می دانم

ئەزانم ناوچەوانم خەتی تێکەوتووە
ئەزانم باش ئەزانم
خەتی پێکەنینەکانیشم زیادی کردووە
دیقەتم یاوە له ئاوێنەدا
جوان لێی وردبوومەتەوە
ئەبینرێت ڕەنگی بێتاقەتی له گریان و پێکەنینەکانمدا.
ئەزانم هەموو ئەمانه لە مندا 
پێم ئەڵێن
تۆ گەورە بوویت ئیتر
چیتر کچە عەیارەکەی جاران نیت
بەڵام پیربوون ڕێ له جوانی ڕۆحی ژنێک ناگرێ
لەگەڵ هەناسەی شیعرا بخەوێت هەموو شەوێ
ژنێک کە لەگەڵ تەنیایی بەشەڕ دێت
بۆ باوەشێک 
بۆ دووقسه.
ئەمە منم
خۆمم کە لەکەس ناچم.
ئەمەوێ خۆم بم
بۆ ئەوەی کەسێک هەبێت له من بچێت
نامەوێ خۆم بگۆڕم
بۆ ئەوەی ڕوخسارم له کەسێکی تر بچێت.
◇
می‌دانم که زیر چشمانم خط پیری افتاده،
می دانم خوب هم می‌دانم که،
چروک اطراف لبم هم زیاد شده است!
با دقت به آیینه نگاه می‌کنم
خوب که می‌نگرم
می‌بینم رنگ بی‌طاقتی را میان خنده و گریه‌هایم
می‌دانم همه‌ی اینها در من می‌گویند
تو دیگر پیر شده‌ای
دیگر آن دختر پر ناز و افاده‌ی پیشین نیستی!
اما پیری و کهولت، که زیبایی روح هیچ زنی را متوقف نخواهد کرد!
وقتی هر شب همراه با زمزمه‌های شعر بخوابی،
زنی که با تنهایی انسان تامل می‌کند
برای آغوشی امن
برای دو کلمه گفتگو...
این منم!
که خودم هستم
و نه شبیه کسی دیگر،
من می‌خواهم خودم باشم
تا کسی شبیه من باشد
نمی‌خواهم خودم را دگرگون کنم،
براستی چرا باید، به کسی دیگر شبیه باشم؟!

شعر: #دریا_حلبچه‌ای
برگردان: #زانا_کوردستانی