قصد سفر دارم. آهنگ مسافرتی بی برنامه و شاید بی بازگشت. زندان کوچه ها و خیابانهای شهر پر دود و دم و مرارت و سنگینی بی عاطفه ی رابطه ها، فراری ام داده اند از هرچه آدمی زاد... روح آزرده ام میل پرواز دارد و دیگر تاب این قفس را توانش نیست. جایی در ناکجا آباد، قلبم را به گریز ناگزیر می کشاند و چشمان تشنه را به سوی درختان انبوه سر سبز سوق می دهد.
بارم را خواهم بست، به دیدار عطرآگین گلهای نسترن خواهم شتافت. به دیدار چنارها، سپیدار ها و بیدها. مطمئنم که دشتهای آلاله ی سرخ، مرا از تشنگی صمیمیت خواهند رهاند.
به زیارت مراتع سبز بهار می روم. به آغوش دامنه های گرین(۱)، به دامان سیلاخور(۲)، به دیدار گله های نجیب اسب و رمه های بی غل و غش میش.
دلم پر از درد و دود شده است اما هنوز دودی نه، تا که پر از کدورت نشده باید بار سفر برگیرم. میروم تا در ذهن گندمزار عطر صداقت را تجربه خواهم کنم، مهر بی ریای طبیعت را حس کنم و در بلندی تپه های آفتابی به دیدار روز خواهم رفت و در دل شب به سکوت زیبا گوش بسپارم.
امروز، فردا و شاید ماه بعد اما مطمئنأ روزی بارم را خواهم بست و از بی عاطفه گی کوچه های مرگ به آرامی عبور خواهم کرد. همه ی آلودگیهای پر فراز و نشیب خیابانهای دود و درد را ترک خواهم کرد و به دیدار شکوفه زاران رهائی، به دیدار رودخانه های ستاره ی سبز صمیمیت
؛ به دیدار خیل پرستوهای عاشق و دسته های مرغابیان زیبا خواهم رفت.
خواهم رفت از گنداب غرور کور به کوچه های سبزه و آفتاب و درخت سفر خواهم کرد.
دلم را آنجا خواهم گشود. دلم را که از سرما منجمد شده است، به آفتاب خواهم سپرد.
به دیدار کوه میروم، به دیدار چشمه... سری هم به عیادت اصالت از یاد رفته و محتضرم خواهم رفت. و او را خواهم گفت: مرا از خستگی اسارت رهائی بخش؛ بند های پیوندهای دروغین را از پایم بگسل، عریانم کن تا از رهائی سرشار گردم شاید به خود خویشتن باز گردم.
به دیدار تو خواهم آمده ای کوه، ای رود، ای چشمه، ای قلب های پاک و روح های والای مردم روستایی...
به دیدار تو آمده ام، ای خاک کهن... ای روستای من.
سعید فلاحی
۱. گرین: رشته کوه هایی در بروجرد و نهاوند
۲. سیلاخور: منطقه ای از نهاوند گرفته تا بروجرد و اراک و...
