- خه‌م بار:
نه وه شو آرام، نه وه روژ قه‌رار
دل سه‌ردو ملویل، وه دسیله یار
بیسه وه بشم، خه‌م خروار خروار
دل بیه وه ریش، فریاد روژگار
∞ برگردان:
نه شب آرامش دارم و نه روز قراری
دلسرد و نالانم از دست یار
سهم من شده غم‌های بیشمار
دلم ریش و زخمی شده ای روزگار
#سعید_فلاحی (زانا کوردستانی)
- تجاهّل:
من،،،
نه به فکر زرادخانه های هسته ای‌م
نه آب شدن یخچال های قطبی
سوراخ شدن لایه ی ازن هم کار من نبود!
جنگ های صلیبی که هیچ،
به جنگ جهانی سوم هم فکر نمی کنم!
بگذار،،،
هر چه سر خاورمیانه می آید،
-- بیاید!
در واقع من چه کاره م؟
یعنی،
حدس نمی توانم بزنم
حالا "ولادیمیر پوتین"
به چه چیز فکر می کند
من چه می دانم
چرا یک پایش با فلسطینی هاست
و پای دیگرش با اسرائیلی ها
و به روی هر میز مذاکره ای هم می نشیند!؟
فکر کن
اگر دانستم عمر البشیر وُ
-- رابرت موگابه،
چند سال در رأس قدرت بودند،
چه اتفاقی برای من می افتد؟
یا تعداد هواپیماهای تولیدی
کارخانه های هواپیماسازی بوئینگ؟!
من که،،،
سر از کار سیاستمدارها در نمی آورم
من حق انتخابم محدودست
می توانم تلویزیون را خاموش کنم،
--رادیو را ببندم،
--روزنامه را گوشه ای بیاندازم،
نوشابه‌ام را سر بکشم وُ
پکی به سیگارم بزنم...
اجباری نیست که
--دنبال خبرهای مهم روز دنیا باشم!
--یا دنبال نوسانات بورس...
من،،،
اگر نخواهم قیمت روز دلار را بدانم
باید دَمِ چه کسی را ببینم؟
من،،،
نه قدرت جنگیدن دارم
نه می خواهم داشته باشم!
در من،
قدرت برافراشتن صلح
در هیچ قُله ای نیست!
چه برسد بتوانم،
به آفریقای گرسنه غذا برسانم...
من جوابگوی موشک هایی که شلیک می شوند؛ نیستم!
من مسئول گلوله هایی که شلیک شده اند؛ نبودم!
من نه مسئول مین هایی کاشته شده هستم،،،
نه هواپیماهای ربوده شده!
تنها مسئولیت ام،
-- دوست داشتن توست...
می خواهم از همین جایگاه اعلام کنم:
تو را دوست دارم!
و این امر برایم،
مقدس ترین
مسئولیت
جهان است!
#سعید_فلاحی(زانا کوردستانی)
- مرگ مزرعه:
توافقِ کلاغ‌ها وُ،
مترسک‌ها بود که،
به کارِ مزرعه؛
خاتمه داد!
#سعید_فلاحی (زانا کوردستانی)
کتاب عشق پایکوبی می‌کند!
#شعر_هاشور
- تنهایی:
باید؛
دست خودم را می‌گرفتم
و بر می‌گشتم به--
کومه‌ی تنهائی‌ی خودم!
#لیلا_طیبی (رها)
ادهم مظفری
ادهم مظفری در پنجم شهریور ماه(خه‌رمانان) ۱۳۵۳ در روستای «پشته» از توابع شهرستان کامیاران در استان کردستان به دنیا آمد.
بعد از اتمام تحصیلات ابتدایی و راهنمایی و ورود به دبیرستان شهید غفاری، در سال دوم دبیرستان رشته ریاضی فیزیک با شرکت در آزمون ورودی دانشسرای طرح دو ساله در خرداد ماه ۱۳۷۱ با نمره‌ی عالی در دانشسرای شهید بروجردی سنندج پذیرفته شد و سال ۱۳۷۳ به جمع معلمان کامیاران پیوست.
در سال تحصلی ۷۴-۷۳ در روستای “درویان سفلی” در سال تحصیلی ۷۵-۷۴ در روستای “ورمهنگ”، در سال تحصیلی ۷۶-۷۵ در روستای “پشاباد” و در سال تحصیلی ۷۷-۷۶ در روستای “اَلَک” از توابع شهرستان کامیاران مشغول به تدریس شد.
او در کنکور سال ۱۳۷۶ه.ش در رشته روانشناسی دانشگاه اصفهان پذیرفته شود.
اما آنچه که نام او را برای همیشه در تاریخ ماندگار کرد، اینها نبود بلکه فداکاری و گذشت از حان خود در راه نجات جان دیگری بود.
در ۲۷ اسفند سال ۱۳۷٦ مصادف است با چهارشنبه سوری، ادهم به قصد آخرین دیوار با دانش آموزانش قبل از تعطیلات عید نوروز به طرف مدرسه رفت. هوا طوفانی بود. بارندگی بود. رودخانه‌ی «کـام» خروشان می غرید.
یکی از دانش آموزانش (شهین فریدی) درون رودخانه افتاد. ادهم خود را در آب انداخت و همچون غواصی شناگر شاگردش را به روی تنه درختی انداخت و او را از مرگ حتمی نجات داد و خود طعمه کام رودخانه ی خروشان "کام" شد و چند روز بعد، جسم بی‌جانش را در چند روستای پایین‌تر از آب می‌گیرند.
به یاد بود و گرامی داشت فداکاری و نام و یاد آن معلم فداکار، در شهرهای مختلف اماکن گوناگونی را به اسم ادهم مظفری نامگذاری کرده اند:
- چهار راه ادهم مظفری در شهر کامیاران.
- هنرستان ادهم مظفری(اولین هنرستان کشاورزی کامیاران)
- دبستان ادهم مظفری (ناحیه ۱ سنندج)
- بنیاد خیریه ی ادهم مظفری.
و...
- یاد و خاطره ادهم مظفری در شعر شاعران:
مونسم، آموزگارم، یاورم روشنی‌بخش تمام باورم
ای همه زیبایی و مهر و گذشت روزهای با تو بودن چون گذشت؟!
دستهای گرم تو، کی سرد شد باغ سبز سینه‌ات کی زرد شد
مهربانی‌های تو رفته کجا من چرا دیگر نمی‌بیینم تو را
همدمم، حالا کجا داری مکان من کجا گیرم ز تو آخر نشان
ادهمم حالا دبستانت کجاست باغبانم، باغ و بستانت کجاست
باز درس جان‌فشانی می‌دهی تو ز جای خود نشانی می‌دهی
هیچ می‌دانی که بی تو خسته‌ام دل فقط بر خاطراتت بسته‌ام
هیچ می‌دانی امیدم مرده است طاقتم را آب با خود برده است
هیچ می‌دانی پریشان گشته‌ام در خودم صد بار ویران گشته‌ام
درد دوری، شانه‌هایم کرده خم خانه‌ی قلبم شده مأوای غم
هیچ می‌دانی که در آن روز تار بی تو من تا کَی کشیدم انتظار
بی تو من تا کی شکستم پیش رود بی‌تو من تاکی نشستم پیش رود
تا که باز آیی، بگویم حال خود غصه‌ها و تلخی احوال خود
تا که باز آیی بگویم نازنین من کمک می‌خواستم، تنها همین
چون‌که افتادم میان آب رود چون نبردم از تقلا هیچ سود
چون نبود آن‌سو، کسی غیر از شما مهربان و مونس و درد آشنا
من ندانستم که کارم اشتباست رود “کام” روستا هم بی‌وفاست
من ندانستم مرا بینی به آب می‌دهی از کف، تمام صبر و تاب
می‌زنی خود را به سیلاب و خطر می‌شوی با آب دریا همسفر
من ندانستم که بی من می‌روی در میان آب‌ها گم می‌شوی
من ندانستم که تنها می‌شوم در غم تو ناشکیبا می‌شوم
ورنه می‌ماندم در آن‌جا بی‌صدا تا نیایی تو میان آب‌ها
ادهمم، حالا ز تو شرمنده‌ام بی تو اینجا یک گل پژمرده‌ام
مانده‌ام در حسرت دیدار تو در عجب هستم از آن ایثار تو
باز می‌خواهم تو را قدر جهان دوستت دارم به قدر آسمان
نوگل عمرت اگر چیدم ببخش کودکی بودم نفهمیدم ببخش
تا ابد یادت برایم زنده است سینه‌ام از عشق تو آکنده است.
[ماشاءالله فرمانی]
دانش‌آموز عزیزم، خوب من همنشین دیده‌ی مرطوب من
گفته بودی بعدِ من شرمنده‌یی نیست بر لب‌های سُرخت، خنده‌یی!
گفته بودی که مقصر رود بود گفته بودی رفتن من زود بود!
گفته بودی که نفهمیدم ببخش گر گل عمر تو را چیدم ببخش!
واژه‌هایت خاکی و افتاده‌اند مثلِ چشمان قشنگت ساده‌اند
نه عزیز من مقصر کس نبود دستِ ایزد، آب را بر من گشود
چون بُوَد تقدیر این، تقصیر کیست رودخانه یک بهانه بیش نیست
هیچ از کارم پشیمان نیستم چون که من با سربلندی زیستم
چون معلم یعنی این عشق و وفا یعنی دلسوزی او بی انتها
گوئیا تنها همین دیروز بود دست رود “کام” چشمت را ربود
سال نو آرام از ره می‌رسید باد تصویر بهاری می‌کشید
تا که خود آوای بلبل می‌شکفت پنجره تا خنده‌ی گل می‌شکفت
ناگهان تصویر تو در مه نشست و سکوت دشت را در هم شکست
دستهای کوچکت در آب بود چشم‌های خسته‌ات بی‌تاب بود
از شُکوهِ آب پر عُمق و دُرُست گرچه می‌ترسیدم از روز نخست
لیک در آن لحظه‌ی ترس و شگفت آب رنگ دیگری بر خود گرفت
اشک‌های من فواره می‌کشید هر دو پایم بی اجازه می‌دوید
آن‌قدر آن لحظه دل بی‌تاب بود گوئیا تخته سیاهم آب بود
ناگهان دستان من فریاد زد بر شُکوه آب‌ها بیداد زد
تا مبادا دست‌هایت تر شود شمعدانی‌هایتان پر پر شود
تا مبادا بشکند از دوریت قلب سرخ چارشنبه سوریت
تا مبادا چشم تو تنها شود ماهی نوروزیت شیدا شود
گرچه اکنون تو نمی‌بینی مرا لیک هرگز نیستید از من جدا
روز و شب من؛ خسته، آهسته، مدام می‌نشینم در کنار رود “کام”
تا مبادا “کام” سینه گسترد دانش‌آموزی به “کام” خود برد
گر زمانی خسته افتادم زمین به دبستان چشم می‌دوزم همین
تا حیاط مدرسه‌تان می‌دوم با شما مشغول بازی می‌شوم
با قدم‌های بدون رد پا می‌نشینم در بغل دست شما
چشم می‌دوزم به چشم سبزتان به نگاه ساکت و پُر رمزتان
به کلاس درستان تا می‌رسم دست‌هایم را به تخته می‌کشم
گوئیا تخته، هنوزم آشناست حرف‌ها دارد اگر چه بی‌صداست
می‌شناسد رد پایم را هنوز می‌نوازد دست‌هایم را هنوز
مدرسه، تخته سیا، یادش بخیر رودخانه، روستا، یادش بخیر
گوئیا انشاست این زنگ شما باز هم این زنگِ دلتنگِ شما
باز، موضوع شما امروز چیست؟! سوژه‌ی اصلی انشای تو کیست؟
دفتر انشای خود را دوباره باز کن باز با احساس خود آغاز کن
باز هم، بنویس بابا آب داد رفت، اما هدیه‌یی نایاب داد
هدیه‌یی که دیگر اسمش، زندگی‌ست دیگر اسمش ماندن و پایندگی‌ست.
[امجد ویسی]
جمع آوری:
سعید فلاحی (زانا کوردستانی)
ــــــــــــمنابعــــــــــــ
- کتاب تولدی دیگر (زندگینامه‌ی ادهم مظفری) - محمد باقر پیری.
- پایگاه خبری ،تحلیلی سلام پاوه.
- پایگاه خبری کورد تی وی.
- خبرگزاری فارس.
کارگر،،،
شعر نمی خواند،
کتاب هم!
کارگرها
کم تر عاشق می شوندوُ،
زیاد گرسنه!
...
کارگر،،،
کار می خواهد و "پول''
تا روزهای برفی ی بیکاری
سرپناهی داشته باشد
--کنارِ همسر و فرزند!
...
کارگرها کار می خواهند
نه قانون،،،
--کار می خواهند نه سندیکا،
--کار می خواهند نه انجمن!
کارگر،
--ایسم نمی شناسد!
...
کارگرها انسان اند
بیائید باور کنیم
و تلاش دارند
تا با آن سفره ای ساده داشته باشندو،
سرپناهی
و سیر کنند خانواده راوُ،
--پوشاکی
که زنده بمانند
برای فردا،
و فرداهای دیگر..!
...
کارگر جماعت
--انسان ست
خوب ست بدانیم
--انسانیت می خواهد
نه قانون!
#سعید_فلاحی (زانا کوردستانی)
مجموعه اشعار پریسکه 021
- گل کاغذی:
از نام خزان
نمی‌ترسد
هیچ گلِ کاغذی
- کنسرت لبهایت:
زیبا‌ترین سمفونی دنیاست!
خنده های تو
کنسرت لبهایت
مدام باد!
- بلند بالا:
چه موزون می‌رقصی
در شعر های کوتاهم
بالا بلندِ من!
#سعید_فلاحی (زانا کوردستانی)
#شعر_پریسکه
@ZanaKORDistani63
@mikhanehkolop3
https://www.instagram.com/zanakordistani?r=nametag
http://mikhanehkolop3.blogfa.com
- دستهای ما:
محکمترین قفل دنیاست
دستهای من و تو
نمی‌گشاید آنرا،
هیچ شاه‌کلیدی!
#لیلا_طیبی(رها)
#هاشور
خودم را تسکین می دهم که،،،
از این سفر بر می‌گردی؛
بر می‌گردی،
-- مثلِ همیشه اما'
چه می‌شد مانندِ کودکی‌ها
مرا هم،
با خودت می‌بردی؟
به سرم می‌زند گاهی
اینجا دیگر جای من نیست.
یقین دارم:
از میان تمام آدم‌های زمین
فرشته‌ای بودی که
از جانبِ خدا برای(ما) نازل شده بودی...
از روحِ بزرگت تمنای بخشش دارم.
فرشته‌ی من!
و قول می‌دهم
برای کمالِ(رها)
به تو تاسّی کنم.
#سعید_فلاحی (زانا کوردستانی)
نیستی و
ایت شــبــهــا بــا قــرص هم
خــواب
نــمــے آیــد بــه چــشــمــانــم
مــســکــن بــے خــوابــے هــایــم بود
آغــوشــت...
#لیلا_طیبی(رها)
#هاشور_در_هاشور
- دلتنگی:
این روزها که دلتنگِ توام،
حرف‌هایم؛
آبشارِ شعرند!
#لیلا_طیبی (رهـا)
#هاشور
زمستان، آمده است
من؛
و گنجشک‌های ایوان،
چشم به راهیم!
انارهای سرخ
روی درخت منتظرِ خانه،
بی‌قرار دست‌هایت هستند.
از تو چه پنهان!
انار،،،
بهانه‌ی خوبی‌ست
تا لحظه‌لحظه‌هایم
یلدای سال را
با پیچکِ بازوانت
به صبح برسانم،
برگرد!
لیلا طیبی (رها)
مرا ببوس
و دست‌هایت را
در کمرگاهم حلقه کن!
تا به محاصره ات در آید
شهرِ تن ام.
#لیلا_طیبی (رها)
#شعر_هاشور_در_هاشور
معلم شروع به درس دادن حرف «ک» کرد.
بر روی تخته سیاه، سر مشق بچه‌ها را نوشت:
«پدر کار می‌کند.»
«پدر در کارخانه کار می‌کند.»
احمد اشک در چشم‌هایش حلقه بست. به پنجرۀ کلاس خیره شد و با صدایی خفه گفت: «کارخانه تعطیل شد! پدر از کار بی کار شد»...
سعید فلاحی (زانا کوردستانی)
- باور کنید:
من،،،
مترسکی هستم،
در جالیزاری دور وُ،
متروک!
کلاغ های لعنتی،
با سُخره ای فجیع
کنارم می نشینند!
و خیره مى‌شوند،
به دکمه های پیراهنم
که پر از تنهائی ست!
و منقار می کوبند
بر کلاه پوسیده ی من...
آه،،،
اگرچه فارغ از چیستی ام،
خرسندم از
معاشرتی هرچند
تمسخرآمیز!
#سعید_فلاحی (زانا کوردستانی)
