علی اکرم خسروی
استاد "علی‌اکرم خسروی" متخلص به "هیواشیان"، شاعر کُرد زبان، زاده‌ی سال ۱۳۵۲ خورشیدی، در روستای معارفی شیان از توابع شهرستان اسلام‌آبادغرب است.
علی‌اکرم خسروی
استاد "علی‌اکرم خسروی" متخلص به "هیواشیان"، شاعر کُرد زبان، زاده‌ی سال ۱۳۵۲ خورشیدی، در روستای معارفی شیان از توابع شهرستان اسلام‌آبادغرب است.
وی در کنار سرودن شعر، نویسنده، پژوهشگر فرهنگ عامه، و دبیر انجمن ادبی وه‌فرین نیز هست.
ایشان دوران ابتدایی خود را در زادگاه خود سپری کرد و برای گذراندن دوران راهنمایی در دهستان شیان و برای ادامه‌ی تحصیل در مقطع متوسطه وارد دبیرستان پروینی کرمانشاه می‌شود و سپس با توجه به علاقه‌ای که به شغل شریف معلمی داشت، جذب دانشسرای مقدماتی در شهرستان صحنه می‌شود و از سال ۱۳۷۱ خورشیدی، به عنوان معلم مشغول به کار شده و در حین خدمت تا مقطع کارشناسی ادامه تحصیل می‌دهد و به ترتیب در شهرستان‌های سنقر کلیایی، کامیاران، حمیل و اسلام‌آبادغرب مشغول به خدمت می‌شود.
ایشان در همان دوران کودکی به کمک پدربزرگ خود با دنیای شعر و هنر خوشنویسی (خط تجریری) آشنا می‌شود.
از آثار و اشعار ایشان می‌توان بە سه عنوان کتاب بە نام‌های "شرین خەو"، "کوانێ دڵ" و "کوانێ دڵ"، سالنامه‌ی کُردی کلهری و آموزش خواندن و نوشتن کُردی اشارە کرد.
─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─
◇ نمونه‌ی شعر کُردی:
(۱)
زنەیم پڕە لە ژان دڵ که نینهو پابڕان
دەیشتەگانێ وشک° وشک چک°چووڵەو هەقڕان
زواندارێ بێ زوان بێ زوان ها هەوڵ° گیان
لە قوو قوو باێە قوشەیل سیەپرؤسنەک ماڵێ رمان
هەرچێ پانەم لە ناو خەو هه وەڵنگەو داڵگە ماران
دەس کڵافەێ داڵگەو دژمن باوانم رمان
نیەزانم سەرم گیژە یا هایمە داڵەگیژان
هەرکە دؤنم قؤتە بەێ دی هەرنیە تیەێدنەو بان
(۲)
ت° تا کەو کەو بچی دؤنم خەوەیلد
چ° خۆماری خەمینێ هاچەوەیلد
ت° خوو گل خوەێ گلارەد خوەد نیەزانێ
چ° تاقێ ها لە تاقی ئەبرووەیلد
هەناێ شین کەیدو دەس خەیدن لە شێوەد
کەمەێ هەێ روو لەروو روو هەێ رووەیلد
خودا روو روو م°چؤ مینیەم وە مەیلد
نە ئەؤ کووم کەێ نە ت° کامێ دەسەیلد
(۳)
لە دەرگاێ تۆ گونابارم تەزکەرە چۊ ئڕاد بارم
گونام هەر بێ پەناهیمە گونام هاکوو گوناکارم
خێاڵ کردم پەناگاێ تۆ پەناگاێ بێ پەناگانە
گوناکار بێ پەناگانە ئڕا ناری پەلامارم
(۴)
بەو تا دەوارێ هەڵدەیم
روژەیل° خاسمان بوو
کووماچێ لە ئاسمان
هەر خوەێ هاوباسمان بوو
مانگ بوو وە هاو دەنگ ت°
رۆژگار°م° هە رۆژە
دی شەو لە شوونێ نیەتێ
دۆ مانگ لە ئاسمان بوو
(۵)
بیلا تا تەرمەگەم وازو وڵا بوو
جیایی لەش لە گیان زیو بەرمەڵا بوو
لەشم بەش بەش وەبەش داڵەیل بکریەێ
لەجی شین و وەێم قیڕەێ قڵا بوو
(۶)
[شه‌ولیز]
وه تی چیو پاوه ن دایم هام له پاد
لالا لیم بوری هیور نیه ورم له لاد
دی ئرا پید نورم وه پیـم نیه نوری
تامه یل ده م وه پید مه یل له لیم بری
تا وه پید ره سیم چل چل چی له پام
تالی له زلفد وه دنیا نیام
تا دل داوریم دلم شکانی
بن چینه ی مالم چین چین رمانی
وه روژتورمه که ی شه وتیه یده خه وم
گل مه خوه ی له نا و گلاره ی چه وم
دل وه دل ری ده ی شه و میمانمی
دی ئرا له ناو روژ بلای گیانمی
تا چه وه یل به سم توتیه یده خه وم
چیوله چیول ئرمس چکیه‌ی له چه‌وم
ئه‌ر خه‌و درووه شه‌ورا دلم به‌ی
خوه د وه خاوه‌نی هه‌ردو چه‌وم که‌ی
دلم شه‌ولیزه له شه‌و لیزگری
یه‌سه وه روژنا پا له‌تی بری.
─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─
◇ نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
[در خاطر معلم]
به یاد داری تو آمده بودی
چو بید مجنون لرزیده بودی
در کلاس درس نشسته بودی؟
به تو گفتم من، عزیزم نترس
من دوستت دارم بیشتر از هرکس
به دار و دیوار نگاه می‌کردی
پدر و مادر صدا می‌کردی
پدر پشت در مادر گریان بود
انگار بچه‌اش ته زندان بود
کلاس زندان بود معلم بیگانه
تو هم گرفتی برام بهانه
گفتی عمو جان من برم خانه؟
گفتم عمو جان من عمو نیستم
پدر، مادرم. بابای تو نیستم
تو زودتر از همه میری به خانه
ولی جان بابات نگیر بهانه
احساس تو را باز دیده بودم
از ته دل من خندیده بودم
دانستم که تو ماندگار می‌شی
با کلاس و درس سازگار می‌شی
اما تو باز هم گریه‌ها کردی
اشکات پاک کردم خنده‌ها کردی
ولی خنده‌هات از دل نکردی
خنده زورکی چون گل نکردی
پدر زندانبان آن در دانستی
بی‌رحم‌تر از من پدر دانستی
معلم مهربان تو ندانستی
با هر اجازه مادر می‌خواستی
باید مادر را جدا می‌کردم
زندانبان در را صدا می‌کردم
زندانبان برو... اسیر نیست
از پشت این در، قفل و زنجیر نیست
قلبش اسیر است درمان ندارد
عشقی که هرگز پایان ندارد
آموزگار هم خاطره دارد
خاطره‌ای تلخ زین باره دارد
یادم است کاکام سراغم گرفت
احوال درس و کتابم گرفت
معلم گفت که او درس نمی‌خواند
فقط تیرها را خوب می‌شمارد
کاکا دستور داد تنبیه‌اش کنید
با شلاق خود فلکش کنید
پدر رفت و من بیرون آوردند
شخصیتم را پایین آوردند
به من گفت که ای...
تیر می‌شماری پدرت مرده
محکم مرا به نیمکتی بست
مبصر کلاس بر پشتم نشست
گفت محکم بگیر تکان نخورد
نکند تیرم خـطا برود
از شانس بدم تیرش خطا رفت
عصبانی شد، تبش بالا رفت
از درد شلاق خواستم بمیرم
دگر از او آب جرعه نگیرم
معلم خسته شد و گرنه مردم
این عقده را من، از دل نبردم
این کار هر روز تکرار می‌شد
هرچه دانستم از ترس نمی‌شد
شمردن تیر حکایتی داشت
حکایتی که هیچکس نداشت
او هر روز زد من هم شمردم
نه او خسته شد نه من هم مردم
شمردم تا که طاقت بیارم
از علم بابا من کم نیارم
معلم بابا بود بابای پیرم
همدرد دل و قلب اسیرم
عجله داشتم گفتم درسی ده
گفتا صبر کن فرصتی بده
پاهات و بیار تا خوب ببینم
آنها را بوسید تا من نمیرم
از درد پاها از او نگیرم
با یک اشاره آن را بگیرم
اولین درسش به من هدف داد
هدفی که هیچ معلمی نداد
گفتا عزیزم اسم تو چیه؟
گفتم علی اکرم خسرویه
گفتا اسمت را من گذاشته‌ام
کاکا هوشنگ خواست من نذاشته‌ام
معلم خوبی قدیما داشتیم
فامیلی و نامش بر تو گذاشتیم
می‌خوام معلمی بی‌همتا باشی
آموزگاری خوب در روستا باشی
اولین روزی که روستا بودم
یک شبانه روز من در را بودم
هر وقت در این راه، من خسته شدم
از عشق بابا شرمنده شدم
تنها دغدغه‌ای که من داشتم
آن بابای خوب دیگر نداشتم
ولی من میگم بابام نمرده
تمام علمش به من سپرده
گر خطم زیباست به بابام برده
تمام هنرش به من سپرده
اولین نقاشی را بابا کشیدم
آخه این هنر را از بابا دیدم
حالا که من هم اهل هنرم
باباست هنرمند من بی‌هنرم
حالا شده است معمای من
معلم جلاد بود یا بابای من
من این‌را گفتم تا معلم باشید
معلمی عشق است غافل نباشید
در بابا آب داد باید بابا بود
وگرنه نانت برایش چه سود
گر بابا نشی او آب نگیرد
حتما تشنه است اما می‌میرد.
گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی
┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄
سرچشمه‌ها
https://newsnetworkraha.blogfa.com
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
https://eslamabadestghlal.blogfa.com
https://hivasheian.blogfa.com
@hivashian52
و...
