ڵه‌م کێش
به‌قه‌تار هه‌ر یۆ ۆه‌ی وێش
په‌ل و باڵش ساف و سۆڵ
یانه‌ش جه‌ که‌ش و کۆی چۆڵ
تفه‌نگ چی که‌رۆش ڕاوه‌
کۆڵیتش په‌ی منیاوه‌
که‌راش دلێ قه‌فه‌سی
په‌ی ئاره‌زوو و هه‌وه‌سی
چه‌پ و  ڕاسش یه‌ک ناما
داخۆ  بزانیش کاما؟


(۵)
ئاره‌زووما گێڵوو په‌ی وێم
جه‌ ده‌شت و ده‌ری بێ گه‌ردت
که‌روو سه‌یران باخ و هه‌ردت
ئامێته‌ بوو
به‌ خشه‌ خش چنی خه‌زانوو داره‌کا
دیمه‌نی وه‌ش
هه‌زار ڕه‌نگی گۆنای زه‌ردت!


(۶)
ساڵای ساڵ، ته‌می خیاڵ
عه‌زره‌ته‌مه‌ن
جه‌ سه‌رکه‌شی سه‌ری به‌رزم
جه‌ شه‌ۆگاری درێژته‌نه‌، 
هۆرزۆ بیاڤۆ به‌ هه‌ور و لاو هه‌ساره‌کا!
تا ئاسمانی گرذی یه‌کسه‌ر
گێرۆ نه‌ ڤه‌ر!
بوونه‌ ڤاران
به‌ڕه‌هێڵه‌ و به‌ تاو، ڤاروو، وه‌ڵات داروو
سارا و ده‌شت و که‌ش و که‌مه‌ر
به‌ڵکوو بذۆ په‌ڵه‌ی ساڵت!
یا خۆ بوونه‌ ئه‌ڤه‌ڵ ڤه‌رڤی که‌ڵه‌ هه‌رزی
شاخی به‌رزی که‌ل و یاڵت

بوو په‌له‌ڤه‌ر
جه‌ وه‌ره‌تاڤ، دۆڵ و کاڤ
جه‌ سه‌یه‌ۆ لانساره‌کا، 
گێڵوو شاذی و وه‌شی که‌روو
هه‌ر کۆ بلی
عازا ڤه‌ڵته‌ر مزانی به‌روو
چنی ویاروو له‌ته‌له‌توو باڵداره‌کا
پایێز، پایێز ده‌ۆ هه‌ڤاڵت!

من مه‌زانوو خیاڵم حه‌ێرانوو تۆن؟
مه‌جنوون ئاسا، وێڵی له‌ێلێن
یا سه‌ر به‌ خۆن؟
جه‌ دووری تۆ، 
فکر و هۆشم سه‌ردی بێ هێز، 
لاشه‌ی مه‌رده‌ن
تۆ هه‌ناسه‌ی عیسای مریه‌م!
ماچا پایێز، فه‌سڵی خه‌زان، ماته‌مینا، چن خه‌مینا!
ماچوو ده‌رۆن، واته‌ی ناحه‌ز، جه‌ورا و سته‌م!
هاژه‌ۆ وایا و خشه‌ی گه‌ڵان
چنی برووسکه‌ و گرمه‌و هه‌ۆری
زاخاو ده‌ری په‌ژاره‌ و خه‌م!


(۷)
یۆکه‌ کۆر بۆ
بیناییش لێڵ و مژمۆر بۆ، شه‌ڤو رۆش یۆن
سه‌ی و وه‌ره‌تاو
زه‌ردی و سووری و چه‌رمه‌و سایو،
برووسکه‌ی هه‌ور، ڕه‌هێڵه‌ی تاو
هه‌ر لێڵه‌ن و په‌رده‌ی سیاو

ئه‌ر په‌ی کۆری تاریف که‌ری
جه‌ گۆڵ، جه‌ دۆڵ
جه‌ جۆی ئاڤو سه‌فای چه‌مه‌ن
یا قه‌د و باڵای سنۆبه‌ر، به‌رزی چنار
جه‌دیمه‌نی فه‌سڵی زمسان، وه‌شی ڤه‌هار
زه‌ردی خه‌زان، هه‌راڵه‌ی دار
جه‌گۆڵزار و وه‌نه‌وشه‌ی دێز، نه‌رگسی مه‌س و یاسه‌مه‌ن
زه‌ریفی بالی په‌پووله‌ی بێ سه‌دا و ده‌نگ
یانه‌خشینی خاڵی ژه‌ره‌ژ ده‌نووک سووری یاقووتی ڕه‌نگ
وێنه‌ش نیا دیده‌ی خۆمار، گه‌رده‌نی یار
مه‌گه‌ر ئاسک وئاهووی خۆته‌ن
دیمه‌نی مانگ، هه‌ساره‌ی ڕۆ، یاخۆ شۆڕه‌ بێ شۆخ و شه‌نگ
هه‌ر چێوی وه‌ش، هه‌رچی وینی،
ئاڤی، ساڤی، چراڤی
گرد بێ مانان غه‌یر یه‌ک په‌رده‌، هه‌رسیاڤین، هه‌رسیاڤی

هه‌رپی جۆره‌
ئارۆ بێ عێلم و زانایی، بێ ته‌قالا، چینوو جوانی
وه‌ڵات گردش شاروو کۆران
زه‌لیل، زه‌بوون، بێ ده‌سه‌ڵات
چن چه‌واشه‌و ناله‌بارا، شاروو کۆرا!
بێ سامانا و وێڵ و وه‌یلان، خه‌ڵکی وه‌ڵات!

وه‌لێم بزانه‌ ته‌نیا ده‌رسا، عێلم و سه‌واد بۆ زانایی
جه‌ مه‌دره‌سه‌ تا باڵا ده‌س
دۆسا، بران، باوانا و که‌س
شۆڵه‌ی چراڤ و ڕۆشنایی ڕۆن
ته‌نیا ئاوات په‌ی من و تۆن!

 

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی

 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

 

سرچشمه‌ها
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
و...

زانا کوردستانی
۱۱ شهریور ۰۴ ، ۰۳:۰۴

کتاب توقع من از شب تاریک است

کتاب "توقع من از شب تاریک است"، مجموعه شعری‌ست، سروده‌ی آقای "شهرام فروغی‌مهر" شاعر خوب خوزستانی.

 

توقع من از شب تاریک است

کتاب "توقع من از شب تاریک است"، مجموعه شعری‌ست، سروده‌ی آقای "شهرام فروغی‌مهر" شاعر خوب خوزستانی.

آقای "شهرام فروغی‌مهر" شاعر، ترانه‌سرا، نویسنده، کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی و دبیر دبیرستان‌های شهر اهواز، زاده‌ی یکم فروردین ۱۳۵۶ خورشیدی، در بخش جولکی از توابع شهرستان امیدیه است.
وی از سال ۱۳۷۰ شروع به نوشتن کرده و نخستین نوشته‌هایش را در روزنامه‌های خوزستان، همچون فجر، نور و روزان به چاپ رساند. 
ایشان، برگزیده‌ی بخش شعر سپید در بسیاری از همایش‌های ادبی استان خوزستان بوده و در مهروموم‌های ۱۳۸۸ و ۱۳۸۹ نیز در همایش‌های ادبی پرواز عاشقانه (آغاجاری) و همایش ملی شعر خلیج‌ فارس (هندیجان) به‌ عنوان داور بخش شعر سپید حضور داشته‌ است.
وی در سال ۱۳۹۳، مدیر صفحه‌ی ادبی «سطرهای جنوبی» در روزنامه‌ی «نور خوزستان» بوده‌ است و در حال حاضر نیز مدیر انتشارات هرمز در اهواز است.

 

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

 

کتاب "توقع من از شب تاریک است"، مجموعه‌ای از سروده‌های شاعر، در سال ۱۳۹۸ خورشیدی است و به چاپ دوم هم رسیده، و انتشارات هرمز، آن‌را در ۹۷ صفحه و شمارگان هزار جلد، چاپ و منتشر کرده است.

آقای "سیاوش برادران"، کار طراحی جلد این کتاب را بر عهده داشته است.

اشعار کتاب در دو بخش صفحه‌آرایی شده است، بخش نخست مجموعه‌ای از ۳۴ شعر سپید و بخش دوم هم یک شعر بلند به نام "کابوس‌نامه" است.
در ابتدای این شعر بلند می‌خوانیم:
کابوس افتاده
به جان حی‌علی‌الطلوع سنگ و سیمان
که بوق سگ عزیز است در این طولانی شب
دروازه‌های بسته لب به لب‌اند از حرف که ندارند
تا سنگ‌ها که عین بیداری
به خواب‌های خودشان تجاوز کنند.

 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

 

شعرهای این مجموعه خواندنی، گیرا، رندانه و خاص هستند.
شاعر توانایی خاصی در صحنه‌آرایی و ابداع معانی بدیع و خاص در شعرش دارد.
به‌کارگیری واژگان نو، ویژه و گاه و بی‌گاه کهنه و منسوخ، نشان از وسعت دایره‌ی واژگان شاعر دارد.
با مطالعه‌ی این مجموعه، می‌توان فهمید که شاعرش، شعر خوانده، شعر را فهمیده، شعر را لمس کرده و اکنون به زایش و تکثیر شعرهایش پرداخته است.
تغییرات و جابجایی‌های متنوع و البته زیرکانه‌ی افعال در سطرهای شعرش، خواننده را وا می‌دارد، به شعرش بیاندیشد، و گاه دوباره بخواند و سه باره به اعماق شعر نفوذ کند، تا بداند و درک کند، قصد شاعر از این شعر و این سروده چیست.
درد شاعر در اشعارش نمود پیدا می‌کند. شعرش فریاد می‌زند که عاشق است، لیکن درد جامعه، درد مردم و درد شعر، در سطر سطر شعرهایش شیون بر آورده است.

 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

 

در ادامه به بخش‌هایی تقطیع شده از اشعار این کتاب می‌پردازیم:

(۱)
...چقدر از کجا تنها نباشم؟
یا هی تنهایی‌ها را پس نزنم
تنهایم بگذارند!
لااقل تو را داشته باشم
لای کلماتی از جنس لطیف لبت
کجا ببوسمت که خدا نباشد؟... (صص ۵و۶)

(۲)
دل‌مشغولی خورشید
می‌زند     به شهر    به کوه
دنباله‌های تو کهکشانی را به آتش بکشد
من از کجا می‌دانستم
بی‌خواب کرده‌ای حجم عظیم ستارگان را؟ (ص ۱۱)

(۳)
با کی حرف می‌زنم بی‌تو؟
بیا برای تمام حرف‌ها
کلماتی پیدا کنیم که شکل‌های بهتری داشته باشند! (ص۱۴)

(۴)
بال اگر داشتم             نداشتم
پروانه‌ای پشت یک پلکت بودم
و در غروب اول مرداد
از تو                شهید می‌شدم! (ص ۱۸)

(۵)
در پیراهن غمگینم
مردی مرده زندگی می‌کند با مرگ
یک شب از لب‌های تو     بالا رفت
دست ماه را گرفت
                  پایین نیامد که! (ص ۳۰)

(۶)
من از این آزادی
           جز مرگ
               برادری ندارم! (ص ۵۳)

(۷)
مرگ بر من
و بر تمام ضمایر شخصی
که دست بردیم در ترکیب حرکت دست‌ها
پاها را به ناکجا فرستادیم
تکه تکه برگشتند (ص ۶۳)
 

✍ زانا کوردستانی

زانا کوردستانی
۱۱ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۵۹

عدنان غریفی

شادروان "سید عدنان غُریفی"، شاعر، مترجم و داستان‌نویس عرب ایرانی، زاده‌ی ۱۲ خرداد ماه ۱۳۲۳ خورشیدی، در خرمشهر بود. 

 

عدنان غریفی


شادروان "سید عدنان غُریفی"، شاعر، مترجم و داستان‌نویس عرب ایرانی، زاده‌ی ۱۲ خرداد ماه ۱۳۲۳ خورشیدی، در خرمشهر بود. 
او در خرمشهر تحصیل کرد، و سپس به دانشگاه نفت آبادن رفت، اما تحصیلاتش را ناتمام گذاشت. چون واحدهای درسی در این دانشگاه به انگلیسی تدریس می‌شدند، او زبان انگلیسی را آموخت. به‌واسطه‌ی همین آشنایی با زبان انگلیسی با نویسندگانی همچون "ارنست همینگوی" و "ویلیام فاکنر"، آشنا شد و تا اندازه‌ای تحت تاثیر آنها بود. او به زبان انگلیسی نیز شعر می‌نوشت.
وی از نویسندگان نوگرای دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ خورشیدی، و از شکل‌دهندگان داستان‌نویسی جنوب بود.
در اوایل نیمه‌ی دهه‌ی ۴۰ خورشیدی، با همکاری عده‌ای دفترهای ادبی هنر و ادبیات جنوب را منتشر کرد، که پس از انتشار عدد نهم در سال ۱۳۴۶ همگی دستگیر شدند. پس از آزادی ابتدا در آبادان به عنوان معلم انگلیسی و مربی تنظیم متن برای رادیو و تلویزیون مشغول به کار شد. چندی بعد به تهران منتقل شد و در همین اداره مشغول به کار شد. سپس به رادیو رفت و سردبیر برنامه‌ی فرهنگی برنامه دوم بود، و ترجمه و اجرای برنامه روزانه «برای شما خوانده‌ایم» را به عهده داشت و هم‌زمان با مجله «خوشه» به سردبیری احمد شاملو همکاری می‌کرد. او در سال ۱۳۶۳ خورشیدی، به هلند مهاجرت کرد و بیش‌تر به نوشتن و ترجمه پرداخت و مجله‌ای ادبی به اسم «فاخته» منتشر کرد. مضمون برخی از داستان‌هایش سقوط خانواده‌های ریشه‌دار جنوب کشور و حسرت از دست رفتن مظاهر سنت و طبیعی است.
سرانجام وی در ۴ اردی‌بهشت ماه ۱۴۰۲ خورشیدی، در آمستردام هلند درگذشت.
از عدنان دو فرزند به نام‌های «سامی» و «علی» به یادگار مانده‌است.


┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄


◇ کتاب‌شناسی:
● داستان و شعر:
- شنل‌پوش در مه، مجموعه داستان‌های کوتاه، تهران، ۱۳۵۰
- این‌سوی عطر قبیله، مجموعه شعر، تهران، ۱۳۵۷
- چهار آپارتمان در تهران‌پارس، مجموعه داستان‌های کوتاه، هلند، ۲۰۰۰
- مرغ عشق، مجموعه داستان‌های کوتاه، هلند، ۲۰۰۰
- یکی از کمدی‌ها، مجموعه شعر، هلند، ۲۰۰۰
- به موشک بستن فرشتگان، مجموعه شعر، هلند، ۲۰۰۰
- برای خرمشهر امضا جمع می‌کنم، مجموعه شعر، هلند، ۲۰۰۰
- برنامه حرکت: امروز، اینجا، مجموعه شعر، هلند، ۲۰۰۰
- مرغ عشق، داستان کوتاه، نشر آهنگ دیگر، ۱۳۸۴
- مادر نخل، داستان کوتاه، نشر چشمه، ۱۳۸۶
- سکه‌ها، رمان، نشر افراز ۱۳۹۴
- نخل مشتعل
- فروغ
- خطابه‌ آدم
- ایران کجا است؟
- نظارت دقیق قطارها، نوشته بهومیل هرابال، نشر افراز، ۱۳۹۷
- شعرهای تبعید، عبدالوهاب البیاتی
- مردان در آفتاب، داستانی از غسان کنفانی
- ام سعد، داستانی از غسان کنفانی
و...


─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─


◇ نمونه‌ی شعر:
(۱)
[افشان مکن گیسویت را] 
افشان مکن گیسویت را
محبوب ساده‌ی من
این‌جا برای گیسوان افشانت
نگارینا
دلی
نمی‌لرزد
اما
محبوب من
که گیسوانی زیبا دارد
افشان نکردن
نمی‌داند
انگشت‌های من می‌لرزند
از قهوه‌ی بسیار -شاید-
از دوری ده ساله، می‌گویم
شاید-
از عاشقی، عاشقی، از عاشقی
(باید)
زیرا که ده سال است، من
افشان- پریشانم
شاید که راهی باشد
محبوب من؛ شاید
بهتر باشد
که تو
گیسوانت را
بر من
که پخش پخشم-
بیفشانی، و...
جمعم کنی:
مثل کسی که جمع می‌کند
برگ‌های زرد پائیزی را
در سبدی از نِی
یا در شالی زمخت و روستایی
یا در شالی از مو
که بوی قرنفل می‌دهد
شالی که داستان‌های داستایفسکی
از اینجا می‌رود
به کجا
از این فصل می‌رود
به آن قرن
در شب‌های سفید
محبوب من
که با تو هیچ سخن نگفته‌ام، ده سال
گیسوی بلوطی شلالت را
بر پخشِ من بگستر
آنگاه، پُر آه، اما خاموش
با هم
در راه‌های نقره‌ایش
سلانه سلانه برویم
تا سرزمین شایدی دیگر
تا بایدی دیگر
حالا بیا تا با هم
پلک چشمه‌های زلال فراق را بگشائیم
و جاری کنیم همه‌ی آن سال‌ها را
در یکی شدن بی‌دوگانگی
بیگانگی
در یکی شدن... یگانه
آی یگانه‌ی دردانه!
هر دو بزودی می‌رویم... یعنی که:
می‌میریم
و تو می‌شوی مشتی آب و... چیز
و من می‌شوم مشتی آب و... چیز
آخر چرا این طور ملامت بار
حالا که دست‌های ما باز است
پر راز است
آخر چرا این طور ملامت بار نگاه می‌کنی
به من که باریده‌ام، بسیار
در خود
برای تو؟
چشم سیاهت را
از روی زخم‌های من بردار
زخمی پلنگا!
آهو گری کن با من
که دیری است می‌خواهم
دست کوچک مرطوبت را
بگیرم... و با تو
در هرچه خیابان مشجر
در هرچه شب صحرائی
در هرچه، در هرچه که
از رویا بر آمده باشد
قدم بردارم.


(۲)
[شعری برای محمره]
برای میهنم:
کوچه‌ی مهر
پلاک ۲۰
خرمشهر
برای نجات معشو‌قه‌ام
که سی سال در ایران به او تجاوز شد
و ده سال در لندن
و از ۱۹۷۹ در سانفرانسیسکو
امضا جمع می‌کنم
برای “بستان“ امضا جمع می‌کنم
برای “صبریه“ شیرفروش
که در جنگ به او و گاوش یک جا تجاوز شد
امضا جمع می‌کنم
و برای سربازان اسیر
که به رگبار مسلسل پسر بچه‌ای مفتون درو شدند
برای “حسنا” که زیر گیسوان خودش مدفون شد
برای “بدریه”
که وقتی می‌خندید
درخت توت
توت
توت
می‌بارید
و شاخه‌هایش نعوذ می‌شدند
برای “بازار صفا” امضا جمع می‌کنم
که امپرسیونیسم و اکسپرسیونیسم
از آن می‌بارید
(پیکاسو کجاست
تا این گئورنیکا را نقش زند؟)
برای شط شط شط
برای آب آب آب
برای باد باد باد
و برای تو
عشق رفیع من: نخل
امضا جمع می‌کنم
برای جـنـده‌خانه‌ی زیبای آبادان
برای “ژنی‌قزوینی”
برای “اعظم رشتی”
برای “علی فِری”
برای آن‌همه جـنـده‌ی زیبا
امضا جمع می‌کنم
برای همه‌ی کافه‌های لب شط
امضا جمع می‌کنم
و از همه‌ی کافه‌های همه‌ی سواحل دنیا می‌خواهم
برای کافه‌های لب شط خرمشهر
اعتصاب خشک بکنند
برای صدای “حَمَد”ِ فلاح
در باغ‌های مرموز خرمشهر
وقت ظهر
برای بلبل‌های شیدا
برای فاخته های مهربان
برای “شبوط”های کارون
برای “برزم” برای رنگ‌های “شانَگ”
برای نیروی تعادل آب‌ها: کوسه
امضا جمع می‌کنم
برای بلوغ جنوبی
این تش بجان گرفته‌ی مجنون
این ولتاژ ۵۰۰۰۰۰
امضا جمع می‌کنم
برای سرگین قاطرهای “صولِح”
در کوچه‌های تفته‌ی ”دُره”
برای زنان حشـری
که دیگر پر پر نمی‌زنند
امضا جمع می‌کنم
برای “ماشوه“‌ و “گرگور”
و آبی سیال رود و شط و خلیج
برای سفید تفته‌ی جنوب: آسمان
در ساعت ۲۳ ظهر
امضا جمع می‌کنم
برای صف “معیدی‌ها”
برای هیکل تک آن‌ها
در افق خرمشهری
وقت طلوع و غروب آفتاب
برای لرزش اینک خاموش لب‌ها و پستـان‌ها و کفل‌هاشان
امضا جمع می‌کنم
(برای باران گریه‌ی اینک من
که می‌بینی
برای من
که در فراق این‌ها دارم دیوانه می‌شوم
ای خدا!
برای خودم
امضا جمع می‌کنم)
برای گله‌های هم‌سرایان “زوری”
این بالرین‌های شط آبی من
دور لاشه‌ی کوسه‌ی مرده از جنگ
این شعور درنده‌ی آب
امضا جمع می‌کنم
برای…
برای…
برای…
برای بقیه‌ی شعرم
امضا جمع می‌کنم
و طومار را به ستاد سکوت می‌فرستم
برای شماها
امضا جمع نمی‌کنم!.


(۳)
[دایرةالمعارف روشنگری]
(به یاد سعید سلطانپور)
ستوده باد شادمانی
ستوده باد آفتاب
ستوده باد پاییز و زمستان
بهار و تابستان
از میان ستون‌های رنج، آدمی برخاست
سخن گفتن
نیک می‌دانست
و شعر می‌سرود
در شعر خویش
رنج رنجوران را
فریاد می‌کرد
راستی را
که
چین از ابروانش نهان نمی‌شد
مگر آن‌گاه که میان رنجوران بود
در
میان کارگران و کودکانی
که
گرچه حسرت زندگی
هم‌سفر همیشگی‌شان بود
با این همه
در میان دارایی‌های خرد خویش
ـ نیرو و صفا ـ
می‌خندیدند.
تنها آن گاه بود
که
چین از ابروانش نهان می‌شد
و
قهقاه می‌زد.
ستوده باد بهاران
ستوده باد شادمانی.
آگاه بر زمانه و بر خویش
در دادگاه مردگان
با زبانی تاریخی، «نه» گفت
آگاه از خویش و منتظر
و
در انتظار
چندان زیبا شد
که گویی مرگ زودرس را انتظار نمی‌کشید.
ستوده باد بهاران
ستوده باد شادمانی
ستوده باد آفتاب.
اما رفیقان
امروز را به خود رهایم کنید
تا گریه کنم
چرا که
رفیقم را اعدام کرده‌اند
رفیقم را اعدام کرده‌اند
رفیقم را اعدام کرده‌اند.


(۴)
[محراب]
نماز را در محراب آیه‌های مکرّر گزاردیم
و واحه را - در نهایت سپیدی-
به بال پرندگان خاکی گرسنه رها کردیم.
تنها کوه بود که پرده را
به خیل جادویی سبزه‌ها رهبری می‌کرد
و مسیر
عطر علف‌های دوردست را
دیگر نمی‌آورد
تا پرندگان را به گرداب دیدار آبی دیگر کشد.
محیط از نور فاسد می‌شد
و استخوان پرندگان مهاجر در فضا
آهنگ حلول می‌خواند
ابر، "او"ی خوب را داشت
و نخل‌ها
پیکرهای خشک خود را دیگر
در انتظار آفتاب نکشیدند
توحّش از خاک جدا شده بود
و سبابه‌های مسافران
گنجشک‌ها را به حیطه‌ی سراب سبز
رهنما بود
تا عقربه‌ها را باز شمارند
و حکومت طایفه‌ی پاک باخته را صلا دهند.
هجرت به نام خود آلوده شده بود
و توانایی
به کردار اندیشه‌های عفن
به تسلیت نارواترین لبخندها شتافت.
ما جسم‌های پوسنده‌مان را دیگر
از مردمک چشم گنجشک‌ها دریغ نکردیم
خاک، خاک سرمازده‌ای بود
و گوشت تن بزمجه‌ها دیگر
تلخی پیشین را نداشت:
-"جسم‌ها را از مردمک چشم گنجشکان
پرواز نکنید!
پرواز نکنید!"

سال‌های هزار هزار
در گذر بوده‌ست
و نیزه، هم چنان میان شن‌ها مانده‌ست:
-"و مرز این است!"
و عابران
- که هنوز تیغ‌ها را بر قفای خود دارند-
هراس را معتاد شده‌اند
و کلاغان را هنوز
خانه و لانه
اوج زاینده‌ی درختان است.

کار ما نفس ِ رفتن بود
از گرداب گذشتن هم کاری‌ست:
-"گرداب و گلستان، خویشتن را بیهوده
گرداب و گلستان نامیده‌اند."
رفتن، آری، رفتن
نفس ِ رفتن خوب بود
می‌دانید.

اگر چشم‌هامان را آن سوی افق پویان نمی‌دیدیم
لاجرم
بوها، سوی ما راه نمی‌یافتند
آن سو، بو هنوز هست
هر بامداد
تجدید می‌کنند
فایده‌ی این همه خاک برداری چیست؟
فایده‌ی این همه گیاه چیست؟
من می‌دانم
بارانی در آمازون بارید
چرا که کارون خشک شد!
فایده‌ی این همه...

نمی‌شود آدم را مثل تکه الماسی
توی مخمل گذاشت
و آن را رها کرد روی یک دریا شن:
-"آدم، آدم است برادر!"
نمی‌شود از گنجشک خواست که به آرایش گاه رود
شن را نیز.
من از دیاری که پرنده را هم دوست دارد
هم ندارد
هم خوب می‌خورد
خوب می‌خوابد، می‌گرید، می‌خندد، می‌آیم
من از سرزمینی می‌آیم که مردمش عادت ندارند
چشمان خود را
هر روز صبح عوض کنند
من از سرزمینی می‌آیم که مردمش
از خیس شدن می‌ترسند
از آفتاب خوردن
از آفتاب دیوانه شدن
از آفتاب...
             شدن، می‌ترسند
من از سرزمینی می‌آیم که مردمش
شنا کردن در کارون را
حرام می‌دانند
چرا که ده سال پیش
کسی را کوسه‌ای در آب‌های کارون زد!

من به کردار بیماران
زندگی را دوست می‌دارم
من می‌خواهم نیزه‌ها را
از هر جا که آمده باشند
از خاک به در آرم و فریاد زنم:
-"آه، ای بی‌مرزی!"
می‌شود، تنها دعوت را ناروا شمرد
می‌شود دنیا را به جایی دور فرستاد
می‌شود بیمارستان را میعادگاهی کرد
چرا که تنها هنگام بیماری، صدا را می‌شنویم!

آیا شما که مرا به حجره‌های گشوده‌ی صحرایی خواندید
و پیام را - آن گونه که دوست می‌داشتید-
بر من فریاد کردید
دانستید که در جوار هر شن
مورها زندگی را تجربه می‌کردند
کشتی‌ها را می‌شود بر شن راند
و پارو را می‌شود از اجتماع مورها
به قرض گرفت.

تاک‌ها را این گونه بیمار نکنید!
سرداب‌ها را که نجابت را دوستانه می‌آزارند
ویران نکنید
طعمه‌ای اگر هست
در کار تدوین قانون شما
رقم‌ها را بر عکس نشان خواهد داد
تاک‌ها را این گونه بیمار نکنید!
از کدام قوم مصروع می‌آیید
از کدام؟
که این چنین
آسمان کوتاه نگران‌تان کرده است؟
که این چنین
از دست‌هایی که در سنگ‌چینی خانه‌هاتان رو به فسادست
از رواق‌های بی‌زنان دف زن می‌هراسید؟
آنک آن کنگره!
آنک آن باروت خیس!
آنک آن زمین
که دیگر گهواره‌ای نیست.

باکره‌گی را به شمارش گیاهان وحشی نبرید!
تصویرها را بی‌شماره گذاری از ذهن گذر دهید!
مکان‌های بعید خضار را آهوانه گذر دهید!
من آهسته خود را بدوی می‌کردم!
کرم‌ها را
یک‌باره نمی‌توان مسموم کرد!
چوب‌های درختی را هنوز روح‌ست
خون را، باید
در جوی آدم‌گون
به حلق مرده‌ها ریخت
باکره‌گی را به شمارش گیاهان وحشی نبرید!

نماز را در محراب آیه‌های مکرّر گزاردیم.


(۵)
وجدان من جهانی است اما
خوش دارم
آوازهای وحدت انسان را
از یک بلم بخوانم
از روح یک نخل.

 


گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی

 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

 

سرچشمه‌ها
https://newsnetworkraha.blogfa.com
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
www.mimhadgarie.blogfa.com
www.adnan.blogfa.com
www.rasaaneh.com
www.jamaran.news
www.vinesh.ir
و...

 

 

 

زانا کوردستانی
۱۰ شهریور ۰۴ ، ۰۳:۱۳

فارد قربانی

آقای "فارد قربانی"، شاعر مشهدی، دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی مهندسی مکانیک است.

 

 

فارد قربانی
 

آقای "فارد قربانی"، شاعر مشهدی، دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی مهندسی مکانیک است، و از سال ۱۳۸۳ خورشیدی، با ورود به دانشگاه فنی شیراز به شعر و ادبیات علاقه‌مند شد و اکنون عضو فعال بسیاری از انجمن‌های شعر است.
وی در هجدهمین دوره‌ی جایزه‌ی کتاب سال شعر «خبرنگاران» رتبه دوم بخش ویژه شاعران بدون کتاب را دریافت کرد.
کتاب "چشم‌های درشت سفید"، مجموعه شعری است، از آقای قربانی، با چهل و سه قطعه شعر آزاد (به روایتی پنجاه قطعه شعر آزاد) و پنج قطعه شعر موزون، در صد و چهارده صفحه و در پنج بخش به نام‌های سیّاره‌ی من، موشکاف، برای یکدیگر، خودخواری و پرندگی، که توسط نشر فصل پنجم به چاپ رسیده است.

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

◇ نمونه‌ی شعر:
(۱)
این رسمش نبود
که تو تکّه تکّه از تنم تمام مرا جدا کنی
بی آنکه هنگام رفتن
برای بار آخر
قبل از دل بریدن
شراب نگاهش را
به تشنگی ام ببخشی
این رسمش نبود ای روزگار
 

(۲)
پشیمانی
واژه‌ای است که هر روز مرا دار می‌زند
در عجبم تو چگونه زندهـای
من شیشه بودم و
تو سنگ...

(۳)
و امروز هم
مانند تمام روزهایی که مُردند و...
و به دنیا خواهند آمد،
من به تو؛
نه به خودم می‌خندم
که چگونه یک نگاه
بی‌آنکه خودش بوئی ببرد
طوفان شد و
دنیایی را ویرانه کرد...

آه لعنت به چشمانی
که مرا با خودم بیگانه کرد...

(۴)
آه از دستِ تو ای دل
صد نگفتم که سراب است...
با لبی تشنه مرا آن‌قدر بردی
تا که مُردم...

(۵)
هرچه کردم که فراموش کنم؛
نه نشد!!!
آرزویی که دلم بهر رسیدن دارد
عشق در چشم تو یک میوه‌یِ کال است
که دندان شکن است
وای بر دل که ز دست تو چنین خواهشِ چیدن دارد
قِصِّه‌یِ تو به خدا غُصِّه‌یِ خورشید و زمین،
ماهِ من است
آه ای دل تو چه کردی که رگم میلِ بُریدن دارد...

(۶)
باران چشم من
در پس آفتاب لبخنده تو
رنگین‌کمانی خواهد ساخت
به زیبایی آمدنت
کجایی نازنین
که خانه را آب برد...

(۷)
تو چه دیدی که شکستی دل شیدای مرا
دیده را بستی و
کُشتی همه فردای مرا
من به خورشید وجودت شده بودم دلگرم
آه رفتی،
زده سرما همه شب‌های مرا

 
(۸)
بی‌تابم برای خواب
خسته‌تر از روزهایی که ذهنم درگیر کشف کار بود
در این شهر شلوغ
در این سکوت سرسام‌آور
در این بعد از گذشتن از حقّی که بوی نان و غرور می‌داد
دلخوشی‌ام تماشای شعر نگاهت
تنها دلخوشی‌ام این بود
تو چرا رفتی نازنین
تو چرا...

شاید اشتباه بودَنِ بودنم را تو هم فهمیدی
شاید...
بی‌تابم برای خواب...

 
(۹)
خاموش شو
خاموش کن
خاموش باش
این نهایت من است بعد از تو
وقتی که یادت آتش می‌زند
روح بی‌خواب و چشمان بسته‌ام را
و من دستور می‌دهم
به تازیانه‌های سوزناک
مانند شاهی که در قلمروش...
شاه...؟؟؟
قلمرو...؟؟؟
چه می‌گویم...
و من خواهش می‌کنم
مانند رعیتی که گُر گرفته
برای لحظه‌ای خواب
و شاید قطره‌ای آب...

(۱۰)
نم نمِ باران، دمِ صبح
حال غمناکِ شقایق
فکر فردا چشم خسته
دردِ قلبِ مردِ عاشق

بوسه بر لب‌های سیگار
پشتِ هم تا مرگِ فردا
دردِ بودن در نبودن
کوچه‌های سرد و تنها

راست می‌گفتی نباید
دل به تو، می‌بست این دل
تو حقیقت بودی امّا
من همانم، مردِ جاهل

منتظر هستم هنوزم
روزها را مثل هر شب
تا نزولِ نرخ دارو
تا عبور از، دردِ این تب

عاشقی بر باد دادم
مثلِ برگی که جدا شد
از درختی که وطن بود
ننگِ آن بُت، که خدا شد

قطعِ باران، تیغ خورشید
چشم‌های خیسِ دیروز
آرزوها، یادِ مادر
نه نشد این مرد پیروز

می‌رود امّا نپرسید
هیچکس مقصد کجا بود
زندگی این چرخِ گردون
آی مردم، با شما بود

نم نمِ حرفی که خشکید
در میانِ خیسی‌یِ خواب
تا کجاها کور دیدن
مرگِ رؤیا روی یک تاب

(۱۱)
[آفتابچرخان]
ای از آفتاب رو وا می‌کنی
مشت پیراهنت را
شکوفه که می‌دهد–سنگ به صدا می‌آید از بهت
غاز می‌کشد استخوان
و از پشت پوست آغوش می‌شوی
انگشت به انگشت که پیش می‌رود
اصالت انسان از سربالایی‌ات
اوّل،
      نفس می‌گیرد
فراخ،
      نفس می‌گیرد
تنگ،
      نفس می‌گیرد
شرم–حجاب می‌شورد
تا خان، فریاد باشد یافتم! یافتم!
اینجاست سرزمین عجایب
                                بعد
دست پل را می‌گیری
آنجا که سُرنج در انتظار اصابت است می‌خندد دره–لمس می‌شوی
و ناقوس‌ها که دنگ دنگ
کاری از دستشان نمی‌آید
برای عقل خورشید گرفته
                           و بعد
رجزخوانی اصرار
در کمین سِرّ لب‌ها و به خاک کشیدن دندان
وقتی اسب پیشکشی‌ات گوش شیهه را کر کرده
و راز سینه‌ات را محبوس
و کشف معجزه
در هزار توی زندگی پس از زندگی
زندگی پس از زندگی…!
آه ای آفتابگردان!
از کدام قبیله‌ای؟
که زبانم را تنها تو بزرگ می‌کنی
                            سرم را رام
گل که می‌دهی
شکلات در دهانم آب می‌شود
و آخرین بوسه را
قبل از این
     سیگار لعنتی می‌خواهم.

(۱۲)
انتخاب شدی،
در تاغاری آب طرفت پیش می‌کشند
تا با دشتی لم‌یزرع که روزگاری سبز بود
وداع کنی،
به زمینت کوبیدند
پا را از زانو می‌فشارند بر سینه‌
فشرده می‌شود قلبت
فراموش نمی‌کنی
همانطور که سرت بالا بلندست
سوی آسمان
تا گرمی گلو پیدا باشد
اهل قبیله را

-: باید کامل جدا نکنی
خون باید خروج کند
از شاهرگ‌هایم باید با آن چاقوی تندی
که به دندان گرفته‌ بودی باید
به یادت بیاندازی مسلمانی
می‌دانم خیر است
سرم را از تنم  کامل جدا کن

بعد
ورم می‌کنی از هوا
پوستت را آرام پهن می‌کنند در سرما
گوشه‌ای در جوار آفتاب
اما هنوز چشم‌هایت می‌بیند
دو نیم شده‌ای
جگرت را می‌خورند خام
نمک می‌زنم تا نگندت دهانم
که حرف بزند از ستون فقرات
این سازه‌ی محکم
که نگهم داشته هنوز ایستاده در کشتارگاه
به محاکمه
برای رفتن به کجا؟!

گرسنه‌ای؟!
آتش را لج کن به جان زغال
سرخ شد؟!
از استخوان راسته را می‌بُری از گوشت
ترد است؟!
به خشکی برگی زرد و افتاده از درخت
نرم‌
کباب می‌شود، می‌چکد از تو چکه‌ چکه رنج
می‌ریزد از من زجر
از روزگارم
می‌دانی!
ما یک نفر هستیم
تو انسانی یا من حیوان
اینجا
در جهنم
در سورچرانی‌ای بزرگ.

(۱۳)
[شده‌گی]
می‌ارزد؟!
به سوگ، صورت سرمه را پاک کنی
از اشک
و نقشه‌ی خدایان را بر آب
و رد مخملین انگشت‌ها
تفاخر کند بر شلاق
که از لوچه‌ی چاک زخمت
                       می‌چکد
                           چرک
از این لب، چه لعبتی است
که در دهان مور می‌گذارم
و تمام شدن را
صبر کنی
تا باز کنار هم به نیش بنشینیم
به تحمّل!
سیاهه‌ی سیرت را
سرخ
بر گرده بچسبانیم
و بگردانمت در آتش
در میدان قرعه کورمال کورمال
و چشم‌هایت آخ چشم‌هایت
در گعده‌ی هجری‌ها
خوراک سگ شوند که هنوز
کارد به استخوان نرسیده
و می‌خواهی خونت را با دندان‌های آسیاب
به من هبه کنند
بر این پوست لذیذ
که می‌کاشتی بنفشه‌ی شیطان
می‌بینم در حیرت
از عذاب که جانب کدام نفرینم را 
گرفته است عشق،
می‌ارزید؟!
دوزخ اگر تو باشی
و سرمه‌های ریخته را پاک کنی از صورت
می‌ارزد
       زندگی
می‌ارزید.

(۱۴)
چه فرقی دارد کجا مرا ببینی
در خواب یا خیابان
در بهشت یا دارالمجانین
در جنگ یا زندان با سری تراشیده
تو دیگر صورتم را نخواهی دید
حالا که مرگ گوشه‌ی کُتم را گرفته
دست‌هایم را بی‌سیرت کرده
می‌خواهد ترس را به جانم بیندازد
رویای من آبروی ما بود
فکر همه چیز را کرده بودم
که چطور در پنجاه سالگی تو را بخندانم
و در هفتاد و چهار سالگی‌ات پیش از تو بمیرم
راضی باش!
من از راز چشم‌هایم با اهورا گفته‌ام
تا در تماشای هر شب تو
وقتی موهای اوکیکو به کمرش رسید
خودش را به آتش بکشد
فردا از ما تو را خواهد گرفت
از آفتاب که با غروب به خانه برنخواهد گشت
از شب که برهنگی‌ات را دیگر نمی‌بیند
و از نامت آغوشم را
اصلا!
چشم‌های تو چه رنگی است؟
من آنجا که لباس‌هایت را پوشیدی
و اول به صبح سلام دادی
چه کسی را بوسیدم...


 

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی

 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

سرچشمه‌ها
https://newsnetworkraha.blogfa.com
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
https://telegram.me/ghorbani_fared
https://instagram.fared.ghorbani
www.fared-ghorbani.blogfa.com
www.shahraranews.ir
www.cherouu.ir
www.tarna.ir
www.ibna.ir
و...

زانا کوردستانی
۰۹ شهریور ۰۴ ، ۰۹:۳۱

داستان کوتاه هسته

هسته


کارگرهای تاکستان، در عصر یک روز پر مشغله، گوشه‌ای زیر سایه‌سار تاک‌ها، در حال استراحت، بودند.
باغ فضای دل‌انگیز، تاک‌ها توسط پایه‌های سیمانی در هوای معلق بودند و خوشه‌های انگور رسیده از شاخه‌ها در آسمان آویزان بودند و همانند چلچراغی نورانی و رنگارنگ می‌درخشیدند. 
کارگرها هر روز برای عصرانه روی آتشی که با شاخ و برک‌های اضافی هرس شده‌ی تاک‌ها روشن می‌کردند، چای دم می‌کردند و خوراکی تهیه و می‌خوردند.
در آن روز، حسن، که مردی شوخ و شنگ و بذله‌گو بود، و بیشتر از بقیه‌ی کارگرهای باغ کار می‌کرد، چای آتشی دم کرده بود و برای همه در لیوان‌هایشان ریخت.
شاهو، یکی دیگر از کارگرها، بسته‌ای خرما را باز کرد و به همه تعارف کرد.
صابر، یک خرما خورد و هسته‌اش را به همه نشان داد و گفت: بچه‌ها نیگا کنید چه هسته‌های بزرگی داره!
- خرمای عجیبی هم هست!
حسن، هم خرمایی خورد و نگاهی به هسته‌ی خرما انداخت و با خنده گفت: پدرم تاکنون از هسته‌ی هیچ میوه‌ای نگذشته و همه را خورده، الی هلو!
صابر گفت: خطر داره! خوووب نیست که هسته رو بخوری!
حسن ته مانده‌ی لیوان چایش را سر کشید و جواب داد: حتا یک‌بار، به هسته‌ی یک هلو حمله کرد، اما شکست خورد!
همه‌ی کارگرها زدند زیر خنده و قهقهه...


زانا کوردستانی

 

زانا کوردستانی
۰۹ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۳۲

اکبر رشنو

نقد شعری از استاد اکبر رشنو

 

◇ نقد شعری از استاد اکبر رشنو:


بی‌صدا 
از فرط هیاهو
صدا به صدا  که هیچ
به هیچ نمی‌رسد
که نباید برسد
هیچ 
تهیگاهی‌ست بی‌بعد
هرچیز را
در خود
هضم و هدر
و 
دربی سیاهچاله خودش
این خودش هم بی‌خودست
از تنگی قافیه‌ست 
فرو می‌برد
به کجا نمی‌دانم
هنوز
هیچ ما به ازایی‌اش پیدا نیست
تا
در تصور و حتی در خیال مرتسم شود
هیچ
ابهامی بزرگ 
بی‌قاعده و ابعاد
که در گمان و قیاس و وهم ناید
مثل معانی در لفظ
و لغت چقدر حقیر و تنگ‌ست به معنی
و
بقولی 
این تشریف چقدر بلند بر  بی‌اندام  بعضی

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄


این شعر از استاد "اکبر رشنو"، نمونه‌ای درخشان از شعر آوانگارد و حجم‌گرای ایران است، که لایه‌های عمیق فلسفی و زبانی را در خود جای داده است. 
در ادامه، تحلیل جامعی از این شعر در سه بخش ارائه می‌شود: 
تفسیر کامل، 
سبک ادبی، 
و قیاس در سطح ایران و جهان.

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

۱. تفسیر کامل شعر (شرح خط به خط)
این شعر سفری است به مفهوم "هیچ" (Nothingness)، نه به عنوان یک خلأ ساده، بلکه به مثابه یک نیروی فعال، متناقض و تعریف‌ ناپذیر.

● بخش اول: پارادوکس صدا و سکوت

بی‌صدا
از فرط هیاهو
صدا به صدا که هیچ
به هیچ نمی‌رسد
که نباید برسد

شعر با یک تناقض (Paradox) قدرتمند آغاز می‌شود: "سکوت" حاصل "هیاهوی بیش از حد" است. این سکوت، سکوت آرامش‌بخش نیست؛ بلکه سکوتِ ناشی از اشباع، از کثرت بی‌معنی صداهاست. 

در دنیای مدرن که مملو از اطلاعات، پیام‌ها و صداهای گوناگون است، ارتباط واقعی از بین رفته است. "صدا به صدا نمی‌رسد"، یعنی کلام‌ها و پیام‌ها به یکدیگر متصل نمی‌شوند و در نهایت به "هیچ" می‌رسند. 

جمله "که نباید برسد" یک لایه جبری و فلسفی به آن اضافه می‌کند؛ گویی این شکست در ارتباط، یک تقدیر یا یک ویژگی ذاتی این دوران است.


● بخش دوم: تعریف "هیچ" به مثابه یک سیاه‌چاله

هیچ
تهیگاهی‌ست بی‌بعد
هر چیز را
در خود
هضم و هدر
و
دربی سیاهچاله خودش
این خودش هم بی‌خودست
از تنگی قافیه‌ست
فرو می‌برد

شاعر اکنون به سراغ تعریف "هیچ" می‌رود. 
"هیچ" یک فضای خالی ساده نیست، بلکه یک "تهیگاه بی‌بعد" است؛ یک حفره وجودی که بُعد و اندازه ندارد. 

این "هیچ" یک نیروی فعال و بلعنده است: هر چیزی را "هضم و هدر" می‌دهد، درست مانند یک سیاه‌چاله (Black hole). 

این استعاره علمی بسیار کلیدی است؛ سیاه‌چاله جرمی است با چگالی بی‌نهایت که حتی نور را به درون خود می‌کشد و از آن هیچ‌چیز باز نمی‌گردد.

سپس شاعر با یک حرکت فرامتنی (Meta-textual) به خود شعر اشاره می‌کند: "این خودش هم بی‌خودست / از تنگی قافیه‌ست". این دو خط بسیار هوشمندانه است:

* معنای اول (فلسفی): حتی خودِ این "هیچ" هم بی‌معنا و بی‌خود است.

* معنای دوم (ادبی): شاعر به محدودیت‌های زبان و شعر اشاره می‌کند. کلمه "بی‌خودست" انگار برای جور شدن با قافیه‌ای نانوشته یا از سر ناچاری آمده ("از تنگی قافیه‌ست")، اما در واقع این خود یک بازی زبانی است تا نشان دهد زبان برای توصیف "هیچ" چقدر ناتوان و "تنگ" است.
این سیاه‌چاله همه چیز را "فرو می‌برد".


● بخش سوم: ناشناختگی و غیرقابل تصور بودن "هیچ"

به کجا نمی‌دانم
هنوز
هیچ ما به ازایی‌اش پیدا نیست
تا
در تصور و حتی در خیال مرتسم شود

مقصد این فرو رفتن نامعلوم است ("به کجا نمی‌دانم"). "هیچ" مفهومی است که هیچ معادل، مثال یا نظیری (ما به ازا) در دنیای ما ندارد. به همین دلیل، نه می‌توان آن را "تصور" کرد و نه در "خیال" به تصویر کشید. "هیچ" خارج از دایره شناخت و بازنمایی انسانی قرار دارد.


● بخش چهارم: بحران زبان و معنا

هیچ
ابهامی بزرگ
بی‌قاعده و ابعاد
که در گمان و قیاس و وهم ناید
مثل معانی در لفظ
و لغت چقدر حقیر و تنگ‌ست به معنی
و
بقولی
این تشریف چقدر بلند بر بی‌اندام بعضی

در بخش پایانی، شاعر به اوج بحران معرفت‌شناختی و زبانی می‌رسد. "هیچ" یک "ابهام بزرگ" است که با هیچ منطق، مقایسه یا توهمی قابل درک نیست. سپس، درخشان‌ترین تشبیه شعر را به کار می‌برد: این نارسایی، دقیقاً "مثل معانی در لفظ" است. یعنی همان‌طور که کلمات (الفاظ) هرگز نمی‌توانند تمامیت یک معنای عمیق را در بر بگیرند و همیشه نسبت به آن "حقیر و تنگ" هستند، تمام ابزارهای ذهنی ما نیز در برابر مفهوم "هیچ" حقیر و ناتوان‌اند.

دو خط آخر، که با عبارت "بقولی" نقل می‌شود، این ایده را به کمال می‌رساند. "این تشریف چقدر بلند بر بی اندام بعضی" ضرب‌المثلی است که می‌گوید جامه‌ای فاخر و بلند بر تن کسی که اندام مناسبی ندارد، زار می‌زند. در اینجا، "تشریف" (جامه فاخر) همان "زبان و کلمات" است و "بی اندام" همان مفهوم "هیچ" است که شکل و فرمی ندارد. تلاش برای پوشاندن این مفهوم بی‌شکل با کلمات، تلاشی ناموفق و مضحک است.

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

۲. سبک ادبی:

این شعر به وضوح در چارچوب شعر آوانگارد (Avant-garde) ایران قرار می‌گیرد و به طور مشخص، وام‌دار و ادامه‌دهنده جریان شعر حجم (Volumetric Poetry) است.

* شعر حجم (حجم‌گرایی):
   * بنیان‌گذار: یدالله رؤیایی و شاعران بیانیه "شعر حجم" (اسپاسمانتالیسم).
   * اصول: شعر حجم به دنبال عبور از نگاه خطی و تک‌بعدی شعر نیمایی و شعر سپید بود. هدف آن، خلق یک "حجم" یا "فضا" در ذهن خواننده است، نه صرفاً روایت یا توصیف. این شعر به جای تکیه بر زمان، بر "فضا" و ایجاد ابعاد مختلف معنایی تمرکز دارد.
   * ویژگی‌های حجم‌گرایی در این شعر:
   * انتزاع و مفهوم‌گرایی: مرکزیت شعر یک مفهوم کاملاً انتزاعی ("هیچ") است.

* تصویرسازی فضایی: استفاده از استعاره "سیاه‌چاله" یک تصویر صرف نیست، بلکه یک "حجم" مفهومی می‌سازد؛ فضایی بی‌بعد که همه چیز را می‌بلعد.
     * شکستن نحو و زبان متعارف: جملات کوتاه، بریده و چینش کلمات روی صفحه به گونه‌ای است که ریتم معمول را می‌شکند و توجه را به خود کلمات جلب می‌کند.
     * زبان به مثابه سوژه: شعر فقط از زبان استفاده نمی‌کند، بلکه خود "زبان" و ناتوانی آن را به موضوع اصلی تبدیل کرده است ("لغت چقدر حقیر و تنگست به معنی"). این یکی از مشخصه‌های اصلی شعر حجم است.
     * ابهام سازنده: شعر معنای قطعی و نهایی خود را به سادگی تسلیم نمی‌کند و خواننده را وادار به مشارکت در ساختن معنا می‌کند.
* شعر آوانگارد: این شعر تمام ویژگی‌های یک اثر آوانگارد را دارد: تجربه‌گرایی، شکستن ساختارهای سنتی، به چالش کشیدن درک مخاطب، و تمرکز بر فرم و زبان به اندازه محتوا (یا حتی بیشتر).

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

۳. قیاس در سطح ایران و جهان:

الف) قیاس در ادبیات ایران:
* در برابر شعر سنتی (کلاسیک): این شعر در نقطه مقابل شعر کلاسیک فارسی (غزل، قصیده) قرار دارد که بر وزن عروضی، قافیه، زیبایی‌شناسی تغزلی و مضامین مشخص استوار است. شعر رشنو ضد تغزل، ضد روایت و ضد موسیقی کلامی متعارف است.
* در برابر شعر نو (نیمایی): نیما یوشیج ساختار شعر کلاسیک را شکست اما همچنان به وزن (هرچند با طول مصراع‌های نامساوی) و یک منطق روایی و تصویری کلی پایبند بود. شعر حجم و این قطعه از رشنو، گامی بسیار رادیکال‌تر در جهت شکستن تمام ساختارها، از جمله وزن و روایت منسجم، برداشته‌اند.
* در نسبت با موج نو و شعر دیگر: این شعر بیشترین نزدیکی را به جریان "شعر دیگر" و شاعرانی چون یدالله رؤیایی، احمدرضا احمدی و بیژن الهی دارد. این جریان‌ها به دنبال استقلال کامل شعر از تعهدات اجتماعی-سیاسی (که در شعر دهه ۴۰ و ۵۰ رایج بود) و تمرکز بر خود زبان و هستی‌شناسی شعر بودند. این شعر دقیقاً در همین راستا حرکت می‌کند.

ب) قیاس در ادبیات و فلسفه جهان:
این شعر به طرز شگفت‌انگیزی با چندین جریان فکری و ادبی غرب هم‌خوانی و قرابت دارد:
* اگزیستانسیالیسم (Existentialism): مفهوم محوری "هیچ" یا "نیستی" (Nothingness) یکی از پایه‌های فلسفه اگزیستانسیالیستی، به ویژه در آثار ژان پل سارتر است. سارتر در کتاب "هستی و نیستی" بیان می‌کند که آگاهی انسان خود یک "نیستی" است که در برابر "هستی" جهان قرار می‌گیرد. شعر رشنو کاوشی شاعرانه در همین مفهوم "نیستی" است که قابل تعریف نیست اما حضورش حس می‌شود.
* ابزوردیسم (Absurdism): بحران ارتباطات ("صدا به صدا ... به هیچ نمی‌رسد") و پوچی حاصل از آن، یادآور تئاتر ابزورد و نویسندگانی چون ساموئل بکت است. در آثار بکت، شخصیت‌ها در دنیایی بی‌معنا با زبانی که کارکرد خود را از دست داده، دست و پا می‌زنند. سکوت ناشی از هیاهوی این شعر، کاملاً ابزورد است.
* پست‌مدرنیسم و ساختارشکنی (Postmodernism & Deconstruction): تمرکز وسواس‌گونه شعر بر ناتوانی زبان در بیان حقیقت و فاصله میان "لفظ" و "معنا"، مستقیماً با نظریات فیلسوفانی چون ژاک دریدا پیوند می‌خورد. دریدا معتقد بود که زبان یک سیستم بسته است و کلمات تنها به کلمات دیگر ارجاع می‌دهند و هرگز به یک معنای نهایی و پایدار نمی‌رسند. بیت "لغت چقدر حقیر و تنگست به معنی" مانیفست شاعرانه این دیدگاه ساختارشکنانه است.
* مدرنیسم: حس از خودبیگانگی، فروپاشی ارتباطات و تکه‌تکه شدن واقعیت، از مضامین اصلی ادبیات مدرنیستی (مثلاً در شعر تی. اس. الیوت) است. این شعر نیز بازتابی از همین بحران انسان مدرن است که در هیاهوی اطلاعات و صداها، تنها و "بی‌صدا" مانده است.

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

■ جمع‌بندی نهایی:
شعر "بی‌صدا" از "اکبر رشنو"، یک اثر چندلایه، عمیقاً فلسفی و به لحاظ سبکی، نمونه‌ای برجسته از شعر آوانگارد ایران است. این شعر با تمرکز بر مفهوم "هیچ"، نه تنها به بحران وجودی انسان معاصر می‌پردازد، بلکه با هوشمندی، خود "زبان" را به عنوان ابزار بیان این بحران، به نقد می‌کشد و ناتوانی آن را آشکار می‌سازد.

این اثر به خوبی در کنار نمونه‌های برجسته شعر حجم ایران و همچنین در گفت‌وگو با جریان‌های مهم فکری و ادبی جهان مانند اگزیستانسیالیسم و پست‌مدرنیسم قرار می‌گیرد.

 


◇ منتقد: ؟

زانا کوردستانی
۰۹ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۲۸

آرش اله وردی

آقای "آرش اله‌وردی"، شاعر ایرانی، زاده‌ی سال ۱۳۶۲ خورشیدی، است.

 

آرش اله‌وردی

آقای "آرش اله‌وردی"، شاعر ایرانی، زاده‌ی سال ۱۳۶۲ خورشیدی، است.
تاکنون از او چند مجموعه شعر منتشر شده است، از جمله: 
- خدای مهربان باقی‌ست
- تسخیر
- کتابِ خون
و...

 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

 

◇ نمونه‌ی شعر:
(۱)
[الیوت برایم بابا شده است باور می کنید؟]
من باید شلوار پشمی‌ام را پاکنم در ساحل قدم بزنم
پریا دارند شعر می‌خوانند
پس چرا برای من نمی‌خوانند؟
ساحل است
باد می‌آید و آب‌های سیاه و سفید را قاطی می‌کند
پریا از روی موج‌ها می‌آیند
و گیسوان آب‌های سفید را شانه می‌کنند
ما در اتاق خواب‌های مبهم دریا
در بغل پریان ملوس تاجدار جلبک‌های سرخ و قهوه‌ای دریایی
خوابیده‌ایم
تا روزی آدم‌ها برای کاری صدایمان بزنند
ولی دیر است
ما دیگر غرق شده‌ایم.

(۲)
[کشتی رباخواران]
دلم به هیچ چیز نمی‌رود
دلم به هیچ چیز نمی‌رود
خراش می‌دهم
آیا راهی جز ویرانی نیست؟
خراش بی صدا
سفره را پهن می‌کنند
هیس، ساکت
غذا حاضر است
سکوت این گورستان آیا معنایی ندارد؟
سکوت
فرو می‌رود
ماه بزرگ فرو می‌رود
لطفا با لبخند وارد شوید

غمگین
بی پول
وارفته

من اما
صبر ندارم
لکن
خداوند چیزی را فراموش نخواهد کرد
اگر چه تو را
اگر چه
اگر چه مرا آب با خود برده است
اگر چه مرا باد
مرگ بر من باد
من
من چگونه هنوز سالمم؟
هنوز
هنوز بدنم را به باد می‌دهم
هنوز بدنم وا نمی‌رود
پایم را بلند می‌کنم
بلندا
بلندای ابدی
دریای امید
دریای انتقام
به پاخیز دریا!
تب نمی‌کنم
بیمار نمی‌شوم
همه چیز سر جای خودش است
پس مرگ بر آزمون الهی
مرگ بر ابتدای خیابان زیبا
مرگ بر میدان قبا
با این‌همه
پس پوست من  
چرا کباب نمی‌شود؟
خداوندا من صبر ندارم!
مرگ بر آتشی که خاموش می‌شود
مرگ بر طوفانی که آرام می‌گیرد
مرگ بر هرگونه صدا
مرگ بر پیرسگِ وطنیِِ امیدوارِِ املاکی
که هنوز
که هنوز شق می‌کند.
مرگ بر پزشکهای وطنی
دکترها
مدیرهای وطنی
هرگونه
هنوز
تا بلندای ابدی
مرگ بر بخش دولتی بر بخش خصوصی
به کجا پناه برم؟
به زمین؟!
به آسمان؟!
آنها همه جا هستند
آنها همه جا را زیر نظر دارند
آرام بگیر
آرام
بچه‌ی بی صدا!

من
اما
امیدوارم
پس به نام من برقص رفیق!
به نام من بمیر!
دلم به هیچ چیز نمی‌رود
در نوار مغز، پاسخی نیست
امیدی نیست
در مغز پاسخی نیست
پاسخی نیست
بخواب
بخواب تا فرط بچگی
مراقب باشید
لطفاً اینجا کودکانتان استفراغ نکنند
گشنه‌ام
گشنه‌ام
گشنه‌ام.

(۳)
[دق مرگ]
در آن سو
سایه‌ای شیطان
دارد با ابری سفید 
ور می‌رود.

دمِ غروب
ابر می‌پاشد وُ سایه‌ی شیطان  
می‌میرد.

در این سو
دکتر غلامحسین ساعدی
نشسته کنارم وُ تا شام
مشروب می‌خورد.

دکتر!
از صبح 
دیدم خراش بدی برداشته‌ام
اما هنوز
هیچ خونی نریخته انگار!

پس باید به گلوم
چسبِ زخمی.

امشب با هم نشسته‌ایم وُ
از ماهواره اخبار می‌بینیم
اخبار که تمام شود
خاموش می‌کنیم وُ
هر یک
به سوی خانه‌ی خویش می‌رویم.

(۴)
[خشکی]
بسم‌الله!
بلند شو 
بیا برویم بیرون
بیرون شاید خبری باشد
دق کرده‌ای
شاید آفتابی 
پرنده‌ای
فرشته‌ای شاید
کمی بریزد به کله‌های ما
شاید سیر بخندیم
شاید کسی کادویی بیاورد بیرون
بوسه‌ای کند
بازی کنیم
گلی بزنیم
گلی بخوریم
شاید کسی به صورتمان آبی بپاشد
خیس مان کند
تفی 
چیزی 
و باز بخندیم
کاری کنیم. 
کاری کنیم.

-تقریباً 
شما همه یک شرمید
یک شرمِ کم آب

بی کلام
معصوم وُ بی‌زبان.
یک شرم امیدوار
پیر
بی‌خبر
فراخ وُ رستگار.

(۵)
سقف خانه‌ی استیجاری ما
کم کم دارد آوار می‌شود
هنوز نشده
ولی می‌شود
بالاخره
می‌شود
دیوارها، درزها، پنجره‌ها همه پوست پوست شده‌اند
ما خودمان هیچ،
کمتر در خانه می‌مانیم
کمتر در خانه راه می‌رویم
و کمتر در خانه حرف می‌زنیم
کسی را اما
فامیل، دوست، آشنائی را اما
دیگر نمی‌شود حتی به خانه دعوت کرد
زیرا که ممکن است
وقتِ خوشِ مهمانی
ناخواسته اتفاقی بیافتد
بارانِ آتشی، لعنتی، زهری، زلزله‌ای، چیزی مثلا
وَ بریزد روی سرِ بی سر وُ سامانِ آن خانمها، آقایان
و ناگاه
شادی بزرگ‌ِمان
شادی بزرگ‌ِمان
آوار و خراب شود
آتش بگیرد
خاکستر شود
و دیگر
هیچ نماند از ما
به یادگار!

پاییز است دیگر، پادشاه فصل‌ها
چه می‌شود کرد؟


 

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی

 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄
 

سرچشمه‌ها
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
https://www.iranketab.ir/profile/24696
https://arashallahverdi.blogfa.com
https://vaznedonya.ir/Users/142
@Adabiyat_Moaser_IRAN
و...

زانا کوردستانی
۰۸ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۲۸

حسن کامشاد

زنده‌یاد "حسن کامشاد" با نام اصلی "سید حسن میرمحمد صادقی"، مترجم و پژوهشگر ادبیات فارسی، زاده‌ی ۴ تیر ماه ۱۳۰۴ خورشیدی، در محله‌ی گود لرهای اصفهان بود.

 

حسن کامشاد


زنده‌یاد "حسن کامشاد" با نام اصلی "سید حسن میرمحمد صادقی"، مترجم و پژوهشگر ادبیات فارسی، زاده‌ی ۴ تیر ماه ۱۳۰۴ خورشیدی، در محله‌ی گود لرهای اصفهان بود.
پدرش "میرزا سیدعلی آقا"، تاجر پوست و روده بود.
وی تا سطح دیپلم در اصفهان تحصیل کرد. وارد دانشکده حقوق شد. 
"حسن میرمحمدصادقی" در سال ۱۳۲۴ خورشیدی، همراه با "شاهرخ مسکوب"، وارد دانشکده‌ی حقوق دانشگاه تهران شد. در همان سال نخست نام‌خانوادگی خود را با درخواستی به اداره‌ی ثبت‌احوال اصفهان به کامشاد تغییر داد.
پس از فراغت از تحصیل به استخدام شرکت نفت درآمد، و از مسئولان ارشد شرکت ملی نفت ایران شد. 
مهم‌ترین ترجمه‌ی ایشان، کتاب " تاریخ چیست" اثر "ادوارد هالت کار" و مهم‌ترین اثر تألیفی او  کتاب "پایه‌گذاران نثر جدید فارسی" است.
وی پیش از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ خورشیدی، وارد دانشگاه کمبریج شد و در آنجا ضمن تدریس، تحصیل کرد و درجه دکترا گرفت. در بازگشت به ایران بار دیگر به استخدام شرکت نفت در آمد و تا پس از انقلاب، کارمند عالی رتبه شرکت نفت ماند. سپس دچار بازنشستگی زودرس شد و در همان زمان بعد از دیداری اتفاقی با "صادق چوبک"، به سمت ترجمه سوق داده شد. 
ایشان معتقد بود: «مترجم تا نویسنده نباشد، نمی‌تواند مترجم باشد.»
"ابراهیم گلستان" و "صادق چوبک" هر یک در مرحله‌ای از زندگی، بر سرنوشت "حسن کامشاد"، تأثیر گذاشتند، اما براساس گفته‌های خودش، تأثیر "شاهرخ مسکوب"، بر او از هر کس دیگر بیشتر بوده است، چنانکه زمانی در این مورد گفته بود: «هنوز وقتی می‌نویسم حس می‌کنم شاهرخ بالای سر من ایستاده و ناظر کارهای من است.»
وی در خرداد ۱۳۴۰ خورشیدی، با خانم "ناهید امامی" ازدواج کرد. "ناهید" دختر "حیدرعلی امامی" تاجر چای و از بازرگانان سرشناس اصفهان بود و چند دوره نیز نماینده‌ی اصفهان در مجلس شورای ملی شد. ناهید از دوازده‌سالگی برای تحصیل به مدارس شبانه‌روزی در انگلستان فرستاده شده بود. حاصل این ازدواج دو پسر به نام‌های "امید" (زاده‌ی ۱۳۴۱ در کمبریج) و "مرید" (زاده‌ی ۱۳۴۲ در لس‌آنجلس) شد.


─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─


◇ کتاب‌شناسی:
● تألیف:
- پایه‌گذاران نثر جدید فارسی (تألیف به دو زبان انگلیسی و فارسی)، چاپ متن اصلی: لندن، انتشارات دانشگاه کمبریج، ۱۹۶۶؛ چاپ متن فارسی، تهران: نشر نی‏، ۱۳۸۴.
- مترجمان، خائنان: مته به خشخاش چند کتاب، نشر نی‏‫، ۱۳۸۶.
- حدیث نفس (زندگینامه)، (ج. ۱، ۱۳۸۸؛ ج. ۲، ۱۳۹۲)؛ ۲ جلد در یک مجلد، نشر نی، ‬‬۱۳۹۵.

● ترجمه:
- ت‍اری‍خ چ‍ی‍س‍ت؟، ادوارد هالت کار، انتشارات خوارزمی‏‫، ×۱۳۵.
- ‫۸۰۰۰۰۰۰۰۰ م‍ردم چ‍ی‍ن‌‬، راس ت‍ری‍ل، انتشارات خوارزمی‏‫، ۱۳۵۲.
- ت‍ام پ‍ی‍ن، هاوارد فاست، انتشارات خوارزمی‏‫، ۱۳۵۳.
- ام‍پ‍راتور، ریشارد کاپوشینسکی، س‍ازم‍ان ان‍ت‍ش‍ارات و آم‍وزش ان‍ق‍لاب اس‍لام‍ی، ۱۳۶۶؛ انتشارات ماهی‏‫، ۱۳۹۳.
- آخرین امپراتور، ادوارد ب‍ر، س‍ازم‍ان ان‍ت‍ش‍ارات و آم‍وزش ان‍ق‍لاب اس‍لام‍ی، ۱۳۶۸؛ انتشارات فرهنگ جاوید، ۱۳۹۳.
- اس‍ت‍ف‍اده و س‍وءاس‍ت‍ف‍اده از ت‍اری‍خ، پیتر خیل، انتشارات علمی و فرهنگی‏‫، ۱۳۷۲؛ انتشارات فرهنگ جاوید، ۱۳۹۳.
- دانیل دفو‫، ج‍ی‍م‍ز س‍اذرل‍ن‍د، ن‍ش‍ر ن‍ش‍ان‍ه: دف‍ت‍ر وی‍راس‍ت‍ه، ۱۳۷۲.
- توماس پین، م‍ای‍ک‍ل ت‍رو، ک‍ه‍ک‍ش‍ان، ۱۳۷۳.
- یاکوب بورکهارت، ج‍ان ل‍وک‍اچ، ک‍ه‍ک‍ش‍ان، دف‍ت‍ر وی‍راس‍ت‍ه، ۱۳۷۳؛ نشر م‍اه‍ی، ۱۳۸۴.
- توکویل، ل‍ری س‍ی‍دن‍ت‍اپ، طرح نو‫، ۱۳۷۴؛ اندیشه توکویل، انتشارات فرهنگ جاوید، ۱۳۹۵.
- عیسی، ه‍ام‍ف‍ری ک‍ارپ‍ن‍ت‍ر، طرح نو‫، ۱۳۷۵؛ اندیشه عیسی، انتشارات فرهنگ جاوید، ۱۳۹۶.
- تاریخ بی‌خردی: از ت‍روی‍ا ت‍ا وی‍ت‍ن‍ام‌، باربارا تاکمن، ن‍ش‍ر و پ‍ژوه‍ش ف‍رزان روز‏‫، ۱۳۷۵؛ نشر کارنامه‏، ۱۳۸۸.
- مورخ و تاریخ، آرنولد توین‌بی، انتشارات خوارزمی‬‏، ‏‫‏۱۳۷۵.
- دنیای سوفی: داس‍ت‍ان‍ی درب‍اره ت‍اری‍خ ف‍ل‍س‍ف‍ه‌، یوستین گردر، انتشارات نیلوفر، ۱۳۷۵.
- ش‍ب‍ح خ‍ان‍م وی‍ل‌، دانیل دفو، ت‍ج‍رب‍ه، ۱۳۷۶.
- دری‍ای ای‍م‍ان، دان کیوپت، طرح نو، ۱۳۷۶؛ انتشارات فرهنگ جاوید، ۱۳۹۶.
- م‍ردی ک‍ه ه‍ف‍ت‍اد س‍ال دن‍ی‍ا را ف‍ری‍ب داد: پ‍رون‍ده زن‍دگ‍ان‍ی پ‍ن‍ه‍ان‍ی آرم‍ان‍د ه‍ام‍ر، ادوارد ج‍ی اپ‍س‍ت‍ای‍ن، انتشارات نیلوفر، ۱۳۷۷.
- روح داروث‍ی دی‍ن‍گ‍ل‍ی‌، دانیل دفو‫، ت‍ج‍رب‍ه‏‫، ۱۳۷۷.
- ای‍ران: ب‍رآم‍دن رض‍اخ‍ان، ب‍راف‍ت‍ادن ق‍اج‍ار و پ‍ادش‍اه‍ی پ‍ه‍ل‍وی، سیروس غنی، انتشارات نیلوفر، ۱۳۷۷.
- خ‍اورم‍ی‍ان‍ه: دو ه‍زار س‍ال ت‍اری‍خ از ظه‍ور م‍س‍ی‍ح‍ی‍ت ت‍ا ام‍روز، برنارد لوئیس، نشر ن‍ی‏، ۱۳۸۱.
- ق‍ب‍ل‍ه ع‍ال‍م: ن‍اص‍رال‍دی‍ن‌ش‍اه ق‍اج‍ار و پ‍ادش‍اه‍ی ای‍ران‌، عباس امانت، نشر ک‍ارن‍ام‍ه‏، ۱۳۸۲.
- اس‍ت‍ال‍ی‍ن م‍خ‍وف، خ‍ن‍ده و ب‍ی‍س‍ت م‍ی‍ل‍ی‍ون‌، مارتین ایمیس، نشر ن‍ی‏، ۱۳۸۲.
- در خدمت تخت طاووس: ی‍ادداش‍ت‌ه‍ای روزان‍ه آخ‍ری‍ن س‍ف‍ی‍ر ش‍اه در ل‍ن‍دن‌، پرویز راجی، طرح نو، ۱۳۸۲.
- وی‍ت‍گ‍ن‍ش‍ت‍ای‍ن، پ‍وپ‍ر و م‍اج‍رای س‍ی‍خ ب‍خ‍اری: ده دق‍ی‍ق‍ه ج‍دل م‍ی‍ان دو ف‍ی‍ل‍س‍وف ب‍زرگ‌، دی‍وی‍د ادم‍ون‍دز، ج‍ان آی‍دی‍ن‍و، ن‍ش‍ر ن‍ی‏، ۱۳۸۳.
- سرگذشت ف‍ل‍س‍ف‍ه، برایان مگی، ن‍ش‍ر ن‍ی‏‫، ۱۳۸۶.
- هنر داستان‌نویسی: گزیده‌ای از گفت‌وگو با نویسندگان در پاریس ریویو، گزیده و ترجمه، نشر نی‏‫، ۱۳۸۹.
- یکی دربارهٔ دیگری: برخوردهای تاریخی، کریگ براون، انتشارات نیلوفر، ‏‫۱۳۹۲.
- عادات و آداب روزانه بزرگان: چنین کنند بزرگان، چو کرد باید کار، میسن کاری، انتشارات فرهنگ جاوید‏‫‬‬، ۱۳۹۴.
- درک یک پایان، جولیان بارنز، فرهنگ نشر نو، ۱۳۹۵.
- اتفاق می‌افتد، دیوید هئر؛ روزبهان‏‫، ۱۳۹۶.
- همصحبتی با خیال، گفت‌وگو با واقعیت، مایلز کینگتن، گزیده و ترجمه، انتشارات فرهنگ جاوید‏‫‬‬، ۱۳۹۸.

 

گردآودی و نگارش:
#زانا_کوردستانی

 


┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

 

 

سرچشمه‌ها
https://newsnetworkraha.blogfa.com
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
https://t.me/Adabiyat_Moaser_IRAN
و...

زانا کوردستانی
۰۷ شهریور ۰۴ ، ۰۲:۳۹

حبیب الله عنبری

استاد "حبیب‌الله عنبری" شاعر کرمانشاهی، متخلص به “آینه"، زاده‌ی ۱۹ مهر ۱۳۳۹ خورشیدی (بنا بر گفته‌ی والدینش، زاده‌ی ۴ آبان ۱۳۳۸) در روستای آب‌باریک صحنه است.

 

 

حبیب‌الله عنبری


استاد "حبیب‌الله عنبری" شاعر کرمانشاهی، متخلص به “آینه"، زاده‌ی ۱۹ مهر ۱۳۳۹ خورشیدی (بنا بر گفته‌ی والدینش، زاده‌ی ۴ آبان ۱۳۳۸) در روستای آب‌باریک صحنه است.
روستای من آب‌باریک در هفت کیلومتری شمال غربی صحنه در ادامه‌ی هژیر (هجر) کوه قرار گرفته است، و با گویش لکی گفتگو می‌کنند. 
پدرش از کُردهای کردستان بود و مادرش لکستانی است. 
در سال ۱۳۶۳ به کنگاور کوچ کرد و بعد از چند آزمون در تاریخ ۲۷ دی ماه ۱۳۶۳ به استخدام کانون پرورش فکری درآمد.
نخستین مجموعه‌ی شعرش را به نام "به آینه‌ام خوش آمدی" در سال ۱۳۸۴ به چاپ رسید، که در مدت کوتاهی به چاپ سوم رسید.
کتاب "سنگ‌ها درد را می‌فهمند"، دیگر اثر مکتوب ایشان است که در سال ۱۳۹۲ توسط نشر داستان، در ۱۰۰ صفحه چاپ و منتشر شده است.
همچنین ایشان یک کتاب به زبان کُردی، به نام "ئەوین‌ بە‌کاتی‌ زاگرۆس" (عشق به وقت زاگرس)، که شامل اشعاری به گویش‌های لکی، جافی و هورامی‌ست، منتشر کرده است.
ایشان نزدیک ۲۰ سال است، که مسئول انجمن ادبی همدلان کنگاور است.


─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─


◇ نمونه‌ی شعر لکی:
(۱)
ئه‌ی نه‌نه عە‌نبه‌ر، تو نیشانی درین
ئه‌ژ، هووه‌ر ومانگ وهه‌ساری تۆ پرین
شاعێره‌ل مێمانی ماڵی باوه‌تن
شعێره مه‌ستوره ئه‌ڕانان مه‌خوه‌نین؟

(۲)
یادگارێ هوزێ ته‌رفه تۊنه‌مین
دوسێ گیانی گیانیێ دێرینه‌مین
مِ تونم، تونیش منین، هه‌ر دو یه‌کیم
تو فوتوکوپی شه‌راوین، وینه‌مین

(۳)
دامنت پڕ ئه‌ژ گوڵاوی شرین
ئه‌ی چه‌پا ئێ ده‌ڕێ ماڵێ مِ بڕین؟
ڕێبه‌نانه، باوشت ڤاکه که‌سم
کووانه‌گێ پڕ ئه‌ربڵێزه هه‌رتونین

(۴)
مِ هه‌رجورداره گویجه، رۊت وته‌نیام
ڤه نه‌رمه ڤای په‌ریشانم وچۊچیام
فه‌ڵه‌ک ئوجاخێ به‌رزت هه‌ر بتۊچێ
به‌شی ئی خه‌م، بتۊنت داینه بنما

(۵)
مِ خڕ ئه‌نازکیێ شه‌رمه‌ته بووم
ڤه پیشمه‌رگێ چیه‌مه‌لی گه‌رمه‌ته بووم
هه‌میشه هاینه ڤیرم، کۆڵ که‌سه‌مین
بڵا گه‌ردانی گیانی نه‌رمه‌ته بووم 

(۶)
که ڤیرت ئه‌ژ نومێ چیه‌م لونه دێرێ
مه‌سووزێ ئه‌ی گوڕوو په‌روونه دێرێ
دڵم خه‌ڵپانێ خۊینه جور سیاوه‌خش
سه‌رێ گیست ئه‌رانم شۆنه دێرێ

(۷)
خڕه هووزێ په‌رییه‌ته‌ فره‌تۊنت
ڤه هه‌رلای که بچین دڵ مایه شۊنت
هه‌نات کردم، هه‌نام پاسا نه‌ین دی
چیه‌مه رییم، چیه‌مه ری شۊن ومۊنت

(۸)
شه‌که‌تی ده‌رکه رێ چیه‌مم تونی تۆ
هه‌ناسیێ فره وکه‌مم تونی تۆ
ئه‌را ئه‌خنکه دێره ماینه باوان؟
شه‌راو سه‌ۊزێ نه‌م نه‌مم تونی تۆ

(۹)
مِ یێ ڤه‌ریان هو‌شکۆ جاڕێ چووڵم
که‌لافاوبردیه ئه‌ژ ده‌شت ودووڵم
ڤه نۆمێ ئی هه‌مێ هووزێ به‌نه‌ۊشه
فه‌قت ده‌ردێ تونودام مایژمه کوڵم

(۱۰)
ڤه ده‌ست ئه‌ی زه‌مین وئاسمان کاو
ڤه‌ره نێسکم نمه‌یلێ شو بکه‌م خاو
ئه‌خنکه داخ ئه‌ربانێ دلم نیشت
ڤه حاڵم، کافرێ هه‌رکافره ماو

(۱۱)
مکیسم که‌ په‌ڕوباڵم ته‌رابی!
ڤه ژێر تورگی خه‌مێ تو په‌ڕ په‌ڕابی
ئه چه‌تری گیسه‌ته ڤاکه که ڕووچیام
ڤه نۆومی باوشت جفتی هووه‌ڕابی

(۱۲)
ڤه لاره لنجه ڕی که‌نی کونه‌ی ئاو
بووه پیری منا، دِ تی کراس کاو
کلێ چیه مێ چه‌موبایژین، مه‌زنین
که سوراوی دڵی زحمیم خووه ماو؟

(۱۳)
وِژت ڤتین، که هه‌رئه‌ی ڤیرێ ماهین؟
هه‌نه‌کێت کردیه، یاکه دوورو مین؟
نه‌کی یی ڕووژی بامه؟ هوازمه نیتا!
گری بایژینه توڵ، دڵ ڤه که‌سێ بین؟

(۱۴)
ڤه ئی باخه ئه‌را چه خوو نه‌کردی؟
ئه‌ڕا سه‌ر ڤه‌سەرێ ئاسۆ نه‌کردی؟
بهاره! پۊنه جیک دایه ئه‌ڕا چیت؟
دڵت هه‌مسایه‌یه په‌پو نه‌کردی؟

(۱۵)
یه چه‌ن ساڵه ڤه‌ئی ئاوایه بیته!
کراسێ گوڵ‌گولی ڤه کووره چیته؟
قه‌سه‌م ڤه گیانی باوانی به‌نه‌فشه
که ئاگر ڤه دڵم هه‌رشو تو دیته!؟

(۱۶)
شنه‌فتم چیته ئه‌و ریل کفتنه گۊوره
چه‌مه روارانه هی، کی ڤه‌ختێ سۊوره
دِتی کۊی وکه‌مه‌ر، ویر ڤه دوما که!
له‌چک چاوه رێت، ئه‌و ڕیله دۊوره!

(۱۷)
خڕی باخی لوووت کینی گوڵاوه
ئه‌تێکی، گشت ئوشن که‌شه‌راوه
که‌ڵه‌شێر هاته ده‌نگ و مِ نه‌خه‌فتم
دڵم تـامارزراوی شه که‌راوه

(۱۸)
بڵاچێ ئه‌ژدڵ وگیانم تو هایشتین
ڤه نوم ڤاگیژه چه‌رخانم تو هایشتین
مِ زیخم کرد ئه‌را تووزێ خوه‌شی، هێی
ڤه سینی هه‌م بلاوانم تو هایشتین

(۱۹)
خه‌م ئه‌ی باوانێ دڵ هه‌تین دوواره
په‌ژاره ئه‌ژ یه خه‌م هایشتین دوواره
بچو ده‌س ڤه سه‌رێ ئی لێڤه هێز ده
دڕی ممری! توچه میتین دوواره؟

(۲۰)
چیه مه‌لم پا وه مانگێ ئه‌سرو خۊینه
خه‌مه مووشین؟ برارزامه، شرینه
مه کیشم جاڕ، ئی مه‌ردم بزانن
که شادی ئه‌ژدڵم ریشی که نینه

(۲۱)
بتۊچی چاره نۊس میکانی باوه‌ت
نه‌مینێ خشت وخان نیشانێ باوه‌ت
وجاخت کورو داوڵت بسـووزێ
ڕه‌شه ڤا بێ ڤه بن باوانی باوه‌ت

(۲۲)
که‌سێ ئه‌ی ڤیرما هه‌رلووره مارێ
چنگە‌ر ئه‌ژ ڕیشیێ دڵ شووره مارێ
نمه‌پرسێ که‌سێ هاڵوو چه‌ته‌مێ
ئه‌ڕاکیته ئه‌خنکه مووره مارێ؟

(۲۳)
په‌لامارێ ده‌س ودامان که‌س نیم
فره نیش ئه‌ی ژرێ ئه‌یڤانێ که‌س نیم
ئه‌گه‌رکه‌تم، سه‌واره هێزه مه‌گرم
ده‌سم ئه‌رشون ویاگوچانێ که‌س نیم

(۲۴)
ئه‌خنکه لاره مل وده رده جارم
ده‌می هووره، ده‌مێکیش مووره مارم
هومه هه‌رچه‌رخه‌تان کوو بوو بنیش
خڕی ئه‌ژ دوره‌تان ئه‌یی دۊره مارم

(۲۵)
تودامین، باومین، ئه‌ی نیشته‌مانم
خه‌مێ دۊری تۆ هه‌ر ها سوخانم
کوره! مار بێ‌زووانت یه چه مووشین!
مِ کوردو له‌ک وه ییـڕیشی مه‌زانم.


┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄


◇ نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
[منظومه‌ی فریاد]
ای عشق قدم‌های تو را می‌خواهم                
یک کوچه ز دنیای تو را می‌خواهم
از چشم نشابوری نژادت اینک             
ته مانده‌ی مینای تو را می‌خواهم
خواهم بروم از این جزیره خواهم    
یک برکه ز امضای تو را می‌خواهم
حالا که زمان سکوت ممتد کرد    
آوای اهورای تورا می‌خواهم
دلواپس هنگام عبورم هستم      
آن صاعقه ویزای تو را می‌خواهم
از دست خدایان زمینی فریاد       
هی کاوه‌ی فردای تو را می‌خواهم
با چشم شما به جاده‌ها خواهم زد   
ای عشق فقط پای تو را می‌خواهم
من تشنه‌ترین رود زمینت هستم     
آن ساحل دریای تو را می‌خواهم
ای حضرت مجنون حوالی‌هایم  
شیرینی لیلای تو را می‌خواهم.

(۲)
برایم دلی دست و پا کرده‌اید
مرا از منیت جدا کرده‌اید
شما با عروج پری‌وارتان
سفر از زمین تا خدا کرده‌اید
میان گل و زلف و آغوش یار
چه خوش عاشقی با خدا کرده‌اید
برایم ز آئینه خواندید و باز
به عشقی مرا مبتلا کرده‌اید
و اکنون بهاری از آن عشق را
شفا خانه‌ی چشم‌ها کرده‌اید
دلم را سپردم به آغوشتان
ببینید با ما چه‌ها کرده‌اید
که در معبد سبز باور سحر
برای من و دل دعا کرده‌اید؟

(۳)
در این شب بی‌پایان باتو سخنی دارم 
بشنو که از آیینه من پیرهنی دارم
ای برکه‌ی مهتابی آهوی دلم را ببین
لب تشنه و دل خسته شوق چمنی دارم
ای عشق کجا رفتی؟ مشتاق توام برگرد
کز هجر تو در جانم زخم کهنی دارم
اینجا چون شقایق‌ها سرگشته و آشفته
آغشته به خون امشب بر تن کفنی دارم
چشم تو شرارانگیز، دست مژه‌ات خون‌ریز
مجروح و تب‌آلود از دست تو تنی دارم.

(۴)
تو تصنیف جانی که در سازها
نشستی به تفسیر آوازها
به‌شوق همان لهجه‌ات زنده‌ام
مرا می‌بری تا به پروازها
نجیب از نژاد کهن قوم کورد
سری از تمام سرافرازها
بخوان بار دیگر برایم ز گات
و از یشت و یسنا و اعجازها
برایت اهورا که هورا کشید
چو واقف شدی از همه رازها
ز گفتار و کردار و پندار نیک
جهان پر شد از ناز اعجازها.

(۵)
ز نسل سال‌های سکته کرده‌ام
فراری از زمانە، همچون برده‌ام
به کیف خاطرات من نگاه کن؟
غم تو بود آنچه بهره برده‌ام
غمم نهان و لب به خنده باز
چو دردهای تلخ پشت پرده‌ام
کبوتر درون من به خون نشست
ز بام غیر، گندمی نخورده‌ام
ز من چه شکوه می‌کنی پرنده‌ام
که دل چرا به آن کمان سپرده‌ام
هنوز گندمی جوانه دارم، آه
که داس چرخ می‌خورد به گُرده‌ام.

(۶)
اگر چه در نگاه تو به انتها رسیده‌ام
ولی برای عاشقی به ابتدا رسیده‌ام
خیال کرده‌ای که من در این دیار عاشقی
به پشت قرنی از سکوت و انزوا رسیده‌ام؟
چرا نصیب بال من همیشه قیچی و قفس؟
خدای یاس‌ها چرا به این بلا رسیده‌ام؟
به بیستون عاشقی، شبی مرا به خوان خود
که من به لحظه لحظه‌ی بیا بیا رسیده‌ام
اگر که حس بودنم دوباره غرق آبی است
قبول کن از آشنا به آشنا رسیده‌ام
اگر شبی به جاده‌ها زدم برای دیدنت
به شهر چشم عاشقت مگو چرا رسیده‌ام!.

(۷)
خوشگل‌تر از فرشته با آن دو چشم معصوم
می‌آمدی چو باران گه شاد و گاه مغموم
ترسی نجیب و نازک بر قلب تُرد من ماند
تا از حضور سبزت مانم همیشه محروم
از کوچه‌ام گذر کرد مستانه عابر عشق
تا وا کند شبی قفل از این حصار مختوم
افسوس دردمندان پیچیده در دل شهر
آن عاشق قدیمی امروز گشته مرحوم
باور نمی‌کند کس در عصر ارتباطات
ما بی‌خبر بمانیم از عاشقان مظلوم
با زورقِ امیدم خواهد مرا بکُوبد
موجِ تلاطم شط بر صخره‌های محکوم
فریاد باورم را تا خواند آب دریا
بر صفحه صفحه‌ی شن خواهم نمود مرقوم.

(۸)
یک دو روزی با من و دل سر نکرد
زخمِ پنهان مرا باور نکرد
آن فرشته خو نمی‌دانم چرا
خسته‌گی را از وجودم در نکرد
بارشی از آسمانش کس ندید
رحم بر لرزنده نیلوفر نکرد
این همان مجروح تن پروانه‌ها
در حضورش آرزوی پر نکرد
کورد هستم بی‌طمع کردم سلام
با علیکی دلخوشم آخر نکرد
من شدم سرچشمه‌ی گاماسیاب*
از زلالم دست و رویی تر نکرد
به خدای چشم نازت نازنین
آنچه با من کرده‌ای کافر نکرد
هیچکس غیر از خدای عاشقان
درد و داغِ عاشقان باور نکرد.
----------
* گاماسیاب، چشمه‌ای همیشه جوشان که از گرین نهاوند سرچشمه می‌گیرد. 

(۹)
تو ای از جنس تلمیح و ستاره
قرار این بوده برگردی دوباره
زمین بگذار دستت آب اگر هست
بیا بگذر دگر از استخاره
چه قایم کرده‌ای در مشت چشمت
که صبرم می‌برد با یک اشاره؟
خودم دیدم تو را آن شنبه‌ی شاد
نشسته نقشی از تو بر کناره
به یادم مانده دریا رقص می‌کرد
و چین دامنش پر از شراره
بهاری‌تر بیا در مهرورزی
بکن بر دشت زرد دل نظاره
به جرم خال گندم‌گونت آخر
شدم تبعید خاک و نیست چاره
بیا تا نروید شب و فاصله
بهاری بیاید پر از چلچله
تو آبی‌ترین بحرِ دریای دور
و من رودِ تنهای بی‌حوصله
من و یک نیستان غریبانگی
نهان در نهادِ نیِ پر گله
اگر بر سرم دست نازت کشی
ز دوشم بگیری غم و مشغله
تو رفتی و من سوختم آنچنان
که خاکستری ماند از غافله
تو هاوار اورامنی، هوره‌ای*
من و یک گلویِ پر از آبله
تو ای بارش فصل پاییزیم
بخوانم به فصل گل و هلهله.
----------
* هوره، آواری کُردی و باستانی

 

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی

 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

 

سرچشمه‌ها
https://newsnetworkraha.blogfa.com
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
www.adinehbook.com
www.kanoonnews.ir
www.ketabium.com
@be_ayeneham_khosh_amadi_habib
@mirzay_jwanro
و...

 

زانا کوردستانی