رضا خندان نویسنده‌ی اصفهانی
استاد "رضا خندان مهابادی"، نویسنده، منتقد، و فعال اجتماعی چپ‌گرای ایرانی و عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران، زاده‌ی سال ۱۳۳۹ خورشیدی در مهاباد اصفهان، که در کودکی همراه با خانواده‌اش به تهران مهاجرت کرده است.
استاد "رضا خندان مهابادی"، نویسنده، منتقد، و فعال اجتماعی چپ‌گرای ایرانی و عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران، زاده‌ی سال ۱۳۳۹ خورشیدی در مهاباد اصفهان، که در کودکی همراه با خانواده‌اش به تهران مهاجرت کرده است.
خندان، همسر نسرین ستوده، وکیل و فعال حقوق بشری است.
وی در سال ۲۰۲۱ میلادی، جایزه‌ی آزادی قلم، انجمن قلم آمریکا، موسوم به "پن"، را همراه با زنده‌یاد بکتاش آبتین، و کیوان باژن، ازآن خود کرد.
ایشان، نویسندگی را از ۱۸ سالگی و در سال ۱۳۵۷ با انتشار کتاب «بچه‌های محل» آغاز کرد و از سال ۱۳۷۷ به عضویت کانون نویسندگان ایران درآمد و پنج دوره عضو هیئت دبیران آن بود.
▪کتاب‌شناسی:
- بچه‌های محل - ۱۳۵۷
- از کوزه همان برون تراود که در اوست - نقد ادبی - پاییز ۱۳۵۷
- مجموعه هفت جلدی داستان‌های محبوب من (مشترک با علی‌اشرف درویشیان)
- دانه و پیمانه (مشترک با علی‌اشرف درویشیان)
- جنگ رازی
- مجموعه ۱۹ جلدی فرهنگ افسانه‌های مردم ایران (مشترک با علی‌اشرف درویشیان)
- مجموعه داستان انفرادیه‌ها (به صورت الکترونیک که به زبان کوردی هم ترجمه و منتشر شده است)
- داستان در بوته - ۱۳۹۹
و...
▪نمونه‌ی آثار:
(۱)
خواندن نقد داستان گرچه ممکن است به اندازۀ خواندن داستان لذت بخش نباشد، به همان اندازه لازم است. اگر نقد سالم، اصولی و حرفه ای در اعتلای داستان نویسی اثری بسزا دارد، یک دلیلش اثرگذاری آن بر ذوق و انتخاب ادبی خوانندگان است. نقد سالم معطوف به داستان اما اثرگذاری اش فراتر از خود داستان است؛ زیرا نویسنده و خواننده را نیز شامل می شود. شاید نیاز به توضیح دربارۀ اثر نقد بر نویسنده نباشد. این نکته که نقد از راه آشکارکردن ضعف و قدرت داستان به زیادت توجه و بهترشدن کار نویسنده یاری می رساند، دیگر جزء معلومات عموم شده است؛ اما فقط این نیست. حضور نقد قوی حتی به داستان نویسانی که داستانشان نقد و بررسی می شود نیز کمک می کند؛ زیرا یکی دیگر از کارکردهای نقد، نظارت است. نقد چشم ناظر جامعه یا به طور مشخص جامعۀ ادبی گسترده است؛ آن هم نه ناظر بی طرف بلکه ناظری که محک می زند، می سنجد و داوری می کند. جریان نقد باعث می شود نویسنده حضور یک چشم ناظر را بر آثار خود احساس کند و با وسواس و دقت بیشتری بنویسد. «بی اعتنایی دیدن»، «رهاشدگی» و «نادیده گرفته شدن» احساس غالب میان اکثر نویسندگانی است که در جامعه بدون نقد می نویسند.
[از کتاب داستان در بوته (لذت متن)]
گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی
